Με δύο κορυφαίους του αρχαίου ελληνικού θεάτρου ασχολείται η «Ιστορία της Κυριακής» στο επεισόδιο αυτό. Ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης, με τον αιχμηρό λόγο του, τις παρωδίες του και την αποδόμηση προσώπων και καταστάσεων άφηνε το προσωπικό του σχόλιο στα σύγχρονά του κακώς κείμενα. Από την άλλη ο Ευριπίδης, ένας πραγματικός καινοτόμος της θεατρικής δημιουργίας, άφησε μια παρακαταθήκη που εντυπωσιάζει με την εκπληκτική της διαχρονικότητα. Υπήρξε αναμορφωτής του δράματος, ένας δημιουργός που επινόησε τη διεισδυτική ψυχογραφία εξαιρετικών δύσκολων χαρακτήρων. Οι ικανότητες του νεότερου των αρχαίων τραγωδών δεν αναγνωρίστηκαν όσο ζούσε. Την τεράστια απήχηση το έργο του τη γνώρισε μετά τον τραγικό και μαρτυρικό θάνατό του. Όσο, όμως συνυπήρξαν στη δραματουργία Ευριπίδης και Αριστοφάνης, ο κωμωδιογράφος σατίρισε πάμπολλες φορές τον ίδιο τον τραγικό ποιητή, τις καινοτομίες του, ακόμη και την προσωπικότητά του, με μια περίεργη εμμονή. Οι μελετητές έχουν αναζητήσει πολλές φορές τους λόγους για τους οποίους ο Ευριπίδης γινόταν τόσο συχνά και πιθανώς με επώδυνο τρόπο για τον τραγωδό, το «θέμα» του Αριστοφάνη. Στο επεισόδιο αυτό η Ελίνα Φαρσάρη μας συστήνει τον Ευριπίδη και παραθέτει τα στοιχεία εκείνα που δόμησαν την μάλλον ακατανόητη και μονομερή αυτή «κόντρα» ανάμεσα στους δύο σπουδαίους δημιουργούς του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.