1 stycznia wszystko ulegnie metamorfozie, ponieważ zaczął się nowy rok. Albo 1 marca, ponieważ zaczął się nowy miesiąc. Albo, gdy opozycja wygra wybory parlamentarne w Polsce. Albo, kiedy umrze Władimir Putin. Kiedy będę w związku z tą kobietą bądź z tym mężczyzną. Gdy zrzucę kilka kilogramów, kiedy ubiorę się w lepsze ciuchy, nabędę nowy samochód, telefon, komputer. Kiedy się przeprowadzę. Kiedy osiągnę magiczny wiek 18-tu, 30-tu, 40-tu lat. Kiedy przejdę na emeryturę. Kiedy zmienię pracę. Nieistotne, jaki punkt w określonej bądź nieokreślonej przyszłości wyznacza moment przejścia; istotne, że po przekroczeniu tego punktu wszystko ma być inaczej. Pragnienie, które organizuje takie myślenie, to pragnienie wielkiej, olbrzymiej, właściwie: wszechogarniającej zmiany.

Co jednak uczynić, kiedy zmiana przychodzi sama i wcale nie jest taka, jakiej pragniemy? Z tym pytaniem - jak również z opisaną wyżej tendencją - zmagają się bohaterki „Ucieczki niedźwiedzicy”, nowego zbioru opowiadań dzisiejszej gościni „Czasu odzyskanego”, Joanny Bator, jednej z najważniejszych współczesnych polskich pisarek, laureatki Nagrody Literackiej NIKE (za „Ciemno, prawie noc”) i Nagrody Literackiej im. Hermanna Hessego. Z Bator, której życie poznaczyły nagłe zmiany - między innymi miejsca zamieszkania, z Polski na Japonię a potem znów Polskę, jak również kariery, z naukowej na pisarską - rozmawiam o pragnieniu zmiany i o tym, kiedy obraca się ono przeciw tym, którzy jeszcze niedawno jak na kołku zawieszali na nim swoje życie.