Rozmowa z Leną Piękniewską-Bem, wokalistką, aktorką, kompozytorką z wieloletnim doświadczeniem scenicznym, obdarzoną wielkim głosem i wielką wrażliwością. Zaczynała jako 14-latka śpiewając na scenie legendarnej „Piwnicy pod Baranami”, potem były m.in. studia na ASP, praca w teatrze, czy rozśpiewany warszawski kabaret literacki „Pożar w burdelu”, recitale z wierszami poetów getta. Niedawno skończyła czteroletnie szkolenie psychoterapeutyczne w nurcie humanistycznym i wspiera twórców w rozumieniu mechanizmów działających wokół zawodu artysty. Pasjonatka pracy z głosem jako „zasobem na drodze do dobrostanu”. Rozmawiamy więc nie tylko o jej twórczej i życiowej drodze, ale i o tym, jak praca z głosem może być rodzajem autoterapii, głębszego rozumienia siebie i swoich emocji. Prowadziła warsztaty muzyczne „Cienie przodków" oraz „Pieśń, która leczy pokolenia”. Twierdzi, że kiedy dłużej nie śpiewa, jest nie do zniesienia.