Na otwarcie czwartego sezonu podcastu Barbara Mierzwińska i Dagmara Brzezińska rozmawiają z Natalią Hatalską, która przepowiada przyszłość w biznesie. Gościni jest publicystką i analityczką trendów oraz założycielką instytutu badań nad przyszłością infuture.institute. Napisała książki „Cząstki przyciągania” oraz „Wiek paradoksów”.

W rozmowie zagłębimy się w fascynujący świat trendów i dowiemy się, jak przewidywanie przyszłych zmian pomaga kształtować strategie dla biznesów i indywidualnych działań. Natalia podzieli się z nami swoimi przemyśleniami na temat tego, jak obecne i nadchodzące trendy wpływają na nasze codzienne życie, jakie wyzwania niosą za sobą nadchodzące dekady oraz jak możemy się przygotować na zmieniającą się rzeczywistość.

Ekspertka opowiada o początkach kariery w blogosferze, o tym, do czego przydały jej się trzy fakultety (filologia polska, logopedia i marketing, a potem studia doktoranckie z ekonomii) i dlaczego „Financial Times” uznał ją za jedną ze stu najbardziej wpływowych osób w Europie Centralnej i Środkowo-Wschodniej.

Moja Droga to nowy podcast dla ludzi ciekawych i tych poszukujących swojej drogi.

Witajcie w nowym, czwartym już sezonie podcastu Moja Droga przy mikrofonie Dagmara Brzezińska.

I Basia Mierzwińska. Jest nam ogromnie miło, że już kolejny sezon możemy się dzielić z Wami rozmowami ze wspaniałymi gośćmi,

którzy posiadają unikalną wiedzę i osiągnięcia na swoim koncie i są na tyle otwarci, żeby opowiedzieć nam swoją historię.

Nie przedłużając, tym razem w naszym studio gościmy Natalię Hatalską, która wykonuje niezwykle rzadki zawód.

Śmiem twierdzić, że niewielu z nas ma w swoich znajomych osobę o takim profilu.

Natalia jest mianowicie ekspertką od przewidywania przyszłości.

Dokładnie. Natalia Hatalska to analityczka trendów, publicystka, autorka książki Cząstki Przyciągania oraz Wiek Paradoksów,

a także założycielka Instytutu Badań nad przyszłością InFuture Institute, która definiuje kluczowe trendy i ich wpływ na różne aspekty życia zarówno gospodarcze jak i społeczne.

Cześć Natalia.

Cześć dziewczyny.

Natalio, ja nie ukrywam, że dla mnie to jest taka rozmowa trochę sentymentalna, bo już zapowiadałam Ci, że ja Twoją działalność i osobę kojarzę sprzed ponad dekady.

To był czas rozkwitu blogosfery w Polsce.

Zwłaszcza dawniej niż dekada.

Ja akurat miałam z Tobą styczność w ramach takiej inicjatywy Orange Blog Talks i wtedy współpracowałaś między innymi właśnie z firmami technologicznymi.

Twój blog hatalska.com był już wtedy bardzo znany i też ceniony właśnie w kategoriach blogów profesjonalnych.

Ty się skupiałaś wówczas na reklamie i wtedy tak to nazywaliśmy alternatywne formy komunikacji marketingowej.

Wiadomo, że od tego czasu już też pewne rzeczy się pozmieniały i to co było alternatywne jest pewnym standardem.

Ale bardzo się cieszę, że możemy teraz też nadrobić tą dekadę i zobaczyć co u Ciebie słychać i porozmawiać o Twoich najświeższych dokonaniach.

Ja pamiętam bardzo dobrze to spotkanie.

To był 2013 rok.

Moja starsza córka miała wtedy, ja pomyliłam daty w kalendarzu.

I zaplanowałam swoje wystąpienie akurat w urodziny, drugie urodziny mojego dziecka.

I pamiętam, że no ponieważ już się umówiłam, no to przyjechałam na to spotkanie, miałam wystąpienie, ale osobie prowadzącej miał jakoś samolot bardzo szybko po moim wystąpieniu.

I osobie, która prowadziła tę konferencję powiedziałam, jak się rozgadam na scenie, to daj mi sygnał, żebym zdążyła na samolot.

No i tak no tam opowiadam, opowiadam i tam oczywiście bardzo dużo dygresji robię i wtedy mówię, hmm, trochę chyba za długo mówię.

I pytam, przepraszam bardzo, która jest godzina?

Tak, ze sceny.

Ze sceny.

I wtedy się okazuje, że to jest 40 minut chyba do odlotu. I wtedy, czy ktoś może mi zamówić taksówkę?

No i Paweł Tkaczyk, nie wiem czy znacie Pawła Tkaczyka, który zajmuje się brandingiem, mówi, ja cię odwiozę.

No i odwiózł mnie, tylko, że nie na lotnisko w Okęcie, tylko na lotnisko wojskowe.

I to był dramat, ale zdążyłam wtedy na samolot i na urodziny mojego własnego dziecka, więc pamiętam, to był 2013 rok.

Ale to grono tych ikon internetu polskiego, myślę, że tak przetrwało, cały czas jest up to date.

I cały czas jakby są bardzo te osoby opiniotwórcze, właśnie z tej paczki, właśnie tamtej blogosfery.

Także to też jest ciekawe.

Muszę wam uciąć, słuchajcie, ponieważ mamy tylko godzinę.

Ale zanim oczywiście też przeanalizujemy twoją drogę, karierę, drogę zawodową.

I oczywiście też to, w jaki sposób stałaś się jedną z tych, które zostały wyróżnione przez Financial Times,

jako jedna ze stu najbardziej wpływowych osób w Europie Centralnej i Środkowo-Wschodniej.

To przejdźmy do pytań.

Rozgrzewkowych.

Rozgrzewkowych, które bardzo lubimy.

Więc na pierwszy ogień pierwsze pytanie.

Słodkie czy słone?

Słodki, chociaż tak naprawdę słodyczy nie jem od wielu lat.

Ale zdecydowanie słodki.

Takie pytanie trochę po angielsku, ale dla słuchaczy, którzy mogą nie zrozumieć, przetłumaczymy.

Twoje guilty pleasure, czyli taka przyjemność, która może powodować poczucie winy.

Nie mam czegoś takiego.

No bo niestety albo na szczęście ja nie mam żadnych nałogów ani nie piję alkoholu, nie palę papierosów, nie jem słodyczy.

Ale jak mam taki bardzo intensywny czas w pracy, to chodzę na różnego rodzaju masaże.

Różne.

I eksperymentuję z masażami i bardzo to lubię, więc można powiedzieć, że to takie guilty pleasure.

Zaliczamy.

Jaką jedną rzecz zawsze zabierasz ze sobą w podróż?

Książki. I nie jedną. Dużo.

To jest tak jak właściwie jak jadę w podróż.

W czytniku elektronicznym czy papierowym?

Nie, absolutnie. Ja czytam książki tylko drukowane.

Czytam książki drukowane i bardzo często jest tak, że jak wyjeżdżam, to w ogóle mam osobną torbę tylko z książkami.

Na co moje dzieci mówią, jak to jest możliwe, mamo, że bierzesz osobną torbę z książkami?

Na co ja mówię, czy wy macie swoje osobne torby z zabawkami? Macie. Więc ja mam swoje zabawki, to są moje książki.

Super.

Jakie miejsce na świecie, pozostając w temacie podróżowania, ci się najbardziej podobało?

I dlaczego?

Myślę, że Wenecja. Wenecja to jest najpiękniejsze miasto na świecie. Absolutnie najpiękniejsze.

Jestem tam właściwie co roku, czasami nawet dwa razy w roku. Zawsze jeżdżę na Biennale.

Głównie na Biennale Arte, ale też jestem na Biennale di Architettura.

No i to jest magiczne miasto. Po prostu. Zawsze stamtąd wysyłam moim dzieciom.

Szukam różnych pięknych kartek i stamtąd im wysyłam.

To cieszymy się, że jesteś z nami, bo Biennale właśnie...

Tak się zaczyna.

Tak, tak. W tym roku na pewno będę i w tym roku jest Biennale Arte, które jest zdecydowanie lepsze niż architektura.

To jest takie miejsce, gdzie szybciej widać tą przyszłość. Chyba.

W Wenecji? Myślę, że bardziej historię.

Ale też przez te właśnie takie eventy artystyczne, sztukę, awangardę to...

No tak. Na pewno artyści mają coś takiego, że widzą przyszłość trochę wcześniej niż zwykli ludzie.

Więc ja tam jeżdżę też po inspiracje.

No dobrze. Jakie jest twoje ulubione miejsce do pracy poza biurem?

Mój pokój. W domu.

Jak się przeprowadzałam, jak budowaliśmy dom, to też powiedziałam moim mężowi, że muszę mieć swój pokój.

I to jest moje miejsce do pracy i bardzo lubię tam być.

Super. Takie pytanie, jeśli nie Polska, to...

I już się zastanawiam, czy tutaj Wenecja nie była wskazówką, ale...

Tak, Włochy zdecydowanie. Włochy to jest...

To jest absolutnie najpiękniejszy kraj. Zresztą we Włoszech wszystko jest super.

Jezdzenie jest super, pogoda jest super, ludzie są super, góry są super, design jest super.

Dwa lata temu też się zaczęłam uczyć włoskiego.

Byłam zresztą w szkole we Włoszech, w Sjenie.

I mam taki plan na starość. Jak już będę bardzo stara, to się przeprowadzę do Włoch i tam będę mieszkać.

Wyprzedzasz wszystkie nasze pytania o przyszłości.

Również twoją osobiście.

Zwłaszcza, że nie trzeba tak długo czekać. Wiesz, zawsze można się przeprowadzić już i teraz.

Teraz przy zdalnej pracy jest to możliwe.

No dobrze. Na jaką firmę postawiłabyś, nawet jeśli nie ma jej na giełdzie?

Na swoją. Zdecydowanie.

Myślę, że to co robimy, FinFuture Institute, team, który tam jest, to jest absolutnie światowy poziom.

Więc tak stawiam na swoją firmę.

To jeszcze będzie pytanie o rozwój tej firmy, więc wejście na giełdę jak najbardziej możesz sobie jeszcze wmarzyć.

Wskazane.

Jaką umiejętność chciałabyś opanować i czemu?

Cierpliwość.

Ponieważ mam krótki ląd.

Wiem, że to brzmi tak kolokwialnie, ale faktycznie tak mam bardzo dynamiczny sposób przewodzenia, więc cierpliwości uczą mnie moje dzieci.

Ale myślę, że to jeszcze nie jest taka umiejętność, którą do końca opanowałam, więc to by się bardzo przydało.

Wracam do książek. Jaka jest twoja ulubiona książka?

Na pierwszym miejscu Szkarłatny płatek i biały Michela Fabera.

To jest piękna książka, którą Faber pisał, myślę, że ponad 20 lat.

Książka napisana współcześnie, ale pisana tak, jakby była pisana w XIX wieku.

Czyli tak, jakby była to pisana Anna Karenina. Ja uwielbiam takie książki.

Ale przez to, że jest napisana współcześnie, ona jest bardzo mocna.

To tak jak, nie wiem, Dickens żył w tamtych czasach.

I wiadomo, że był przełomowy.

Tak, tak, tak.

Ale niektórych rzeczy nie mógł napisać, no bo obyczaje i świat, w którym żył, mu na to nie pozwalały.

Faber tego ograniczenia nie ma. Pierwsze 100, 150 stron tej książki jest bardzo, bardzo trudne.

Bo to opowiada historię dziewczyny, która jest prostytutką i próbuje się wydostać z tego środowiska.

No i niesamowita książka, naprawdę bardzo ją polecam.

Zapisane.

Takie ostatnie rozgrzewkowe pytanie, ale już trochę takie poważniejsze powiedziałabym.

Takie ostatnie rozgrzewkowe pytanie, ale już trochę takie poważniejsze powiedziałabym.

Jaką radę dałabyś młodszej wersji siebie?

Taką radę, jaką mam, to jest moja playlista, jak na przykład czasami startuję w zawodach albo mam jakąś ważną rzecz i słucham sobie wtedy takiej playlisty, którą mam na Spotify.

Ta playlista się nazywa YouGoGirl.

Super.

Natalia, bardzo Ci dziękujemy za te bardzo treściwe odpowiedzi na nasze również bardzo treściwe pytania.

Trochę Cię już poznałyśmy, ale chcemy zacząć wreszcie wchodzić w Twoją drogę zawodową.

Jest ona niezwykła, bardzo inspirująca również, ale ja bym chciała zacząć od lat Twoich studenckich.

Jaki był Twój wybór pierwszy? Ponieważ tak naprawdę z tego co wiemy, masz tych fakultetów aż trzy.

I to jest coś, co nas też zaintrygowało bardzo mocno, ponieważ są bardzo interesujące.

Jest to filologia polska, logopedia i marketing.

I jeszcze studia doktoranckie z ekonomii.

Tak.

Więc w tym momencie, mówiąc o tych trzech fantastycznych kierunkach i trzech fakultetach plus jednym doktoracie,

chciałabyśmy się Ciebie zapytać, co Cię motywowało w ogóle do wyboru studiów?

Bo patrząc na Twoje zainteresowanie, można powiedzieć, że są bardzo wszechstronne.

I w związku z tym, jak to wyszło, że wyszło właśnie w ten sposób? Czyli te trzy fakultety i jeden doktorat.

Jeżeli chodzi o pierwszy kierunek, to był to, trudno powiedzieć, czy to był przypadek, bo to był świadomy wybór.

Ja po prostu od zawsze uwielbiałam książki i od zawsze uwielbiałam pisać.

I język polski to był mój ulubiony przedmiot.

No i moi rodzice bardzo chcieli, żebym szła na prawo, natomiast ja sobie nie wyobrażałam tego, żeby pójść na prawo.

Dla mnie to było takie, że muszę cały czas się uczyć na pamięć, zapamiętywać.

W związku z tym stwierdziłam, że pójdę na filologię polską.

Moi rodzice byli wtedy, pamiętam, niepocieszeni.

Zakładali, że wtedy będę uczyła w szkole, że to jest trudna praca.

Wiadomo, że mało płatna też, więc może niekoniecznie taka, jakby nie byli szczęśliwi z tego powodu, że ja idę na tę filologię polską.

Natomiast uważam, że to są fantastyczne studia.

Chociażby dlatego, że to są studia humanistyczne.

I w dzisiejszych czasach, takich opartych o technologię, uważam, że wykształcenie humanistyczne jest niezwykle istotne.

Przepraszam, że ci przerwę.

To jest wreszcie.

Wracamy, pamiętasz, do naszego sezonu i rozmowy z Jowitą Michalską, kiedy zadałyśmy jej też wprost pytanie.

Czy tylko i wyłącznie osoby, które mają bardzo ścisły umysł, są w stanie odnieść sukces?

Bo zaintrygowało nas to, że za każdym razem, kiedy mówiliśmy o technologii, o tym, że są świetnie działające start-upy,

że faktycznie osoby, które odnoszą ogromny sukces, w większości zaczynały zazwyczaj od wyliczenia swoich algorytmów,

patrząc w Bezos z Amazonem, poprzez osoby, które faktycznie pod kątem samego podejścia,

w ogóle do technologii, same potrafiły wykorzystywać swoje umiejętności, żeby rozbudować firmę.

Ty przełamujesz ten schemat, bo i też mówisz to samo co Jowita, która też powiedziała, że wcale to tak nie jest,

że tylko i wyłącznie umysły ścisłe są skazane na sukces, a te humanistyczne nie.

Opowiedz więcej na ten temat.

Wydaje mi się, że to chyba też jest taki chyba stereotyp, bo jeżeli byśmy sobie spojrzeli na zarządy dużych spółek,

na prezesów i prezeski, to oni właśnie bardzo często mają wykształcenie humanistyczne.

To są ludzie, na przykład właśnie po filologii włoskiej.

Po filologii hiszpańskiej, angielskiej i tak dalej.

I ja uważam, że studia humanistyczne dają ci szeroką wiedzę.

Szeroką, która w obecnych czasach jest niezbędna.

Dlaczego ja wtedy wybrałam te studia? No bo po prostu lubiłam język polski.

Lubiłam czytać i lubiłam pisać.

Uważam, że człowiek, ja w ogóle poszłam rok wcześniej do szkoły, więc ja miałam,

zdając maturę, nawet jeszcze nie miałam 18 lat.

I uważam, że to nie jest moment, kiedy człowiek może wybierać swoją, jeszcze jest za młody na to,

żeby jakby definitywnie wybierać swoją,

swoją drogę życiową, stąd potem te kolejne kierunki,

którymi sobie nadrabiałam rzeczy, których mi brakowało.

Natomiast tak naprawdę dla mnie nie ma znaczenia, kto jakie studia skończył.

I to też bardzo często o tym mówię.

Ważne jest, żeby skończył studia.

Bo to mi pokazuje, na przykład jak zatrudniam ludzi u siebie w firmie,

to zatrudniam ludzi tylko z wyższym wykształceniem.

Teraz jest taka moda na to, żeby mówić, że tam wyższe wykształcenie i studia to nie ma znaczenia,

że to tam do niczego się nie przydaje, że najważniejsza jest praktyka.

Przede wszystkim musimy pamiętać, że nauka wciąż wyprzedza biznes o kilka lat do przodu.

Co najmniej pięć lat. Czyli to jest nam niezbędne.

Druga rzecz, osoba, która kończy studia, to mi pokazuje, że ta osoba umie doprowadzić od początku do końca trudny projekt.

Trudny i trwający w czasie.

Pięć lat studiów to nie jest łatwy projekt.

Czasami jest nudny.

Czasami jest trudny, trzeba się przygotować do egzaminów.

Czasami człowiek w wsi nie chce pójść na ten egzamin i tak dalej.

Ta osoba, która dokończy studia, zacznie i skończy,

oznacza to, że w dłuższej perspektywie, pięciu lat, potrafi domykać projekty.

Dla mnie to jest bardzo ważne.

To jest ciekawe, co powiedziałaś a propos tego, że nauka wyprzedza biznes o pięć lat.

Żeby było śmieszniej, też chciałam do tego nawiązać.

Bo to jest dość kontrowersyjna teza.

Bo jednak to biznes bardzo często inicjuje innowacje i inicjuje rozwiązania,

które w tym momencie też mamy na kuchale i społeczeństwa.

Ok, ale one się opierają na badaniach naukowych.

My na przykład jak śledzimy, to jednym z naszych baz, którą budujemy,

to są właśnie artykuły naukowe i patenty, bazy patentów.

Czyli zanim jeszcze zostanie to upowszechnione.

My jesteśmy w stanie zobaczyć tzw. white spoty,

które potem oczywiście przydają się biznesowi.

Czyli my jesteśmy w stanie, bowiem tylko na bazie patentów.

Tak zgłaszane są jakieś patenty.

Patenty są skonstruowane w ten sposób, że masz problem i rozwiązanie.

Wiadomo, że patenty służą zabezpieczeniu pewnej wiedzy.

Ale ponieważ patenty są skonstruowane w ten sposób, że masz problem i rozwiązanie,

to my robimy bardzo często i dla wielu różnych firm,

robimy analizy tzw. white spot assessment.

Polega to na tym, że my jesteśmy w stanie zdefiniować jakie są problemy,

zobaczyć jakie są rozwiązania i gdzie rozwiązań na problemy jeszcze nie ma.

Ale wydaje mi się, że ty Natalia działasz z dużymi firmami,

być może korporacjami, które mają bardzo uprocesowiony sposób innowacji.

Natomiast dzisiaj ja sama przeszłam co najmniej przez kilka startupów.

Reakcja na zmiany rynkowe, czy choćby przykład sztucznej inteligencji.

Czy ktoś miał szansę studiować promptowanie, czy rozumienie sztucznej inteligencji,

czy wyciąganie najlepszej informacji, jaką możemy sobie wyobrazić to narzędzie nam pozwala uzyskać.

Nie, ale już dzisiaj każdy z nas metodą prób i błędów eksperymentuje.

I wiele startupów odnosi sukces właśnie troszeczkę przeskakując etap badań naukowych,

czy patentów, tylko działa tak bardzo zwinnie i reaguje po prostu na powstawanie nowych technologii

i na odpowiadanie na potrzeby rynkowe, czy potrzeby bezpośrednio płynące

z danych z obsługi klienta.

Ale wciąż buduje na wiedzy, która powstała wcześniej.

I po prostu tak jest. Ja wiem, że to jest niepopularna opinia,

ale to co się dzieje w placówkach naukowych wyprzedza to co się dzieje w biznesie o kilka lat.

No ale z drugiej strony eksperymentowanie, które widzimy,

wprowadzenie produktów bardzo innowacyjnych bardzo często opiera się na tym,

że niektóre firmy, albo wiele firm, właściwie większość,

nie korzysta z takich usług jak wasz instytut.

I sami podejmują pewnego rodzaju ryzyko wprowadzając nowe rozwiązania

i po prostu eksperymentują patrząc na to jak dany produkt również performuje na rynku.

Słuchajcie, ja muszę nas zawrócić do początku kariery Natalii, bo wchodzimy faktycznie w dywagację.

Podejrzewam, że dzisiejsza godzina będzie bardzo trudna do osiągnięcia,

ale ja muszę tutaj trzymać tutaj timing.

Basia, ten nasz na pewno chciałabyś rozwinąć wątek.

Tak, ja chciałam jeszcze, tak, masz rację, zatrzymajmy się przy edukacji, bo zanim przeskoczymy już w tym,

co to znaczy w ogóle do kariery i do działalności instytutu i tego w czym się aktualnie specjalizujesz,

to ja wychwyciłam właśnie ten moment edukacji zagranicznej.

Studiowałaś w Londynie i chciałam zapytać na którym etapie kariery to było i jak to sfinansowałaś

i oczywiście co najcenniejszego wyciągnęłaś, bo to też na pewno poszerza horyzonty.

To tak, ja pojechałam na stypendium, to był 2004 rok, czyli kiedy Polska wchodziła do Unii Europejskiej.

Wtedy dostałam stypendium Josepha Conrada, to jest takie bardzo prestiżowe stypendium,

przyznawane przez rząd brytyjski. Pamiętam, że wtedy kiedy ja dostałam to stypendium,

tylko je dostało 8 osób w Polsce.

Jak się je dostaje?

To przechodzisz całą masę różnego rodzaju procesów.

Zgłosiłaś się sama?

Tak, zgłosiłam się.

Nie jako osoba reprezentowana przez firmę, w sensie firma cię wytypowała, tylko to była twoja inicjatywa?

Nie, nie, nie.

Właściwie mój tato mnie do tego namawiał.

I tam była taka procedura, już tego nie pamiętam, to był 2004 rok, czyli 20 lat temu,

ale żeby dostać stypendium musiałam się równolegle dostać też do szkoły.

Czyli to nie było tak, że dostajesz stypendium i potem sobie wybierasz szkołę,

tylko jak starasz się stypendium, musisz już się dostać do szkoły.

No i ja wybrałam sobie wtedy London Business School w Londynie.

To jedna z najlepszych szkół biznesowych.

I tam moim promotorem, ja wtedy już robiłam studia doktoranckie na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu,

moim profesorem został prof. Patrick Barwise.

Fantastyczna postać, nie miałam już długo kontaktu, ale przez wiele lat mieliśmy kontakt.

On w ogóle mi pokazał taką niesamowitą rzecz, bo on na przykład,

to z czym ja się w ogóle nie zderzyłam w trakcie swojej edukacji tutaj w Polsce,

on na przykład organizował, to była bardzo znana postać,

w akademii tam.

I on organizował prywatne kolacje u siebie w domu,

na które zapraszał innych profesorów,

których uznawał na przykład, że oni mogą mi pomóc w mojej pracy naukowej.

Na przykład między innymi Don Jacobucci, która była wtedy, mam nadzieję, że żyje jeszcze,

profesorką z Kellogg's University w Stanach, więc też super uczelnia.

I on zapraszał na tę kolację.

Takich profesorów, czy profesorki zapraszał mnie.

I ja miałam z nimi po prostu niesamowity kontakt.

Taki, że mogłam z nimi rozmawiać o różnych rzeczach.

To było coś takiego naprawdę wyjątkowego.

I to czego się nauczyłam tam, to myślę, że nie nauczyłam się chyba przez całą swoją edukację tutaj w Polsce.

To był zupełnie inny sposób.

Jak długo trwały te studia?

Ja tam byłam na stypendium pół roku.

I potem jeszcze wracałam.

Potem jeszcze byłam w kolejnym roku na takich dodatkowych wyjazdach.

Pamiętam, że wróciłam wtedy z 30-kilogramową, czyli miałam jedną torbę z ubraniami

i drugą torbę 30-kilogramową z materiałami, czyli z książkami i tam jakimiś artykułami.

To był fajny czas też z takich prywatnych rzeczy.

Pamiętam, że stwierdziłam, że się będę utrzymywała tylko za stypendium.

I...

Znalazłam sobie takie, to z takich już naprawdę ciekawostek.

Znalazłam sobie takie mieszkanie blisko szkoły, która jest naprzeciwko Regent's Park.

I no i tam wynajęłam pokój. Ten pokój był bardzo mały.

Myślę, że on był wielkości tego studia.

On był na szerokość ok.

Po prostu ceny w Londynie mieszkań były gigantyczne.

No i stwierdziłam, dobra, to okej.

No i potem się dowiedziałam, dlaczego ten pokój był taki mały.

Ponieważ on był zrobiony w dawnym szybie po windzie towarowej.

Ok.

Fantastycznie to wspominam.

To był naprawdę dobry czas.

I tam zresztą, do tej pory mam kontakt z tymi ludźmi.

Tam była grupa studentów różnych.

Była Chiara, która była z Włoch.

Był Mike, który był z Niemiec.

Aurelien, który był z Francji.

I ja z Polski.

Każdy z nich, Aurelien studiował Finanse.

Chiara jest pediatrą.

Wtedy studiowała, też była na stypendium w jakimś szpitalu znanym w Londynie.

A Mike studiował turystykę.

I też był tam na jakichś studiach.

No i nazywaliśmy się European Team.

I pamiętam, że jak Polska weszła, akurat wtedy byłam w Londynie.

Mieliśmy wspólną kuchnię, jak Polska weszła do Unii Europejskiej.

To oni mi napisali.

Zrobili taką wielką mapę Europy i napisali Welcome in Europe.

I ja powiedziałam, przecież Polska zawsze była w Europie.

Dokładnie.

To była nasza reakcja.

Tak, tak, tak.

Natomiast do tej pory mamy kontakt.

Super.

I to był fantastyczny czas.

A jaka była twoja pierwsza rola zawodowa?

Jaki był pierwszy twój wybrany przez ciebie?

A może nie wybrany, może pierwszy zawód?

Wybrany.

Pierwszy zawód.

Na czwartym roku studiów już zaczęłam pracować.

Była taka w Trójmieście.

Już ona nie istnieje.

Została sprzedana do Sanomy, czyli też jednej z największych firm na świecie edukacyjnych.

Nazywała się Young Digital Planet.

Young Digital Poland.

A potem się nazywa Young Digital Planet.

To była taka polska spółka założona przez studentów Politechniki Gdańskiej.

Oni teraz założyli, teraz, no jakiś czas temu założyli.

Inną firmę Learnetic.

Czterech przyjaciół z Politechniki Gdańskiej założyło firmę, która produkowała w latach, początek.

To był 2000 rok.

Produkowała elektroniczne podręczniki.

Bardzo popularne.

Jakby zmieniali sposób edukacji w Polsce.

No i potem ta spółka została, to była bardzo duża spółka.

Teraz w tej siedzibie, gdzie było YDP, swoją siedzibę ma Intel.

Czyli jak jedziecie z lotniska w Gdańsku, kojarzycie, gdzie jest siedziba Intela?

No, w każdym razie bardzo duże budynki.

No to tam było YDP.

I ja tam zostałam zatrudniona, no ponieważ studiowałam filologię polską.

Zostałam tam zatrudniona, zgłosiłam się.

Wysłałam swoje CV na czwartym roku studiów.

Jako redaktor.

No i zostałam przyjęta.

No ale po trzech miesiącach, moi szefowie stwierdzili, że może niekoniecznie ja powinnam iść, być redaktorką.

Między innymi jedną z redaktorek była tam Kinga Baranowska.

Polska himalajistka.

Ona też wtedy pracowała w tej firmie.

No i oni po trzech miesiącach stwierdzili, że być może ja nie powinnam być redaktorką, tylko powinnam iść do działu marketingu.

No i stwierdziłam, to ciekawe, mogę iść do działu marketingu.

No i tam zaczęłam się zajmować marketingiem.

Stąd się pojawił marketing i potem studia doktorackie zakonałam.

No właśnie.

I po drodze tych ról zawodowych,

pojawiły się firmy takie jak Nivea Polska i Wirtualna Polska,

gdzie szefowałaś już działowi komunikacji.

I takie pytanie, co z tych miejsc wyniosłaś i co cię skłoniło do zmiany?

Jeżeli chodzi o Nivea Polska, też wyniosłam stamtąd przyjaźnie.

Też się do tej pory przyjaźnię z ludźmi, których tam poznałam.

Jaki to był staż w Nivea?

Ile lat? Tam zajmowałam się PR-em.

To był od dwóch lat.

Od 2002 roku do 2005.

Nie zasiedziałaś się?

Nie, z tego powodu...

Bo w tamtych czasach też takie długie dystanse opowiązywały.

Tak, zdecydowanie.

Z czego to wynikało?

Przede wszystkim to był czas, kiedy ja studiowałam właśnie ekonomię.

Czyli połączyłam pracę w Poznaniu ze studiami doktoranckimi.

Ale cały mój dom i moja rodzina była w Gdańsku.

W związku z tym ja dojeżdżałam.

W każdy piątek wieczorem po pracy jechałam samochodem do Gdańska.

Wtedy nie było jeszcze połączeń Gdańsk-Poznań.

Był tylko jakiś jeden pociąg.

Pospieszny chyba.

Więc jeździłam samochodem.

Biłam tam, wtedy pamiętam rekordy prędkości.

Przeprzedawniło można mówić.

Tak, więc...

No i w każdy piątek jechałam i potem w poniedziałek rano wracałam.

I to było dosyć trudne.

No to z rodziny...

Jakby do takiego rodzinnego punktu widzenia.

To była fantastyczna praca.

Fantastyczni ludzie, z którymi do tej pory mam kontakt.

Tam był świetny prezes za moich czasów.

To był Heinz-Jürgen Stutting.

Masz pamięć do nazwisk?

Bo to są ważne osoby w moim życiu.

Więc pamiętam, Heinz taką jedną rzecz mi powiedział.

Wtedy zawsze mówił, jak podejmujesz jakąś decyzję,

to zawsze przed podjęciem tej decyzji

zrób jakby trzy kroki do tyłu.

I zadaj sobie pytanie, czy to jest ta decyzja, którą chcesz podjąć.

Ja do tej pory to robię.

Czasami jest tak, że podejmuję jakąś decyzję

i rozmawiam z kimś u mnie w zespole,

zadaję to pytanie i ludzie mówią,

ale dlaczego ty zadajesz teraz to pytanie?

Przecież już ustaliliśmy, że to robimy.

Step back.

Trzeba po prostu się zastanowić.

Więc to było coś, co wyniosłam.

No i potem byłam w WP.

WP byłam od 2005 do 2008.

2008.

Pamiętny rok.

Kryzys finansowy.

Światowy, globalny kryzys finansowy.

Ja wtedy przeżywałam swój

pierwszy kryzys.

Nie powiem, że wieku średniego, bo wtedy miałam 31 lat,

więc to jeszcze nie był kryzys wieku średniego,

ale miałam taki kryzys.

Bo potem ja miałam wiele, co najmniej dwa

duże kryzysy w swoim życiu.

No ale wtedy, jak miałam 31 lat,

stwierdziłam, że

ja już chyba nie mogę

pracować w korporacji.

To szybko.

To wynikało z tego, że ja jestem taką osobą,

która ma swoje zdanie.

I to zdanie zawsze mówi.

Nie zawsze w korporacjach.

Oczywiście teraz tak, żeby było wiadomo.

Korporacje to jest fantastyczny czas.

Jeżeli człowiek chce się nauczyć biznesu,

powinien pracować w korporacjach.

Nigdzie się nie nauczysz tak biznesu,

jak właśnie w korporacjach.

Ale...

Ale podjęłaś decyzję.

Ale podjęłam inną decyzję z tego powodu,

że w korporacjach też jest tak, że są pewne alianse,

układy, pewne formy itd.

Dla mnie to jest bardzo trudne.

Ja tak nie umiem funkcjonować.

Ja po prostu zawsze mówię prosto z mostu.

Jak mi powiedziała też jedna z moich byłych szefowych,

właśnie w WP, powiedziała, Natalia,

ja wiem, że to swojego zdania bronisz jak niepodległości,

ale czy możesz raz odpuścić?

Więc ja stwierdziłam, ok.

Być może to nie jest miejsce...

Korporacja, nie mówię, że firma,

że korporacja to nie jest miejsce dla mnie.

No i taką decyzję w 2008 roku podjęłam.

Czy zrobiłaś te trzy kroki w tył?

Tak, wzięłam sobie najpierw,

zanim podjęłam tę decyzję,

wzięłam miesięczny urlop.

Czyli ten mini sabbaty,

który był ugrany.

Tak, tak, bo jak się pracuje w korporacji,

no to wiemy doskonale, że człowiekowi się zdaje,

że tam nie ma poza korporacją żadnych drzwi.

Że to już tam nic się nie dzieje.

Że jak już człowiek wyjdzie z...

Korporacja daje duże poczucie bezpieczeństwa,

rozwoju i tak dalej.

I człowiek tak sobie myśli,

jak ja to zostawię, to ja zniknę.

To mnie nie będzie.

Więc myślę, że to była moja duża obawa.

No ale to jakoś tak we mnie narastało

i stwierdziłam, ok, dobra, to ja odchodzę.

I to był bardzo trudny moment,

bo ja nie chciałam do swojego pokoju.

No dobrze, ale to co zadecydowało o tym,

że po tych dobrych kilku latach w korporacjach,

jednak zdecydowałaś się,

już od 10 lat prowadzisz swoją własną firmę?

Więcej, od 2008 roku.

Bo zanim powstał Instytut,

ja pracowałam jako tak zwany shadow consultant.

No właśnie.

Czyli można powiedzieć,

że od 2008 roku ja prowadzę swój biznes.

I skąd wiedziałaś, że to będzie...

Nie wiedziałam, zupełnie nie wiedziałam.

W ogóle jak odchodziłam z WP,

stwierdziłam, że ja po prostu nie mogę

pracować więcej w korporacji.

No dobrze, ale czy miałaś jakąś poduszkę,

jakieś zabezpieczenie?

Bo to jest taki szalony ruch.

Jak człowiek ma 31 lat, to jest mu łatwiej.

Ale to było bardzo ciekawe miejsce, Natalia.

Oczywiście, super ciekawe.

Świetnie się to rozwijało.

Był ten moment, kiedy faktycznie...

Tym bardziej, że odchodziłam w momencie,

kiedy na główki gazet krzyczały

największy kryzys od czasów II wojny światowej.

Ja pamiętam, że jak złożyłam wypowiedzenie,

to ja dostałam maile z gratulacjami.

Gratulacje.

Gratulujemy odwagi.

To podejrzewam, jeszcze bardziej cię zastanowiło?

Czy nie?

Nie, nie. Ja już po prostu, jak podjęłam decyzję,

to już mentalnie byłaś po drugiej stronie.

I ja wtedy nie wiedziałam, co ja będę robić.

Ja myślałam, że może będę...

Może wrócę na uczelnię,

może dokończę doktorat,

bo ja zrobiłam studia doktoranckie,

ale doktoratu nigdy nie skończyłam.

Więc stwierdziłam, może praca naukowa,

może... No i tak wróciłam do tego swojego pokoju,

jak to mój mąż określa,

do swojej jamy.

No i tak to się zaczęło rozwijać,

że przez wiele lat

pracowałam właśnie jako shadow consultant,

czyli pracowałam z zarządami

i z działami strategii.

Poczekaj, wróć. Masz 31 lat.

I przychodzisz do zarządu

i mówisz, słuchajcie, jestem specjalistą.

Nie, to tak nie było.

To ładnie tak brzmi.

Nie, w ogóle tak nie było.

Jak to wyglądało?

To było w drugą stronę.

Przez to, że ja już zaczęłam pisać bloga

i już zaczęłam

dzielić się.

I właściwie tego bloga

zaczęłam pisać i tworzyć od momentu,

jak wróciłam z Londynu.

Bo to, co mówiłam,

wróciłam z tą 30-kilogramową

walizką notatek, książek

i tak dalej. Miałam tyle

informacji, że stwierdziłam, że się nimi podzielę.

No i wtedy mój mąż

mnie namówił do tego, no to załóż bloga.

Czym się dzieliłaś? Co to było? Jakie to były tematy?

Wtedy to były tematy, które były

związane bardzo przez to, że moja droga była związana

z PR-em, marketingiem i tak dalej. I było

związane to z alternatywnymi,

tak jak Basia powiedziała,

alternatywne formy

komunikacji marketingowej. To były niestandardy.

Tak zwane non-truts.

Ale potem

wszystkie niestandardy

opierały się o technologię.

W związku z tym jakby ten naturalny,

jakby to przejście od

niestandardowych form komunikacji marketingowej

do technologii, to było takie naturalne przejście.

No i

po prostu firmy same się do mnie zgłaszały.

Przestań o blogach.

Przez bloga, przez moją

obecność na konferencjach, na jakichś spotkaniach.

I one się zaczęły do mnie zgłaszać przez wiele

lat. No od 2008

do 2015. No to już było

7 lat. Ja pracowałam

sobie spokojnie z tego mojego spokojku.

Spokojnie, bo też chciałam o to zapytać,

tak jak Dagi, a propos tej poduszki.

Czy ty się od razu byłaś

w stanie utrzymać? Bo jednak pracując

w wirtualnej Polsce, na stanowisku

kierowniczym, byłaś

przyzwyczajona do pewnego standardu życia.

I

odchodzisz, nie masz pierwszego klienta.

Zaczynasz...

Nie wiem, czy znacie Kavina Kelly'ego.

Kevin Kelly to jest taki, ja tutaj też

o nim piszę w swojej książce. Kevin Kelly to jest

starszy facet. Myślę, że

jest po siedemdziesiątce. To jest mój

absolutny autorytet,

jeżeli chodzi

o technologię. On był między innymi

założycielem Wired.

To jest taka postać kluczowa,

jeżeli chodzi o rozwój technologii w Silicon

Valley.

On ostatnio...

Ale on też pisze inne rzeczy. On jest po prostu mądry

życiowo, bardzo.

I on ostatnio wydał taką książkę,

w której...

Zapomniałam tytułu, ale w każdym razie on pisze...

To jest książka, która powstała,

bo na trzydzieste urodziny

swojego syna, on spisywał takie

najważniejsze maksymy, które chciał temu

synowi dać.

I z tych trzydziestu maksym na trzydzieste

urodziny, urodziła mu się cała książka.

Teraz tam jest takich mądrości życiowych.

Wisdom I have known.

To jest ten koncept tej książki.

Tam jest chyba z dwieście, czy nawet więcej.

To są naprawdę fajne rzeczy. Tam jest między innymi

taka rzecz, którą on napisał,

która bardzo do mnie przemawia i o której

wiedziałam,

zanim on o niej napisał.

Że człowiek musi

w pewnym momencie swojego życia,

najlepiej jak jest młody, stąd pewnie

ten mój pokój

w dawnym szybie po windzie towarowej,

przeżyć

w

najtrudniejszych możliwych warunkach.

Bez pieniędzy. Bo właśnie wtedy,

jeżeli potem jest starszy,

nie ma sytuacji, która go zaskoczy.

To znaczy, że jest jakby przyzwyczajony

do momentu, że potrafi

odnaleźć się w sytuacji,

kiedy nie ma pieniędzy.

Tak, bo to pokazuje, że potrafisz

się zaadaptować do sytuacji, ponieważ

człowiek ma fenomenalną zdolność adaptacji.

I my sobie nie zdajemy czasami z tego sprawy.

Myślimy, że to co mamy, jak stracimy,

to jak my sobie poradzimy. Ale z drugiej strony

my bardzo szybko adaptujemy się do zmian.

I człowiek ma tą niezwykłą,

wielkość, gdzie jest postawiony

w trudnej sytuacji i dobrze, żeby ją przeżył.

Masz rację, absolutnie.

No, więc ja oczywiście, wiadomo, że wyjście

z bycia szefową działu

PR-u w korporacji

do własnego pokoju

w kryzysie,

to nie jest

może najlepszy wybór.

Natomiast dzisiaj ja wiem, z perspektywy czasu,

że to była moja najlepsza decyzja ever.

Najlepsza decyzja ever.

I gdybym mogła ją podjąć, podbijałabym ją

milion razy.

Tylko podpowiedz, czy byłaś w stanie się utrzymać?

Czy miałaś jakiś taki okres przejściowy,

kiedy właśnie mąż cię wspierał finansowo?

Wiadomo, że jest łatwiej,

kiedy ja miałam już wtedy męża,

który normalnie pracował, zarabiał pieniądze.

Wiadomo, że też to nie była taka decyzja,

że odchodzę, rzucam.

Tylko się do niej też przygotowywałam,

więc tam sobie zbudowałam jakąś poduszkę finansową.

No, ale początki były trudne.

Tego nie ukrywam.

No i potem oczywiście to się rozwijało.

Pamiętasz, ile czasu zajęło ci znalezienie pierwszego zlecenia?

Znaczy, pierwszego zlecenia to nie.

Ono to było, to już było.

Czyli to już było coś, co już widziałaś,

że to ma potencjał.

Tak, tak, tak. Więc to nie było tak, że ja po prostu

budowałam to zupełnie tak, jak powiedziałam.

To już od kilku lat pisałam bloga,

już część ludzi się do mnie zgłaszało,

ludzie mnie znali, więc to nie było tak,

że ja dopiero siadłam i zaczęłam się zastanawiać

nad tym, jak zbudować ten biznes.

Dobrze, to teraz taka kolejna, kolejny piwot,

bo od takiej konsultantki zewnętrznej

w obszarach, na których się znałaś,

bo tą wiedzę też poświęciłaś,

posiadłaś w korporacji.

Doszłaś do momentu,

w którym zdefiniowałaś siebie jako

ekspertkę od

analizowania trendów

i wpadłaś na pomysł powołania

InFuture Institute. Pamiętasz, co było inspiracją?

Tak, ja siebie nigdy nie zdefiniowałam

jako ekspertki. Raczej było to tak,

że siedząc w tym swoim pokoju,

miałam coraz więcej zapytań, coraz więcej

zleceń,

coraz więcej projektów i coraz więcej klientów.

I stwierdziłam, że doszłam

do sufitu. Czyli,

że już nie jestem w stanie więcej

tego, jakby

wykonywać tych wszystkich zapytań, które

do mnie przychodzą sama. I, że albo mogę

zostać w tym swoim pokoju

i powiedzieć, dobra...

Nie byłeś w stanie się skalować.

Tak, nie byłam w stanie. Sklonować.

Tak jest. Więc stwierdziłam, no albo mogę

po prostu zostać i tam sobie robić jakieś takie drobne

rzeczy dla jednej osoby, albo mogę

zrobić coś większego. No i stwierdziłam,

że chcę zrobić coś większego. No i tak

powstał Instytut. A ile osób teraz w twojej

organizacji wytrwało? W samej tej

core organizacji to jest 12 osób,

które pracują w zespole.

Natomiast przy

projektach wiadomo, że tych osób jest

zdecydowanie więcej. Plus mamy też stałych

współpracowników. Więc czasami jest tak, że jak

robimy jakieś projekty, to dotrudniamy na przykład

kolejnych 10-12

osób. Albo współpracujemy

ze specjalistami. Więc to zależy od

projektu. To jaki był koszt w ogóle

rozpoczęcia tego przedsięwzięcia?

Czy to... Pamiętasz jakąś kwotę,

którą musiałaś przeznaczyć na

zatrudnienie pierwszej osoby,

na zajęcie biura? Bo to wiesz, też

ciekawy z punktu widzenia zakładania.

Zazwyczaj już miałyśmy pewne rozmowy

w poprzednim też sezonie mówiąc o tym, że

nie przesadzajmy z kosztami na samym początku.

Czyli pewnie nie zatrudniałaś na umowę o pracę

i nie wynajęłaś 100 metrów kwadratowych

najbardziej prestiżowej lokalizacji.

Nie było tak. Nie było tak.

Nie było tak. Na początku

w ogóle zatrudniłam dwie osoby.

Bardzo trudno w ogóle było mi przejść

z domu do biura.

Przez to, że ja 8 lat pracowałam sama,

bo do tej pory tak jest.

Ciebie pandemia nie zaskoczyła.

Ty już w tym trybie działałaś dużo wcześniej.

Tak, ale do dziś jest tak, że ja bardzo lubię

pracować z domu. Jak mam taki intensywny czas,

to ja po prostu się zamykam.

Bo też jakby moja praca polega na tym,

że ja mam jednak bardzo dużo kontaktów z ludźmi.

I

ja czasami po prostu muszę wrócić do tego

mojego pokoju, chociaż wiem, że

z perspektywy w ogóle prowadzenia biznesu

lepiej jest jak jestem na miejscu.

A jaka jest twoja rola teraz?

Jest jakaś operacyjna, czy raczej

to jest wizjonerstwo? Plus

wiemy też, że to się pewnie zmienia w czasie,

bo jak jesteś zaangażowana w pisanie choćby

książki, to wtedy ta twoja aktywność

też jest mniejsza, prawda?

Myślę, że pełnię rolę

i taką jakby

nadającą kierunek temu,

gdzie Instytut idzie, czyli

odpowiadam za strategie, odpowiadam

za finanse, odpowiadam za

nowe produkty.

Ale na poziomie operacyjnym jest

na zespole Ola Trapp, która jakby zarządza

operacyjnie całym zespołem.

Ja się włączam czasami

w takie działania operacyjne,

jeżeli jestem potrzebna, jeżeli zespół tego

potrzebuje, ale raczej jakby z Olą jesteśmy podzielone

w taki sposób, że no ja odpowiadam

za te duże rzeczy strategiczno-wizjonerskie,

Ola odpowiada za rzeczy operacyjne.

No to teraz pytanie. Czym się zajmuje

InFuture Institute? Jakie wy macie produkty?

Co wy sprzedajecie?

Ok. Jakbym miała tak bardzo

prosto powiedzieć, no my się

zajmujemy,

bo powiedziałyście na początku,

że ja mam taki dziwny zawód prognozowania

przyszłości, ale ja tak o sobie nie myślę.

Ja raczej myślę o sobie, jako o osobie,

która zajmuje się

analizą

i syntezą, i szukaniem

pewnych sygnałów zmian.

I oczywiście dotyczy to przyszłości,

ale dotyczy to bardzo mocno strategii.

Tak? Nie da się wypracować strategii,

nie mając wiedzy o przyszłości.

I z drugiej strony, po co mi

wiedza o przyszłości, jeżeli nie zamierzam

jej wykorzystywać do strategii. W związku z tym,

to co my robimy, to są analizy

i badania, które

są wsadem, jakby są przed strategią.

Czyli to, czym jakbym miała bardzo prosto

podzielić, to czym my się zajmujemy.

Z jednej strony zajmujemy się

identyfikacją trendów,

przy czym trendy my

rozumiemy, że to są stałe,

istotne, trwające w czasie

zmiany technologiczne, społeczne,

ekonomiczne, polityczne,

środowiskowe. Czyli to nie są jakieś tam

trendy z TikToka,

tylko to są naprawdę

duże, istotne zmiany.

I analizujemy też

megatrendy. Megatrendy to są w ogóle zmiany

o globalnym poziomie, bardzo duże,

na które my już jako ludzie nie mamy wpływu, takie już

niesterowalne. I my to

identyfikujemy, czyli to jest jeden obszar

i to jest czasami firmom potrzebne.

Tym jest na przykład mapa trendów. Tak? Zidentyfikowaliśmy

megatrendy, zidentyfikowaliśmy

trendy. Ale mapa trendów nie jest

płatna. W wersji podstawowej

nie jest płatna. To jest moja wewnętrzna

misja i też misja całego

tytułu. Ja to zawsze miałam w sobie.

To jest chęć dzielenia się wiedzą. W momencie,

kiedy my zamykamy wiedzę, to też

firmy mniejsze, które nie mają pieniędzy

na jakby

dostęp do wiedzy, nie mogą się rozwijać.

Nie są konkurencyjne.

Tak, więc nasza misja dzielenia się wiedzą,

ona to jest jedna z najważniejszych misji,

którą my mamy. W związku z tym mapę trendów

my w tej podstawowej wersji,

podstawowa wersja polega na tym, że masz wszystkie

trendy, opisy trendów, definicje, przyczyny,

konsekwencje, branże wrażliwe,

technologie wspierające. My to oddajemy

natomiast dodatkowe rzeczy typu

wskaźniki, manifestacje i tak dalej,

które robimy, czyli już takie dodatkowe pogłębione

analizy, one są w wersji

płatnej. Czyli pierwszy obszar

identyfikacja trendów, megatrendów.

Drugi obszar,

bo co z tego, że my jesteśmy w stanie

zauważyć pewne trendy,

jeżeli nie umiemy ich wdrożyć. Czyli drugi

obszar, w którym działamy, to jest

implementacja trendów, czyli jak pracować

z mapą trendów, jak pracować z trendami, jak

odpowiadać strategicznie na te wyzwania,

jak diagnozować niepewności, ryzyko,

Jakbyś miała powiedzieć o strukturze

przychodów. W ogóle może się zatrzymałyśmy

przy pierwszym, głównym, flagowym waszym produkcie,

czyli przy mapie trendów i tym, że

podstawowa wersja jest bezpłatna,

kolejna zdaje się za 79 zł,

kolejna niecałe 200 zł

na pewno, tak jak sprawdzałam aktualnie.

Ale czy to jest w ogóle

wasze główne źródło przychodów?

Główne źródło to jest oczywiście doradztwo strategiczne.

Czyli

to co widać

na zewnątrz, to co my robimy,

to jest jakby wierzchołek góry

budowej. To jest niewielka część naszej pracy.

Większość naszej pracy, no to jest

to, że my pracujemy

strategicznie z dużymi firmami.

To są albo zarządy, bo

albo działamy na poziomie C-level,

albo to są działy innowacji,

albo to są działy strategii. Czasami też

pracujemy z działami HR, które dzisiaj mają dużo

wyzwań związanych ze

zmianami pokoleniowymi, z tym, że

wchodzą nowe pokolenia, że mamy wojny

międzypokoleniowe, starsze versus młodsze pokolenie.

I czasami, ale tego

już jest naprawdę mniej, pracujemy z działami

marketingu, ale to już jest bardzo, bardzo rzadko.

To mnie zaskoczyłaś.

Myślałam, że właśnie z działami marketingu

też dużo. Tak, i sprzedaży.

Nie, jednak głównie działy strategii,

działy innowacji, czyli na przykład, no nie wiem, ostatnio

pracujemy z

dużą firmą,

która poprosiła nas o

analizę, która

polega na znalezieniu zupełnie nowych

składników do ich produktów.

I z analizy, którą myśmy zrobili, właśnie

wykorzystując nasze bazy,

zaproponowaliśmy im

ponad 40

nowych składników, które

właśnie są z analizy artykułów naukowych,

którego w ogóle jeszcze nikt o nich nie mówi.

Nawet media o nich jeszcze nie mówią.

I oni do dalszej analizy,

do dalszej pracy nad innowacyjnym produktem

wybrali 32.

Poczekaj Natalia, ale

bo to brzmi w ogóle fascynująco.

Natomiast ja bym chciała, żebyśmy troszkę

tę mgłę,

ponieważ dla wielu osób może to nie być jasne,

skąd ty te trendy bierzesz?

Jak to było, że ty teraz

można powiedzieć, ok,

czat GPT, wprowadzam informacje,

to nie jest takie łatwe.

Natomiast też chciałabym, żebyś powiedziała,

jak to było kiedyś, bo to na pewno

się zmieniło. Teraz oczywiście wykorzystujesz

sztuczną inteligencję, bo już o tym wcześniej

rozmawiałyśmy przed spotkaniem.

Natomiast zastanawiam się, na ile

mogłabyś się podzielić informacjami, skąd

pozyskujesz wiedzę na temat tych trendów?

Jak to w ogóle jest, że trafiasz...

Tak, że trafiasz w punkt, tak?

A może nie trafiasz czasami w punkt?

Może byś się podzieliła jakąś jedną topą?

Nie zdarzyło się jeszcze.

Nie zdarzyło się jeszcze.

Tak, to co powiedziałam.

Dzisiaj w ogóle jakby

jest coś takiego, że słowo trend

straciło swoją wartość. Właśnie przez to,

że my dzisiaj jako trendy rozumiemy mody.

Jak sobie prześledzicie,

pod koniec ubiegłego roku być może widziałyście,

pojawiła się,

nie pamiętam jak się nazywała ta babka,

to jest jakaś

firma badawcza

z Wielkiej Brytanii,

może z Holandii, zebrała wszystkie

raporty trendowe ze świata.

Łącznie zebrali

270 raportów trendowych.

One są ogólnodostępne.

Jak będziecie miały ochotę, mogę wam wysłać

dostęp do tych raportów.

Myśmy je przeanalizowali,

wykorzystując nasze narzędzie.

I tam,

jak sobie popatrzycie na te raporty trendowe,

to tam się pojawiają takie słowa jak na przykład

Carcass Time,

Hortifuturism,

Spermocalypse,

Imagination itd.

I te słowa,

tak naprawdę, jak mnie zapytacie, co one znaczą,

ja nie wiem, co one znaczą.

To właśnie pokazuje,

że my dzisiaj mamy w sobie taką potrzebę

cały czas szukania czegoś nowego.

Nowe, nowe, nowe.

W związku z tym, albo mówimy o trendach,

że trendy to są zjawiska,

które są na TikToku,

które są sztucznie wygenerowane przez algorytmy,

albo trendy to są jakieś właśnie wymyślone słowa

w ramach jakiejś kreatywnej burzy mózgów,

i tak naprawdę one...

Liczy się, żeby były nowe.

Ale to też nie jest tak, że porządkuje się w ten sposób

pewnego rodzaju rzeczywistość, która się tworzy?

No nie, no bo właśnie jeszcze większy chaos.

Jeszcze ją bardziej komplikujemy.

I teraz, natomiast

trendy, które my śledzimy,

one są wynikiem bardzo rygorystycznej

analizy danych.

Danych jakościowych i danych ilościowych.

W związku z tym, jak na przykład sobie popatrzycie na

mapę trendów,

to nie znajdziecie na niej czegoś takiego, co się nazywa kryptowaluty.

Dlaczego?

Dlatego, że my mamy, opracowaliśmy taki nasz

wewnętrzny wskaźnik,

który nazywamy Trend Momentum Index,

TMI, który

pokazuje nam, to znaczy jakby jesteśmy w stanie

oceniać trend na dwóch wymiarach.

Na wymiarze hype, czyli na ile dany

trend jest popularny mediowo,

i na wymiarze impact, czyli na ile dany trend

ma wpływ na naszą rzeczywistość.

Czasami hype i impact idą razem,

tak? Czyli coś ma, taki trend jak rezyliencja,

ma bardzo wysoki hype, dużo się o tym mówi,

i ma bardzo duży wpływ.

Czasami to jest...

Rezyliencja. Rezyliencja, czyli

odporność na zmiany, odporność na wstrząsy.

I to może być różnego rodzaju rezyliencja.

Czyli rezyliencja, która jest w organizacjach.

W organizacjach. Tak. Nie ludzka,

tylko w organizacjach.

Jasne.

Ale na przykład mamy taki trend, który się nazywa

analfabetyzm funkcjonalny. I to jest

trend, który mówi o tym, że ludzie tracą

zdolność czytania

ze zrozumieniem

i jasnego formułowania myśli.

To ma ogromny wpływ, czyli impact

jest bardzo duży, ale hype jest bardzo niski.

Nie wiem, czy czytałyście gdzieś

o analfabetyzmie funkcjonalnym.

Tego jest niewiele.

Ale faktycznie dla tych, którzy tak zaczynają

czytają, o tym mówi.

Natomiast realnie

hype jest niski. I teraz

przez to, że my analizujemy

trendy właśnie na tych cały czas dwóch wymiarach,

bo to też nie znaczy, że jak ktoś ma wysoki hype,

to to jest złe.

Czasami tak jest. Kryptowaluty miały bardzo wysoki hype.

Relatywnie niski impact.

I to doprowadziło

do bańki. Czyli mieliśmy bańkę,

ale przez ten

spadek na wartości jednak

miały impact.

Oczywiście, ale sama

branża kryptowalut

po prostu się załamała. Tak samo jak

mieliśmy taką sytuację podobną

na początku lat dwutysięcznych, kiedy w ogóle

wchodził internet. Mieliśmy bańkę internetową,

bo znowu był bardzo duży hype.

Impact był relatywnie niewielki

z tego powodu, że ta technologia dopiero się rozwijała.

Ale wtedy określilibyście

właśnie internet jako trend, czy też nie?

To byłby hype bardziej.

Sama technologia była trendem rosnącym

i na pewno już byśmy widzieli,

że on ma impact.

Czyli możecie zmienić w pewnym momencie

stan.

My to analizujemy z miesiąca na miesiąc.

Ale mapy trendów publikujecie

nową raz w roku?

Raz w roku, ale wskaźnik od tego roku też udostępniliśmy

i można go analizować sobie

na przykład w cyklach miesięcznych.

Przepraszam, ja patrzę też na czas

i oprócz metodologii

bardzo mnie interesuje, myślę, że słuchaczy też,

jakie są kluczowe wnioski

z najbardziej

i najświeższej analizy

i mapy trendów. Jeśli możesz się podzielić

i być może coś ciebie zaskoczyło,

bo tak jak mówisz,

nie podążacie za TikTokiem,

ale macie swoją metodologię

i wychwytujecie

to, co jest istotne.

To, przed czym chcecie

przestrzeć być może zarządy,

albo na co je przygotować.

Więc chcielibyśmy...

Na mapie w tym roku jest 81 trendów,

więc może nie będę ich wymieniała,

bo one są ułożone w

większe obszary,

one są ułożone w megatrendy,

czyli te 81 trendów przypisanych jest

do 7 większych megatrendów.

I to powiem o tych megatrendach.

Po raz pierwszy w tym roku w ogóle

nazwaliśmy te megatrendy światami.

Właśnie zrobiliśmy to świadomie i celowo,

po to, żeby pokazać wielowymiarowość naszego świata,

wielowarstwowość. To, że nasz świat

jest światem światów równoległych.

Tych światów jest 7.

Pierwszy megatrend to jest

świat przeobrażeń społecznych.

Tutaj wchodzą wszystkie zmiany społeczne

i demograficzne, które dzieją się na skutek

zmian technologicznych, zmian środowiskowych

i wyzwań,

z którymi się mierzymy. Czyli tutaj mamy

nie wiem, starzejące się społeczeństwo,

pokolenie Z, osamotnienie, pokolenie alfa,

społeczeństwo wypalenia,

fake newsy,

zniekształcona rzeczywistość.

I tutaj w ogóle w tym obszarze

świat przeobrażeń społecznych

mamy najwięcej trendów z tego powodu,

że wszystkie inne trendy z innych obszarów,

trendy technologiczne, gospodarcze,

środowiskowe, one zawsze wpływają

na społeczeństwo. Drugi trend

to jest świat AI.

Czyli tutaj mamy wszystkie

trendy, które są związane

z rozwojem sztucznej inteligencji i jej wpływem

na nasze życie w różnych obszarach,

społecznym, gospodarczym, technologicznym.

Tutaj jest nie tylko generatywna

sztuczna inteligencja, ale też inne formy

AI, czyli no nie wiem,

samoreplikująca się AI, wyjaśniania

realna AI, czy tak zwana XAI,

etyczna AI,

inteligencja ucieleśniona,

czyli to, że

maszyny zaczynają mieć ciało,

a nie tylko sztuczna inteligencja

jest uwięziona w danych i analizuje tylko dane.

Dzisiaj wiemy, że jakby zmieniamy

w kontekście tego trendu inteligencja ucieleśniona,

zmieniamy podejście

i jakby głównym narzędziem poznawania

świata przez maszynę są dane,

ale poprzez jej własne ciało.

Czyli mówię tutaj o robotach na przykład.

Kolejny trend

to jest świat lustrzany,

rozumiany jako postępująca cyfryzacja

naszego życia, znowu też we wszystkich

wymiarach. I tutaj mamy, to jest właśnie

ten internet rzeczy, internet

wszech rzeczy, internet pojazdów,

internet energii, internet myśli,

internet umiejętności i tak dalej. Czyli to, że

cały nasz świat,

fizyczny świat,

we wszystkich jego wymiarach

zostaje scyfryzowany.

Czyli od momentu, kiedy scyfryzowaliśmy

informacje, kiedy powstawał internet,

potem scyfryzowaliśmy nasze relacje,

media społecznościowe.

Teraz zaczynamy cyfryzować świat fizyczny,

czyli to jest ten internet rzeczy, pojazdów,

internet energii.

I idziemy w kierunku

internetu zmysłów, internetu

myśli. Tak, czyli całkowita

cyfryzacja nawet funkcjonowania człowieka.

Kolejny mega trend to są

świata alternatywne. Czyli to jest

taki mega trend, który mówi o tym, że zaczynamy

jako ludzie przekraczać swoje granice.

Na poziomie fizycznym, na poziomie

biologicznym,

na poziomie poszukiwania

surowców, czyli tutaj wchodzą

takie trendy, jak na przykład górnictwo

głębinowe, górnictwo księżycowe,

edytowalna natura.

Potem mamy świat kryzysów zdrowotnych,

który mówi o tym, że żyjemy

w świecie kryzysów zdrowotnych.

Po prostu. I tutaj dotyczy to zarówno

kryzysów, z którymi się zmagamy,

typu kryzys zdrowia psychicznego,

lekooporność,

pandemię grzybicze, które na razie

jeszcze nie dotykają na dużą skalę ludzi.

To nie jest scenariusz dla was.

Tylko dotykają na przykład rośliny uprawne,

co w konsekwencji przekłada się też

na człowieka, bo grożą nam

klęski głodu i

kryzys żywnościowy.

Pandemie zoonotyczne, czyli

pandemię odzwierzęce. Wiemy, że COVID nie był pierwszą

i też nie był ostatnią pandemią, która się nam zdarzyła.

Ale też tutaj wchodzą wszelkiego

rodzaju zmiany w

obszarze zdrowia, czyli inżynieria

genetyczna, inżynieria tkankowa,

medycyna regeneratywna, czyli

próba radzenia sobie z tymi kryzysami,

z którymi się zmagamy.

Zrównoważony świat, to jest szósty.

Czyli

mówimy po prostu o zrównoważonym

rozwoju, ale w takim holistycznym

wymiarze, czyli nie tylko środowisko,

ale też zrównoważony rozwój gospodarczy

i

sprawiedliwe i inkluzywne

społeczeństwo. I ostatni megatrend to jest

świat wojen. On jeszcze w zeszłym roku

nazywał się na mapie multipolaryzacja świata.

Ale w tym roku ze względu

na pogłębienie

się napięć

na poziomie geopolitycznym, no to

stwierdziliśmy, że multipolaryzacja świata

nie odzwierciedla tego, co się realnie dzieje.

I zmieniliśmy nazwę na świat wojen. No i tutaj

wchodzi druga zimna wojna,

zmiana globalnego układu sił.

To jest związane oczywiście ze

słabnącą rolą Stanów Zjednoczonych

na arenie międzynarodowej.

Przyznam, że po tych siedmiu trendach

sporo jest tam negatywnych

elementów, które

mogą przytłaczać.

I zastanawiam się na ile scenariusze,

które są

albo trendy, które pokazujecie, są

tymi, które faktycznie się pogłębiają

w stronę tę niekorzystną.

I czy są jakieś, bo fajnie, że

jest jeden ten zrównoważony świat,

bardzo dobrze, że istnieje, ale jednak

wymieniłaś wiele, które jednak mają ten

efekt dość negatywny.

To jest bardzo ważne, żebyśmy...

To są mega trendy, czyli to są te

duże, niestarowalne zmiany, które się dzieją.

Ale w ramach ich są

trendy, na które my już mamy wpływ.

I też powinniśmy patrzeć na to,

jakby rozumieć, że

to nie jest tak, że trend,

to jest jakaś taka kula,

która jest w nas rzucona i my możemy

tylko na nią czekać i ona po prostu

w nas uderzy, albo nie, albo się tak trochę

uchylimy, albo tego nie zrobimy.

My możemy realnie wpływać na

trendy, możemy je zmieniać. Czyli na przykład

jak mamy taki trend polaryzacja,

który wiemy, że ma bardzo negatywne konsekwencje.

My zresztą też od dwóch lat

robimy wskaźnik wpływu trendów na cele

zrównoważonego rozwoju. Czyli my dokładnie wiemy,

który z trendów wpływa pozytywnie

na cele zrównoważonego rozwoju, a który wpływa

negatywnie. Jeżeli wiemy, które

trendy wpływają pozytywnie, to możemy te

trendy przyspieszać. Tak możemy

na nie wpływać, możemy je rozwijać.

Jeżeli wiemy, że trend wpływa negatywnie

na realizację celów zrównoważonego rozwoju,

to możemy im przeciwdziałać. I na przykład

takim trendem jest polaryzacja.

I wiemy oczywiście, że polaryzacja wynika

z kryzysów finansowych, z nierówności,

z napięć, które są,

z algorytmizacji naszego życia i tak dalej.

Ale czy możemy przeciwdziałać

polaryzacji? Możemy. Na poziomie indywidualnym

takim, że każdy z nas podejmuje decyzję

nie będę

wchodził w jakieś polaryzujące dyskusje.

Albo nie będę używał jakichś tam

określeń wobec innych ludzi.

Na poziomie edukacji uczymy dzieci

tego, żeby krytycznie myślały. Żeby wiedziały, że

świat nie jest czarno-biały. Żeby umiały

rozróżnić dezinformacje.

Bo wiemy, że fałszywe informacje powodują

w nas bardzo silne negatywne emocje,

a to prowadzi do pogłębionej polaryzacji.

Na poziomie rządów możemy

przeciwdziałać polaryzacji, wprowadzając

regulacje prawne. Na poziomie biznesów

możemy sobie ustalić, że mamy jakiś język,

który nie jest językiem wykluczającym.

Albo, że tworzymy jakąś przestrzeń

do dyskusji ludzi o różnych poglądach.

Czyli możemy przeciwdziałać temu trendowi.

Możemy zmniejszać polaryzację, a nie

ją podkręcać. To mam pytanie w takim razie.

Czy współpracujecie tylko i wyłącznie

z firmami prywatnymi?

Czy również zdarza ci się zabrać głos

w przypadku polityków

Parlamentu Europejskiego?

Bo to jest też to forum.

Tak. Tam częściej mam wystąpienia.

Czyli miałam wystąpienie w zeszłym roku

na forum Parlamentu Europejskiego,

gdzie mówiłam o świecie lustrzanym.

I tutaj miałam wystąpienie na konferencji poświęconej

cyberbezpieczeństwu, na której występował

przede mną

minister Gawkowski. I ja zaraz po nim

występowałam z takim keynote'em dotyczącym

wyzwań dla cyberbezpieczeństwa

płynących właśnie z mapy trendów.

To ja ci powiem, że ja po przeczytaniu

twojej książki miałam taką

niestety

przykrą myśl i refleksję,

która właśnie otworzyła mi oczy,

że

istnieje realne zagrożenie

możliwość schakowania

naszych umysłów.

Ten umysł to jest taki ostatni

bastion naszego człowieczeństwa

wolnej woli, a jednak tak jak

powiedziałaś, technologia i fakt,

że możemy i już modyfikować

ludzkie DNA, czy korzystamy

z technologii typu

Deep Brain Stimulation,

która jest w dobrej wierze stosowana

w celu leczenia choćby depresji.

Możemy sobie łatwo wyobrazić, że będzie też

niezgodnie z naszą intencją wykorzystana.

Więc miałam takie życzenie,

bo czas nam się kończy, żebyś

przynajmniej na poziomie właśnie jednostki,

jeśli nie instytucji, bo nie każdy z nas ma

przełożenie i taką sprawczość,

co możemy robić, żeby tym

trendom negatywnym,

takie jak wspomnieliśmy o samotnienie,

powiedziałaś już o polaryzacji, być może

sposób w jaki możemy

wychowywać nasze dzieci, czyli

na ich poziomie wdrażać pewne zasady,

takie do wdrożenia na co dzień,

które...

Jeszcze zanim odpowiem na twoje pytanie,

to też nie jest tak, żebyśmy

my nie jesteśmy w zdeterminowanej

rzeczywistości. My tę rzeczywistość możemy

zmieniać. Jeżeli mówimy na przykład

o możliwości hackowania naszego umysłu,

bo wiadomo, że im bardziej będziemy rozwijać

interfejsy mózg-komputer,

tym jest to większe zagrożenie. Ale na przykład

powstają, już zaczynają,

trwają prace nad tak zwanymi

neuro prawami.

I czy w krajach europejskich,

czy w krajach

Ameryki Środkowej

takie neuro prawa, czyli

regulator też

widzi pewne zjawiska,

pewne zachowania, którym należy przeciwdziałać

po to, żeby ochronić społeczeństwo. Oprócz tego

mamy w społeczeństwie, no w Polsce

nie wiem czy znacie, mamy Kasia Szymielewicz.

Kasia Szymielewicz jest

prezeską Panoptykonu, czyli

fundacji, która...

Nie znam innej osoby niż

Kasia, która tak bardzo walczyłaby

o nasze bezpieczeństwo w świecie

sztucznej inteligencji.

Ona konsultuje między innymi, ona robiła

konsultacje

w kontekście wchodzącego

w EIA i ACT.

Teraz wiem, że została chyba powołana do tej rady

przy Ministrze

Cyfryzacji. Więc też

są osoby, które działają po prostu

Kasia jest prawniczką, tak? I ona to robi

z głębi serca, po to, żeby

chronić społeczeństwo, które nie do końca

jest świadome. No i kolejna rzecz

to jest podejmowanie inicjatyw na naszym

indywidualnym poziomie, czyli

to nie chodzi o to, żebyśmy teraz, nie wiem,

mieszkali w lepiance, przenieśli się do lasu

i nie korzystali z technologii.

Nie, chodzi po prostu o świadomy wybór.

Tak, a Misze?

Tak, a Misze właśnie...

Ale oni filtrują technologię,

czy są w zgodzie z ich wartościami?

Tak, bo stereotypowo myśli się o Miszach, że oni

nie korzystają z technologii, a Misze korzystają

z technologii, tylko korzystają z niej

w sposób świadomy. Czyli na przykład

stwierdzają, że nie będą korzystali z telefonów

w domu. Dlaczego? Dlatego,

że to wpływa na ich relacje. Tak, że

na przykład telefon może zadzwonić w trakcie jakiegoś obiadu,

albo jak jesteś w fajnej rozmowie

ze swoim mężem, czy ze swoim dzieckiem,

i to przeszkadza.

Ale w pracy korzystają z telefonu.

Bo to jest im przydatne. Więc oni każdą

technologię testują. Mają najczęściej w swojej społeczności

osobę, jedną czy dwie, które testują technologię.

Sprawdzają, jak to wpływa na ich

wartości, a jedną z ich najważniejszych

wartości to jest społeczność,

więzy społeczne i utrzymanie relacji.

Jeżeli ta technologia przeszkadza, to stwierdzają,

dobra, nie będziemy jej używać. Czasami to prowadzi

do takich śmiesznych sytuacji, jak na przykład

używanie samochodów.

Część z nich w ogóle nie używa samochodów.

Część używa na przykład traktory, ale

używają traktory tylko

na samych felgach. Dlaczego?

Bo właśnie jak testowali samochody,

to się okazało, że na weekend ludzie wyjeżdżali

z tej ich społeczności

i wtedy słabły więzy.

Natomiast traktory fantastycznie się sprawdzają

w pracy na roli. Więc stwierdzili, dobra,

będziemy jeździli na samych felgach,

ponieważ felgi przejadą

po polu i traktor

wykona swoją pracę, ale już nie pojadą

po drodze. Dobrze, wracajmy

tutaj na nasz teren.

Natomiast ja chciałabym w sumie

zadać ostatnie pytanie. Jaka jest twoja przyszłość?

Gdzie siebie widzisz za

jakieś 3-5 lat? Ty przewidujesz

trendy globalne,

mikro i makroekonomiczne,

społeczne. Powiedz nam, gdzie

ty siebie widzisz? Jaki trend u siebie

zauważyłaś? Czego potrzebujesz?

Co byś chciała robić za 3-5 lat?

3-5 lat to jest bardzo krótka

perspektywa. O, to dajemy 10.

Myślę, że

za 30 trzeba by było dodać. Nawet.

Tak.

Robię to, co mnie pasjonuje,

moja praca to jest moja pasja.

Mam fantastyczny zespół,

zajmujemy się naprawdę

super projektami, ciągle wymyślamy nowe

rzeczy. Ja mam miliard pomysłów jeszcze,

więc zakładam, że w perspektywie 3-5

lat cały czas

rozwijam po prostu Instytut i jestem tutaj.

To jeszcze

takie ode mnie ostatnie pytanie

pod kątem naszych słuchaczy, którzy też

czasami stoją na zakręcie, a być może

czytając twoje książki

i słuchając Juvity, widzą,

że ich profesja jest w jakiś sposób

zagrożona też ze względu na rozwój

sztucznej inteligencji. Jakie widzisz

zawody, mając przed oczami

te scenariusze

przyszłości? Ja osobiście

chciałam zachęcić, żeby jak

najwięcej osób przekwalifikowało

się w kierunku takich ekspertów

do spraw etyki sztucznej

inteligencji, czy właśnie biotechnologii.

Może w powiązaniu właśnie z tą

misją też, o której wspominasz.

Jakie widzisz zawody, profesje,

które mogłyby troszeczkę właśnie

wpływać na te trendy i

działać w naszym interesie jako ludzkości?

Powiem może coś

bardzo kontrowersyjnego, ale nie

chciałabym wskazywać konkretnych

zawodów. Jak popatrzymy sobie na

historię ludzkości, to konkretny zawód

miały osoby, które

zajmowały

w społeczeństwie

niższe funkcje.

Albo to byli

niewolnicy, którzy musieli

robić jakieś konkretne zadania.

I oni byli wyuczeni

w jakimś konkretnym, wąskim

obszarze. To, czego dzisiaj

potrzebujemy od ludzi, to

szerokiej perspektywy, szerokiego

spojrzenia. To nie jest tak, że tylko się

zamkniemy. Nasza rzeczywistość się tak dynamicznie

zmienia, że my nie możemy powiedzieć, no dobra, to ja się

teraz wyuczę, będę biotechnologiem. Ale za moment

wejdzie zupełnie inna, nowa technologia.

I to wymaga od nas stałego

bycia w gotowości, szerokiego

spojrzenia, krytycznego myślenia,

umiejętności analizowania danych,

syntetyzowania danych i dostosowywania

się do rzeczywistości, w której jesteśmy.

Słuchajcie, jesteśmy

nieźle po czasie, więc

ja proponuję w tym

miejscu po prostu

zakończyć i dać tę przysłowiową

kropkę. Natalio,

bardzo ci dziękujemy za niezwykłą

rozmowę. Bardzo żałuję, że w sumie taką krótką,

bo tych tematów mamy wiele. I

zarówno od strony prowadzenia twojej

firmy, czyli Instytutu,

jak i również od strony tego,

jakich jeszcze mamy

więcej możliwości poznawania

trendów, w jaki sposób możemy sami nawet

te trendy również

przewidywać, bazując oczywiście na twoich

megatrendach, ale jednak my wszystko sami możemy

gdzieś nauczyć się od ciebie, co możemy

robić. I z mojej

perspektywy niezwykle ciekawa, budująca

rozmowa, więc

bardzo ci serdecznie również za nią dziękuję.

Dzięki, zapraszamy. Dziękuję Natalia.

Dziękujemy też naszym słuchaczom za

wysłuchanie tego odcinka i ja serdecznie

polecam książkę Natalii

Bieg Paradoksów, która jest

ogromnie aktualna.

I

zawiera też

przy ogromną listę źródeł,

w których można pogłębiać

niezależnie poruszane

wątki, także serdecznie polecamy.

Dziękujemy za wysłuchanie tego odcinka

i zapraszamy na kolejny.

Do usłyszenia.