Nadszedł ten moment: oficjalnie wkraczamy w erę nostalgii. Projektanci sięgają po wspomnienia z dzieciństwa, chętnie też otwierają własne archiwa, a na decyzje zakupowe zaczynają wpływać przede wszystkim sentymenty. Obserwujemy też nowe interpretacje dawnych symboli, jak półksiężyc czy… Pałac Kultury i Nauki. Bo to właśnie ten architektoniczny symbol znalazł się na pierwszej w historii okładce magazynu „Vogue Polska”. Skąd taki nagły zwrot w stronę przeszłości? I do czego nas zaprowadzi? Odpowiedź w najnowszym odcinku.

W trzeciej sekundzie krótkiego filmu pojawiają się zarówno ten kapelusz, jak i ta torebka.

Przeprowadzą nas przez rok 2018 oraz jeszcze kilka kolejnych sezonów wraz z ich twórcą,

Simonem Porte-Jacquemusem, który choć obecny na wybiegu, nie tylko na wybiegu od kilku lat,

dopiero tą kolekcją pod tytułem La Bomba na wiosnę-lato 2018 podbił serca wielbicielek i wielbicieli mody znacznie szerzej niż dotychczas.

Film, o którym mówię, również ma tytuł La Bomba, to także nazwa wspomnianego kapelusza.

Kapelusz jest gigantyczny. Średnica ronda z pewnością przekracza jeden metr, jeśli nie półtora.

Pleciony, miękko układający się na głowie, osłaniający przy okazji ciało jak peleryna,

miał swoją premierę w Paryżu 26 września roku 2017 podczas pokazu projektanta.

Zdobił czwartą sylwetkę w pomarańczowej mini sukience tubie z siateczkową plecioną warstwą,

towarzysząc asymetrycznym kolczykom w stylu lat 80. i białym sandałkom z pięcioma delikatnymi paseczkami.

Słowo wiral nie było jeszcze tak popularne jak dziś, ale z miejsca stał się właśnie wiralem. Sięgnęły po niego między innymi Emily Ratajkowski, Rihanna oraz rzesze influencerek.

No, może przesadzam z tymi rzeszami, ale trochę instagramowych dziewcząt się na niego skusiło.

Był też przedmiotem bolesnej pomyłki, gdy Jacquemus radośnie udostępnił na Instagramie zdjęcie Belli Hadid, ubranej jedynie w kapeluszce.

By okazało się, że jest to projekt łudząco podobny do tego z wybiegu, lecz powstały znacznie wcześniej, znajdujący się w ofercie meksykańskiej marki Olmos i Flores.

Sprawę nagłośnił między innymi meksykański Vogue oraz instagramowy profil Diet Prada, o którym w wehikule jeszcze będzie z pewnością, być może nawet nie raz.

Sęk w tym, że gigantyczne kapelusze nie były wymysłem ani Jacquemusa, ani meksykańskiej marki. W dodatku to dzięki francuskiemu projektantowi zyskały miano trendu.

No tego nie da mu się odmówić. Oczywiście wylało się jak zwykle w takich internetowych sprawach do tego stopnia, że Tony Liu i Lindsay Schuler, założyciele konta Diet Prada,

zmuszeni byli zaapelować do zdrowego rozsądku swoich obserwatorów, by ci przestali mylić demaskowanie, czy nawet pewną bezczelność,

którą przecież tak w internecie kochamy, z chęcią zniszczenia czyjegoś życia. To, jak dobrze wiemy, wciąż stanowi spory problem dla internautów, szczególnie tych anonimowych.

Albo raczej dla ich odbiorców, bo dla anonimowych stanowi ogromną rozrywkę i wręcz czasami sens życia, mam wrażenie.

No to wszystko. Spoglądały ze stoicyzmem, że pozwolę sobie uczłowieczyć na potrzeby odcinka. No to wszystko. Spoglądały ze stoicyzmem, że pozwolę sobie uczłowieczyć na potrzeby odcinka.

Między innymi wielki słomkowy kapelusz autorstwa Gianfranco Ferre dla Christiana Diora z roku 1992, Między innymi wielki słomkowy kapelusz autorstwa Gianfranco Ferre dla Christiana Diora z roku 1992,

czy bardzo do niego podobna wersja na głowie Kim Cattrall, czyli Samanty Jones w kinowej kontynuacji serialu Seks w Wielkim Mieście.

Tu podziękowania dla bezbłędnej Patricii Field, wieloletniej kostiumografki produkcji, która zawsze potrafiła wynaleźć rzeczy ikoniczne, która zawsze potrafiła wynaleźć rzeczy ikoniczne,

między innymi tiulową spódniczkę Carrie z czołówki serialu. W ogóle legenda głosi, że ta spódniczka kosztowała jakieś 5 dolarów, leżała w jakimś koszu z używaną tanią odzieżą.

Wracając jednak do kapelusza i roku 2018, oraz wspomnianego na początku filmu, to była produkcja w reżyserii Gordona von Steinera,

zrealizowana na potrzeby promocji kolekcji Jacquemusa. Przy dźwiękach instrumentów perkusyjnych,

zresztą niezwykle takich miłych dla ucha, ciepłych, dźwięcznych, rozpoczyna się wędrówka kamery niczemu Scorsese, bez cięć.

Nasze oko podąża a to za chłopcem niosącym najnowsze torebki projektanta, o niech za momencik, a to za tancerką w pareo w grochy

i za kolejnymi modelkami prezentującymi ultraletnie, wakacyjne ubrania.

To między innymi dzięki Jacquemusowi w 2018 roku pokochałyśmy kolor brązowy. Okazało się, że kopertowe sukienki czy drapowane koszule

przepięknie komponują się w tym kolorze, z praktycznie każdym odcieniem skóry, podkreślając beztroski, wypoczynkowy nastrój. Uwaga! Tego możecie nie pamiętać,

ale również jemu zawdzięczamy powrót spodni rybaczek, zwanych ostatnio częściej Capri. Mówię o tym, bo w tym roku rybaczki, podejrzewam, wyjdą w końcu na ulicę.

Dla porządku jest rok 2024, gdybyście słuchali tego podcastu znacznie później. Jacquemus lansował je między innymi w kolekcji La Bomba, ale też rok wcześniej w takiej prowansalskiej,

jeszcze ciut bardziej zahaczającej o jego związek z Comme des Garcons, bo projektant pracował w ich paryskim butiku, by zarobić na własną markę. A przynajmniej tak podaje portal Business of Fashion.

który Jacquemusa zaliczył do pięciuset najważniejszych postaci branży mody. Rybaczki, słomkowe kapelusze, koronkowe bluzki, kopertowe sukienki, opaski na głowę,

wszystko to z lekką patyną vintage, nie pojawiają się w jego kolekcjach przypadkowo. Każdy z tych elementów ma związek z jego mamą Valerie,

której styl i cała postać w ogóle łączą się z każdą jego kolekcją, mniej lub bardziej. Projektant stracił mamę bardzo wcześnie,

miał zaledwie 19 lat i właśnie zaczął studiować modę. A przy okazji, choć nie przepadam za wytykaniem, czy ktoś studia skończył czy nie,

on był w szkole Esmod tylko przez kilka miesięcy, więc uznaje się go za samouka. Jego mama miała wówczas 42 lata

i jak wspomniał Simon w rozmowie z Susaną Lau dla Another Magazine, umarła znienacka, bez powodu. Podczas pogrzebu powiedziałem mojej babci, że wracam do Paryża.

Wiedziałem dokładnie, co chcę zrobić. Nazwę swoją markę Jacquemus na część panińskiego nazwiska matki i będę projektować dla dziewczyny, którą była moja mama, wspomina w wywiadzie.

I tu mam wątek osobisty, jak to w Wehicule bywa, bo kolekcja La Bomba to również wielkie wejście małej torebki Le Cicito. Tak maleńkiej.

Że nie mieści się w niej nawet telefon. Lecz tak popularnej, że swego czasu trzeba było się na nią zapisywać.

Trapezowe cudo z klapką i sztywną rączką można było nosić na pasku, na ramieniu lub w formie nerki przy talii.

No i oczywiście w łapce, tylko trzymając za tę krótką rączkę. No można by stwierdzić, czegoś takiego jeszcze nie było. Ale byłoby to stwierdzenie błędne.

Mam na to dowód w domowej szufladzie. W 1996 roku moja mama kupiła sobie w ojczyźnie Jacques Musa dwie mini torebki

kształtem odle Cicito, wprawdzie odbiegające, lecz rozmiarów podobnych. Tylko wtedy nie było zmartwienia, że nie mieści się w niej telefon,

bo w 1996 roku mało kto miał telefon, a po drugie te telefony były takie wielkie, że i w dużej torebce ledwo się mieściły. Poza tym nie nosiło się ich w torebce, tylko w kieszeni albo za paskiem, żeby było widać.

Ale to już w innym odcinku było, a może i w innym odcinku jeszcze będzie.

Czy Valérie Jacques Mus mogła nosić coś w stylu takim jak torebki mojej mamy z tego 1996 roku i pozostawić ślad w pamięci swojego syna? Jest to bardzo prawdopodobne.

I znów, mini torebki wracały do mody i wychodziły z niej co i róż, ale nasze czasy zdecydowanie należą do mini dzieła Jacques Musa.

Gdy śmiechom i memom nie było końca, co zrobił projektant? Dodał do oferty torebkę jeszcze mniejszą, w której z kolei nie zmieści się nawet pudełko TikTaków,

ani złote logo marki, to na niej się nie mieściło, została tylko jedna litera J. To z kolei Le Chiquiti, żart z żartu, mem sam w sobie,

aczkolwiek w cenie wcale nie żartobliwej, bo w 2019 roku, gdy miała swoją premierę, kosztowała, uwaga, 275 dolarów. Torebka, w której się nic nie mieści.

No i nie wiem, jakie były wyniki sprzedaży, ani w jakiej liczbie egzemplarzy powstała, ale widywało się ją tu i ówdzie, nawet na naszych lokalnych ściankach.

U niektórych ten model też przelał czarę goryczy, otwierając dyskusję, czy naprawdę musimy kupować wszystko, co internet nam każe.

Tu linkuję artykuł z takiego już wiekowego bloga, The Purse Blog o torebkach. To jest świetne. To jest świetne źródło wiedzy o tychże.

Tak przy okazji, no bo faktycznie, viral viralem, ale niech przynajmniej się do czegoś przyda, nie tylko zdobi instagramowe zdjęcia, stanowiąc dowód na nasze bycie na czasie.

Z całym szacunkiem dla autora, który wciąż ma nowe i doskonałe pomysły. Zapewne do niego też jeszcze wrócimy. Bo pora na inny viral, czyli półksiężyce.

To kluczowy element prac projektantki, Marine Ser, która w 2018 roku debiutuje podczas paryskiego tygodnia mody.

Po obejrzeniu około 100 pokazów w czterech różnych miastach na sezon jesień-zima 2018, w mojej pamięci utkwił tylko ten Marine Ser.

Tak napisała Susie Menkes w swoim artykule dla Vogue w marcu 2018 roku. I gdy spogląda się na projekty młodej francuskiej projektantki,

prawie, że rówieśniczki Jacquemusa, bo o rok tylko młodszej, przynajmniej rocznikowo, bo on jest ze stycznia 90, a ona z grudnia 91.

Znaczy, nie jesteśmy w szkole, więc może nie będziemy się rozliczać. Znowu dygresja, nawias zamykam. A zatem, gdy spogląda się na projekty Marine Ser,

no to trudno uwierzyć, że były czasy, w których ten multiplikowany półksiężyc nie istniał. Na pewno go kojarzycie.

Zwłaszcza na takim stroju, obcisły top i leginsy. Znaczy, że cieli z tym odcieniu, nakrapiane, że tak się wyrażę, tymi półksiężycami. Daje to trochę wrażenie tatuaży na całym ciele.

Tu puszczam oczko do Martina Marcelli i spółki z jego mezą, bo oni tatuaże na siatkowym materiale doprowadzili do perfekcji.

Tu jednak nieco inna historia, bo obrazek, czy raczej symbol jest tylko jeden. O ile u Jacquemusa było zmysłowo i wakacyjnie,

o tyle tu sportowa wygoda spotkała się z ultranowoczesnością. Future wear, to słowo i swoiste motto projektantki,

występujące jako nadruk na jej projektach, a także prowadzące ją samą śmiało do przodu. Sam Karl Lagerfeld określił ją jako maleńką osobę o stalowej woli.

Zbieżność nazw przypadkowa. Uparta, pewna swoich decyzji, forsowała na przykład korzystanie z restocków, czyli z zaskakujących momentami surowców wtórnych,

jak skóry z piłek lekarskich na przykład, zanim stało się to powszechne. No i oczywiście z deadstocków, czyli takich materiałów, które zostały już wyprodukowane,

bardzo często dla danej marki, dla danego domu mody, ale nie zostały w pełni wykorzystane i już w kolejnych sezonach tej marce na pewno się nie przydadzą, więc leżą sobie

i czekają na lepsze jutro. I coraz więcej marek współczesnych, takich patrzących też w przyszłość, właśnie z tych deadstocków korzysta.

Sama Marine Serre wielokrotnie podkreślała w różnych wywiadach, które znalazłam, że zależało jej na stworzeniu ubrań, które będą pożądane dlatego, że są dobrze zaprojektowane

i chcemy je nosić, a nie dlatego, że spełniają zasady zrównoważonej mody. To też jest ciekawe, bo zwłaszcza dzisiaj, w tych czasach, gdy o zrównoważonej modzie mówi się bardzo dużo,

gdy mówi się bardzo dużo o upcyclingu, recyklingu i korzystaniu z tego, co już mamy,

no czasami potrafimy się rzeczywiście zaplątać i jak zachwyca, skoro nie zachwyca, bym klasyka chciała przywołać tutaj,

no czasem nie zachwyca, więc jednak warto pamiętać i to też świetnie, że Marine Serre o tym pamięta.

Żeby jednak to wszystko miało jakiś projektowy sens.

Jej debiut na paryskim wybiegu to nie była jej pierwsza kolekcja. Poprzednio zmiotła konkurencję i wygrała konkurs LVMH w 2017 roku.

I w nagrodzonej kolekcji również motyw półksiężyca występował. Wybrała go nieprzypadkowo, jak łatwo się domyślić, kilka lat później w Days Digital mówiła,

że księżyc jest jednym z najstarszych symboli, jaki kiedykolwiek istniał. Zawsze obecny, ponadczasowy. Dodatkowo ma mocną symbolikę, od cyklicznej kobiecości

przez ikonografię islamu, po czarodziejkę z księżyca. Księżyc jest dla nas ikoną, emblematem, obrazem, przedstawieniem, flagą, językiem, metaforą,

przedmiotem tego, w co wierzymy, przekraczaniem granic, hybrydowości, i wolnością. Księżyc nie jeden, a liczba nieskończona, bo wciąż rośnie, dlatego, że motyw został z marką na dobre.

Co łączyło Jacquemusa, Ser oraz wiele innych marek w 2018 roku? Po wielkiej fali estetyki vintage,

przypieczętowanej przez Alessandro Michelego dla Domu Mody Gucci, kilka lat wcześniej, przyszła pora na starą, dobrą nostalgię. Wszak pokolenie milenialsów,

oraz ksenialsów, tych wcześniejszych milenialsów, do których Harrell się zalicza na przykład, powoli zaczęło leć łzy czyste, rzęsiste, i wchodzić w wiek klęski,

że tak się z kolei teraz po Mickiewiczowsku wyrażę, czyli zbliżać się do czterdziestki, i siłą rzeczy decydować się na różnego rodzaju podsumowania.

W tym wieku również siłą rzeczy zauważa się zatoczone, po raz kolejny, takie, koła mody, powroty pewnych estetyk, fasonów, czy całych trendów,

przepuszczonych wprawdzie przez filtr współczesności, acz budzących wspomnienia. I do tej przeszłości,

no jednak odnoszących się i zbliżających nas po raz kolejny. I tak właśnie, podczas gdy nowe pokolenie,

nazwane zgodnie z postępującym alfabetem zetkami, zachwycało się sztruksami, polarami, czy grunge'ową kratką, a to wszystko dostępne od ręki,

i nie tylko prosto z wybiegu, lecz także w sieciówkach, jak na przykład w Urban Outfitters, my, mówię o swoich rówieśniczkach i rówieśnikach, kręciliśmy nad to głowami, z niedowierzaniem,

zadając pytanie, to co zwykle, jakim cudem to wraca. No i tak kręcimy do dziś, choćby nad wspomnianymi wcześniej rybaczkami,

których Jacquemus w 2018 roku za bardzo nie przeforsował, ale na przykład marka Coperni w roku minionym, jak najbardziej.

I oto znów wzbiera instagramowa fala influencerek, tym razem w tych zapomnianych spodniach, a kto wie, może i fala rozleje się na wiosenno-letnie ulice.

Skoro Bella Hadid nosi, to jest to bardzo prawdopodobne. Powraca z zaświatów Dior Saddleback, czyli torebka w kształcie siodła,

kolejny ukochany element stylizacji wspomnianej wcześniej Carrie Bradshaw, zaprojektowany pod koniec minionego wieku przez Johna Galliano. Przez długi czas, podobnie jak bagietka Fendi, model ten był wzgardzony,

uznawany za poważne wykroczenie przez policję mody i w związku z tym zaskakująco tani na rynku wtórnym. Dom Mody Dior wstrzymał jego produkcję w 2007 roku.

Była taka chwila, gdy zainteresowanie modelem wróciło, za sprawą Beyoncé z kolei, która wyciągnęła z szafy model Saddle w 2014 roku,

lecz dopiero Maria Grazia Chiuri zdecydowanie przywróciła go do łask w kolekcji właśnie na jesień-zimę 2018. Razem z kaszkietami, patchworkowymi motywami

i w ogóle dość hipisowskim kierunkiem, łącznie z motywem pacywki. No skoro już wspomniałam Galliano, to też wspomnijmy moment, w którym świat po raz pierwszy ujrzał torebkę w kształcie siodła.

Był październik 1999 roku, gdy w Paryżu John Galliano zaprezentował prace mocno skupione na logo Domu Mody, w którym pracował.

Dior tu, Dior tam, wszędzie napis Dior, zdobiący fasony inspirowane stylem Lauryn Hill, która wówczas wydała genialną płytę Miss Education of Lauryn Hill,

i mocno ewoluowała stylistycznie od czasów The Fugees. Wspominałam o tym nieco w pierwszym odcinku tego podcastu. Wciąż jednak mam niedosyt jej postaci, więc łapię się każdej możliwości, by ją przywołać.

Swoją drogą, znów się nam spotkają dwa domy mody, bo Lauryn ukochała sobie bagietkę Fendi. Wracając jednak do Diora i Galliano, oprócz logo bawił się też motywami jeździckimi,

co z kolei dawało pewne skojarzenie z Hermesem. O ile jednak Hermes to jest cisza i spokój, nawet w barwnej i żartobliwej momentami wersji Jana Bajtlika,

o czym będzie w odcinku o roku 2019, dlaczego wszyscy wiemy, a jeśli nie wiemy, to się dowiemy, o tyle Dior by Galliano był wywrotowy,

niegrzeczny, a nawet lekko niepokojący. Jak zdjęcie Helmuta Newtona, które ponoć zainspirowało projektanta do stworzenia rzeczonej torebki.

Mowa o Saddle Eye z 1976 roku, przedstawiającym osiodłaną modelkę, znajdującą się na łóżku w pozycji natworaka.

Nie uwierzycie, ale znów nam się splotą wątki, bo fotograf ponoć zapatrzył się w paryską wystawę Hermesa i zrealizował taką śmiałą wizję.

Saddle bag powróciła, a wraz z nią szał na logo. Gucci, czy może raczej Alessandro Michele, i gra sobie z fanartem Dapera Dunna,

który w latach 80-tych w nowojorskiej dzielnicy Harlem prowadził boutique z dość bezczelnymi, acz niezwykle popularnymi podróbkami słynnych marek.

Czy, w sumie, czy to były podróbki? Raczej to były takie osobne byty, uszyte z materiałów najbardziej charakterystyczne dla wielkich domów mody wzory,

jak monogram Louis Vuitton, czy właśnie taka siateczka Gucci. Co zrobił Alessandro Michele? W kolekcji Resort 2018 pojawiła się

podróbka dzieł Dapera Dunna, a dokładniej kurtka z wielkimi bufiastymi rękawami, znany wszystkim wzór Gucci. Okazuje się nie tylko hołdem dla niezależnego nowojorskiego projektanta,

lecz także zapowiedzią jego powrotu. Tym razem Daper Dunn nie będzie musiał korzystać z podrabianych materiałów, bo marka Gucci zaoferowała dostarczenie wszystkich niezbędnych surowców,

by ten mógł się kreatywnie wyżywać ile wlezie. Dziś działa on w ciszy, projektując na specjalne zamówienie, które można składać przez jego stronę.

No i podejrzewam też w nowojorskim butiku. W okolicach tamtych wydarzeń Daper Dunn znowu się zrobił hot,

kolokwialnie mówiąc. No nostalgia po raz kolejny. Można by zadać pytanie, czy oni się zmówili, bo z kolei Miuccia Prada lansuje Linea Rossa,

linię sportową zapoczątkowaną w roku 1997 z charakterystyczną czerwoną linią, zgodnie z nazwą.

To rzeczy nylonowe, ze sportowym sznytem, acz nie do końca typowo sportowe oczywiście, bardziej skierowane w stronę streetwearu,

no też nie takie bardzo oddalone od Prady, od estetyki Prady, od tego co na wybiegu. Proste kurtki, torebki i nerki,

będące rodziną słynnego nylonowego plecaka, tego wiecie z kieszeniami i trójkątem, takim Prady z 85 roku. Są też rybackie kapelusiki, zwane dziś Bucket Hut.

W 2018 powróciły w wersji neonowej, różowej, pomarańczowej, znowu przywołując powiew lat 90. W kolejnych sezonach linia poszła w stronę jeszcze bardziej praktyczną,

zostając jako nieodłączna część marki, uzupełniona o buty i okulary. Właśnie sobie oglądam zaawansowane technologicznie propozycje narciarskie i snowboardowe.

Kto chce, ten może sobie sprawić nartę lub deskę Prady z cienką czerwoną linią. Torba na narty nie wchodzi w skład zestawu, jakby coś. Ten praktyczny odłam Prady, również,

wszedł do mainstreamu, a nylon, mimo głośnej dyskusji o stanie planety, ma się doskonale. No cóż, jedyny pozytyw, że można go produkować z materiałów z odzysku, bo nylonowe torebki Prady

też wróciły w owym czasie, a wraz z nimi wersje sieciówkowe w podobnym, klasycznym kształcie. Taka torebka z obrazka, chciałoby się rzec, typowa torebka-torebka, no właśnie z nylonu.

Smutno też się robi w tym 2018 roku w świecie mody, bo zaprezentowana zostaje ostatnia kolekcja Phoebe Philo dla Celine.

Choć plotki krążyły od kilku sezonów, dopiero teraz zostały potwierdzone. Projektantka na dobre opuszcza dom mody. Żegnała się swoistym podsumowaniem całej ery,

bo nie obawiam się mocnych słów w jej przypadku. Ery Celine, która mocno modę zmieniła i ukierunkowała. I która, mimo wielu naśladowców, pozostawiła miejsce

nie do końca wypełnione. Dziś już możemy spać spokojnie, bo Philo powróciła w wielkim stylu i z równie wielkimi cenami. Ale wówczas człowiek miał poczucie pewnego końca.

Oczywiście w skali mody, nie w historii świata. Co zatem w kolekcji? Poza wszystkim, brak pokazu. Tak jak rozpoczęła, tak i zakończyła sesję zdjęciową bez publiczności.

Pośród pożegnalnych propozycji, utylitarne rozwiązania. Znajome odcienie oliwkowej, zieleni i brązu. Obszerne fasony marynarek i płaszczy.

Przeskalowane klamry od pasków, czy podeszwy butów. Gigantyczne torby też oczywiście. Czerń plus granat, czyli kolejna historia wkurzająca fashion police,

która dziś wydaje się oczywista, a to Philo ją forsowała dosyć mocno. W sumie dopiero. Sporo skóry takiej mięciutkiej, gładkiej, w odcieniach czerni, brązu i złamanej bieli.

A także deseń skóry węża. No i wyrazista faktura płótna. I wielkie futra. Zaskakująco... Wtedy jeszcze te futra nie były tak może popularne teraz w trend.

Mob wife zaskakująco pasowujące się. Chociaż zapewne jak już ten odcinek będzie miał swoją emisję, to mob wife, czyli tak na polski tłumacząc,

trend na żonę mafijną, pewnie już będzie dalej. Daleko, daleko, gdzieś w tyle. Co jeszcze? A takie były tak.

Jeszcze dla równowagi były takie komplety dopasowane. A w 2018 roku raczej był trend wzrostowy, jeśli chodzi o rozmiar ubrań.

One cały czas rosły i rosły, by w pewnym momencie już absurdalną skalę osiągać. Słowo klucz, ja myślę, że ekstrema.

I zeszłoroczny powrót Fajlo też na ekstremach polegał. A ostatnia sylwetka na tej prezentacji pożegnalnej kolekcji,

to była skórzana koszula z asymetrycznym łączeniem dwóch kolorów. Złamanej bieli i wiśniowego brązu. Ona była tak przeszyta takim szydełkowym ściegiem ozdobnie.

Właściwie identycznym z tym, który kilka lat później pojawił się na słynnej, viralowej, zaprzeproszę. Kurtce z szalikiem Totem.

Która z kolei też nam troszkę tutaj przetarła ścieżki kurtek i płaszczy łączonych z szalikami. Ale o tym oczywiście w swoim czasie. No myślę, że nie był to przypadek.

I że znów Fajlo gdzieś czegoś dotknęła tą swoją magiczną różdżką. I to się zaczęło rozrastać. No tego nie rozstrzygniemy. Cieszy mnie bardzo, że ona powróciła.

Bo w jej kolekcjach można czytać jak w dobrze skalibrowanej szklanej kuli. Więc warto obserwować co pani Fajlo nam serwuje. Ona teraz odeszła od sezonowości.

I wrzuca tak zwane dropy. Czyli takie kolekcje, nawet nie takie mini. Co, ja myślę, że co ile?

Tak co trzy miesiące mniej więcej one się pojawiają. Tak mi się wydaje. Żałoba po odejściu Fajlo z Selin. W sumie to będzie krótka. Gdyż współpracownik Fajlo. Daniel Lee.

Przejdzie do domu mody Bottega Veneta. By kontynuować wypracowaną estetykę. Zacznie pod koniec 2018 roku. Kolekcją Prefold 2019.

By natychmiast podłożyć się krytykom mody. Między innymi Nicole Phelps z Vogue'a. Która w swojej recenzji pytała. Czy Lee przełamie się i zrobi coś wyjątkowego? Własnego?

Odpowiedź na to pytanie w innym odcinku. Który zapewne pokolorujemy na zielono. W odcieniu Bottega Green. Bo to aż się prosi. Wróćmy jednak na lokalne podwórko. A dokładniej pod Pałac Kultury i Nauki.

Jest szaro-buro. I pada coś na kształt deszczu ze śniegiem. To jednak nic dla naszych najlepszych modelek. Które przywykły do zachowywania profesjonalizmu. W najtrudniejszych warunkach.

Ania Rubik i Małgosia Bella. Stoją obok czarnej wołgi. Ubrane w płaszcz i sukienkę Selin. Oraz klasyczne buty na szpilce Gian Vanito Rossi. I Saint Laurent.

Zegar na zamglonej wieży pałacu. Wskazuje 20 minut do pierwszej. Scenka, o której mówię. Miała miejsce 29 listopada 2017 roku.

Lecz naszym oczom ukazała się dokładnie 13 lutego 2018 roku. W przeddzień premiery polskiej edycji magazynu Vogue. To słynna okładka. Która natychmiast podzieliła.

Odbiorców. Jak wspomina odbiorców obrońców. Od razu taka myślę freudowska pomyłka. Odbiorców obrońców, zwolenników i przeciwników.

A Maria Fredro-Smoleńska. W artykule rachunek sumienia. Z okazji szóstej rocznicy obecności magazynu na naszym rynku. Tak wspomina.

Pierwsza okładka pobiła rekord pod względem komentarzy. Gdzie ta światowość pytali sceptycy. Gdzie jest ten luksus. Wtórowali złośliwcy.

Doskonale pamiętam ten dzień i te komentarze. Bo jako osoba związana z polskim Vogue'iem od samego początku. Gościnnie, lecz jednak. Radośnie udostępniłam zapowiedź pierwszego numeru na swoim Instagramie.

Ależ się działo. Od zachwytów i tłumaczenia, że to przecież styl Jurgena Tellera. Więc co się dziwić krzywiźnie kadru. Czy takiej wręcz naturalistycznie oddanej rzeczywistości.

Przez oburzenie, że Prima Prilis przyszedł w tym roku wcześniej. W walentynki 2018 roku wszystko stało się jasne. I w kioskach pojawiła się wyczekiwana od lat pozycja.

Filip Niedental, pierwszy redaktor naczelny. W artykule pierwsze kroki z okazji piątych urodzin polskiego Vogue'a. Przyznał, że o wydawnictwie fantazjował od 1998 roku.

A poważnie zaczęło się robić w roku 2016. Pamiętam, że wszystko do samego końca było owiane tajemnicą. Choć nikt nie zabraniał nikomu o tym mówić.

To bywało, że nawet znajomi nie wiedzieli o tym, że będą pisać dla tej samej redakcji. Dużo było wtedy zgadywanek.

Łącznie z obsadzaniem absurdalnych postaci w fotelu naczelnego czy naczelnej. A gdy numer się ukazał emocje sięgnęły zenitu.

Siłą rzeczy radość i zachwyt mieszały się z wysokim poziomem frustracji. Bo komuś się nie spełniły najróżniejsze oczekiwania.

Co ciekawe zachwycały i frustrowały dokładnie te same rzeczy z okładką na pierwszym miejscu. Jedni cieszyli się z obecności wielu polskich marek w numerze. Inni uznawali, że polskich marek jest wciąż za mało.

Dla jednych było za dużo kultury, za mało popkultury. Dla innych odwrotnie. W sesji z Anią Rubik Jurgen Teller uchwycił typowo polskie akcenty.

Łącznie z pierogami czy pasztetem w towarzystwie marynowanych grzybków. Łącznie z pierogami czy pasztetem w towarzystwie marynowanych grzybków. I ziemniakami, na których modelka leżała, co również stało się przedmiotem rozmów o najróżniejszym zabarwieniu. I ziemniakami, na których modelka leżała, co również stało się przedmiotem rozmów o najróżniejszym zabarwieniu. I ziemniakami, na których modelka leżała, co również stało się przedmiotem rozmów o najróżniejszym zabarwieniu.

Co jest pewne, to to, że na zdjęciach Tellera nie było żadnego udowania, żadnych sztucznych aspiracji i filtra różowych okularów.

No i być może właśnie dlatego to aż tak mocno polaryzowało odbiorców. Sporo mówiło się o polskich markach wcześniej, o markach, o projektantach, internet na pewno dużo pomógł, blogi, facebooki, instagram, pojawił się wreszcie polski Vogue.

Natomiast trochę zapominaliśmy przez ten czas o tym, skąd polska moda w ogóle się wzięła i w jaki sposób się w czasach powojennych budowała i rozwijała i czym w ogóle była, czym się charakteryzowała, kto ją tworzył.

No i tu znów nostalgicznie mówię, jakby się wszyscy zmówili, bo 6 października 2018 roku w Centralnym Muzeum Głukiennictwa w Łodzi otwarto wystawę Jerzy Antkowiak.

Moda polska. Co nieco o pokazach mody polskiej mówiłam w odcinku o roku 1984, wtedy niezbyt przychylnie potraktowanej przez magazyn Kobieta i Życie, który określił jej propozycję mianem odgrzewanych kotletów.

No dziś nie bylibyśmy tak brutalni, wszak rzadko kiedy trafiamy w modzie na danie całkiem nowe i świeże, acz wciąż miło jest się czymś zaskoczyć, na przykład taką panią Fajlo, która jednak wciąż posiada tę umiejętność.

No zwykle jednak w modzie to jest ciekawa interpretacja czegoś, co już było, niż coś zupełnie niespotykanego.

No co jednak z łódką wystawą. Jej kuratorami byli Tomasz Ossoliński i Marta Galik, a zaczęło się od uratowanych kolekcji, które Jerzy Antkowiak przechowywał w swojej piwnicy.

Gdy moda polska miała się ku smętnemu końcowi w 1998 roku, projektant odkupił część zbiorów od syndyka.

Po czym przez 20 lat leżały, prawie 20 lat, leżały w zapomnieniu.

Aż pewnego dnia, a dokładniej w 80 urodziny pana Jerzego, Tomasz Ossoliński, który był jednym z gości, ujrzał zapomniane archiwum, bo to była impreza domowa, no i tak narodził się pomysł, by zaprezentować je szerszej publiczności.

Jak mówił w wywiadzie z Aleksandrą Boćkowską, który tutaj linkuje w źródłach, katalogowania obiektów zajęło prawie rok.

Tu pomogło doświadczenie Anety Dalbiak, dyrektorki muzeum oraz współkuratorki Marty Galik, która czuwała nad konserwacją kolekcji.

Stylizacjami z kolei i też pomocą w podjęciu decyzji, które z modeli zostaną zaprezentowane na wystawie i też stylizacją ich zajmowała się Anna Poniewierska.

No i też wspaniale to wszystko wyszło. Wydarzenie było spore. Na uroczystą premierę zwołaliśmy. Z Warszawy do Łodzi został nawet wysłany specjalny zabytkowy pociąg.

To z inicjatywy Voga, medialnego patrona wystawy. I tak można było odbyć prawdziwą podróż w czasie. Począwszy od lokomotywy na wyjątkowych projektach Jerzego Antkowiaka, a kończąc.

Widać było na tej wystawie jednocześnie światowe aspiracje. Udane lub prawie udane. No ale też zamknięcie, w jakim nasz kraj się znajdował.

Kreatywnie otwierane różnego rodzaju wytrychami. Bardziej udatnie lub mniej. Ale myślę, że raczej bardziej.

To zawsze jest jednak bardzo mocno nostalgiczne. I też czas z takim kolekcją pomaga. I pomaga je znacznie bardziej docenić.

Zresztą podobnie jak te wszystkie ubrania w szafach mam, babci czy cioć, które wydawały się takie bez sensu. A po jakimś czasie też doceniamy je znacznie bardziej i mocniej.

Do mody polskiej też wrócimy. Jak to w wehikule. Zawsze do czegoś wracamy. Na razie proponuję włączyć sobie wideo pana Gordona von Steinera.

Zalinkowane jest tutaj w źródłach. Żeby la bombę sobie przypomnieć. Żeby posłuchać. Żeby zobaczyć te choreografie. Te stroje.

I ten 2018 rok przywołać. Który niby był wczoraj, ale 6 lat minęło. I może ustąpię po prostu. Tym dźwiękom perkusji, które za chwilę usłyszycie.

I pożegnam się. Ale nie na długo, bo za 2 tygodnie wracam z kolejnym odcinkiem. Dziękuję za uwagę.