మీరెప్పుడన్నా విన్నారా, "కొత్త బిచ్చగాడు పొద్దెరగడు", "పాడిందే పాడరా పాచి పళ్ళ దాసరి", "పిచ్చోడికి పింగే లోకం" లాటి సామెతలు. వినలేదా అయితే సుప్రియని అడగండి, ఇంకా నాలుగు చెప్పి వాటికీ ఉదాహరణ గా నన్ను చూపిస్తుంది.
నేను అదే పనిగా మా పెదపుత్తేడు జిల్లా పరిషత్ పాఠశాల స్నేహితుల, ప్రభుత్వ ఆదర్శ పాఠశాల స్నేహితుల, మా వాకాటి ఇంజనీరింగ్ స్నేహితుల గూర్చి రాస్తుంటే తాను నా రాతల్లోని యాంత్రికతను తట్టుకోలేక పై సామెతలు నేను వినేలా పాటల రూపంలో పాడుతుంది యీ మధ్య.
"నా స్నేహితుల గూర్చి రాయాలంటే పెట్టి పుట్టాలి సుప్రియా!", అని చెబుతూ, వాళ్ళ గురించి నాలుగు ముక్కలు రాసుకుందామని యీ కథ రాస్తున్నా.
నాకు ప్రతీ సారి ప్రభుత్వ ఆదర్శ ఉన్నత పాఠశాల అని పదే పదే రాసెడి ఓపిక వున్నా మీకు చదివే సమయము ఉండదు కాబట్టి ఇక మీదటి మనం ఈ బడిని గుంట బడి అని పిలుచుకుందాము. మా నెల్లూరు సంతపేట గుండా పోయే పాత బైపాస్ రోడ్ కన్నా ఒక ఆరడుగులు లోతులో ఉంటుంది కాబట్టి, మా నెల్లూరు వాసులు ముచ్చటగా దీనికా పేరు పెట్టుకున్నారు. ఈ బడిలో నాకు దొరికిన నాకు దొరికిన ఇంకో స్నేహ నాథుడు మద్దిన రఘునాథుడు.
నా దృష్టిలో అస్సలకి మా గుంట బడికే అందగాడు వీడు. వీడి పక పక నవ్వు చాలు స్నేహం చేసేదానికి. మేము ఎనిమిదో తరగతికి వచ్చేసరికే ఎదిగిపోయాడు, ఆపైన వేసేది పొట్టి నిక్కర్లూ. మహా స్టైల్ గ నాలుగు నోట్ బుక్స్ తెచ్చేవాడు బడికి, నో టెక్స్ట్ బుక్స్, నో గాడిద మోత. నేను కూడా ఫాలో అయిపోయా ఆ స్టైల్. కలిసే వెళ్లే వాళ్ళము స్కూల్ కి.
వాళ్ళ ఇంట్లోనే మా గుంట బడి ప్రధానోపాధ్యాయులు శ్రీ సుబ్బారావు గారు అద్దెకి వుండే వారు. వాడు ఆయన దగ్గరే సాయంత్రాల పూట చదువులు వెలగబెట్టే వాడు. వీడితో స్నేహమయ్యాక వీడి సిఫారసుతో నేను కూడా ఆయన విద్యాదానం చేసే శిష్య పరమాణువులో చేరిపోయా, నాతో పాటు మా సహాధ్యాయునిలైన ముని మరియు అంజనీ కూడా.
ఆయన మాకు లెక్కలు, సైన్స్ మరియు ఆంగ్లము బోధించేవారు, కానీ తెలుగు జోలికి వచ్చేవారు కాదు.
రఘు వాళ్ళ నాన్నగారు వాళ్ళు మొత్తం నలుగురు అన్నదమ్ములు మరియు ముగ్గురు అక్క చెల్లెళ్లు. వాళ్ళను అందరిని పోషించడానికి మరియు ఒకదారి చూపించడానికి రఘు వాళ్ళ పెద్ద నాన్నగారు అయిన పరంధామయ్య గారు, తనకు వచ్చిన ఒక చిన్న పభుత్వ ఉద్యోగాన్ని కాదనుకొని మా సంత పేట లోనే ఒక హోటల్ ప్రారంభించారట చాలా ఏళ్ల క్రితము.
ఈ హోటల్ ని ఆ నలుగురు అన్నదమ్ములు మరియు భర్త చనిపోవటంతో అన్నదమ్ముల వద్దకే వచ్చేసిన రఘు వాళ్ళ పెద్ద అత్త నడిపేవారు. ఆ హోటల్ మా సంతపేట లోని మునిసిపల్ కూరగాయల మార్కెట్ కి ఎదురుగా వుండే పరంధామయ్య హోటల్. అక్కడ దొరికే దోశె మరియు పాయా కూర కలిపి తింటే స్వర్గానికి బెత్తెడు దూరం లో ఆగిపోవొచ్చు అని మా నెల్లూరు వాసులు చెప్పుకుంటారు.
మా స్నేహితుడు, గుంటబడి బడి విద్యార్ధి, మా సంతపేట నివాసి అయిన ప్రతాప్ గాడికి రోజుకి ఒక రూపాయ ఇచ్చేవారు ఇంట్లో టిఫిన్ కి. అది తీసుకెళ్లి అక్కడ దోశె పాయ తిని నాకు వర్ణించి వర్ణించి చెప్పేవాడు. నాకేమో నోరు ఉరిపోయేది, కానీ రూపాయ ఎత్తుకు వెళ్లి టిఫిన్ తినే బడ్జెట్ నాకు లేదు. మా ప్రతాప్ గాడు నాకు చెప్పే వాడు, వాడు తినే టిఫిన్ విలువ రూపాయున్నర అని, రఘు వాళ్ళ నాన్న గారు కౌంటర్ లో వుంటారు కాబట్టి వాడికి అర్థ రూపాయ కన్సెషన్ అని.
ఒక రోజు నాకు ప్రతాప్ గాడికి గొడవ జరగటం, నేను ఇది మా రఘు గాడికి కుట్టెయ్యటం, వాడు నాకు ప్రామిస్ చేయటం జరిగిపోయాయి, "రేయ్ హర్షాగా! ఇక చూసుకుంటారా వాడి సంగతి. నేను కౌంటర్ లో ఉంటే వాడి చేత రూపాయిన్నర కక్కిస్తానురా" అని. రఘు గాడు ప్రతాప్ గాడు చాలా దగ్గర బంధువులు, అందుకే మా ప్రతాప్ గాడికి వాళ్ళ హోటల్ లో కన్సెషన్. అయినా మా వాడి ప్రేమ నా పట్లే.
మేము తొమ్మిదవ తరగతిలో వున్నప్పుడు అనుకుంటా, రఘు వాళ్ళ చిన్న మేనత్త వాళ్లకు చెందిన
This podcast uses the following third-party services for analysis:
