Wojsko to szkoła życia i nauka radzenia sobie z trudnymi sytuacjami – mówi podpułkowniczka Justyna Balik, rzeczniczka prasowa Akademii Sztuki Wojennej i opowiada o tym, dlaczego i w jakich sytuacjach podstawowe umiejętności żołnierskie mogą przydać się cywilom. Tłumaczy na czym polegają szkolenia dla cywilów i kto może w nich uczestniczyć, jakie umiejętności (praktyczne i emocjonalne) można z nich wynieść i które najbardziej przydają się w życiu codziennym. Posłuchaj (i idź na szkolenie) jeżeli interesuje cię wychodzenie ze strefy komfortu i konfrontowanie się ze swoimi słabościami lub jeżeli chcesz sprawdzić swoje zdolności liderskie i umiejętność pracy w zespole oraz jeśli masz problemy z własnym ego lub chcesz widzieć, jak radzić sobie w sytuacjach zagrożenia.

Witam Państwa bardzo serdecznie w kolejnym odcinku podcastu About Time, w którym rozmawiamy o rzeczach ważnych, takie, które wpływają na naszą rzeczywistość, trochę ją kształtują.

A dzisiaj porozmawiamy o szkoleniach wojskowych, takich, które sprawiają, że nasza sprawczość, pewność siebie może się zmienić i są też dla cywilnie, tylko dla wojska zawodowego.

A moją dzisiejszą gościnią jest podpułkownik Justyna Balik, rzeczniczka prasowa Akademii Sztuki Wojennej. Dzień dobry Pani pułkownik.

Dzień dobry.

Zaczniemy od podstaw. Chciałabym zrozumieć jak to wygląda, bo rozumiem.

Rozumiem, że oprócz takiego wojska zawodowego w Polsce i jakiejś ścieżki kariery w tym obszarze, są też wojska ochotnicze.

Pytanie, czy są też jakieś szkolenia dla cywili, którzy w ogóle z tym wojskiem nie mają nic wspólnego. Jak to jest w tym momencie w Polsce?

Wojsko rzeczywiście daje duży wachlarz, jeśli tak możemy nazwać, możliwości.

Tak jak Pani wspomniała, jest ta ścieżka żołnierza zawodowego.

Ale też mamy świadomość tego i szczególnie takie narzędzia do tego, możliwości wyboru dała ustawa o obronie ojczyzny, która wyszła w życie w kwietniu 2022 roku.

I ona dała też tą możliwość odbycia szkolenia dla ochotników, dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej.

Oprócz niej oczywiście istnieją też wojska obrony terytorialnej.

I one są dedykowane dla osób, które właśnie nie chcą.

Nie chcą na stałe związać się z wojskiem.

Czyli nie widzą tej swojej kariery tego żołnierza zawodowego.

Chcą dalej rozwijać się w tym świecie cywilnym.

Tu widzą swoje miejsce, swoją karierę i swój rozwój.

Ale jednocześnie chcą też angażować się w tą sferę bezpieczeństwa.

Być żołnierzem na tak zwane zawołanie, gdy będzie taka potrzeba.

I sukcesywnie szkolić się w odpowiednich wyznaczonych terminach.

Z reguły są to wyznaczone weekendy na to szkolenie.

Więc rzeczywiście możliwości jest wiele.

Jeśli mówimy o tej ochotniczej.

Bo musimy też mieć świadomość tego, że tak zwany pobór.

Czyli ta obowiązkowa służba wojskowa jest zawieszona.

Ona nie jest zlikwidowana.

Ale jest zawieszona.

I tak jak ostatnio też pan minister mówił.

Nie ma planów, aby w najbliższym czasie ją odwieszać.

Tak?

Czyli na tą chwilę obecną.

Każdy kto chce związać się na stałe z wojskiem.

Jest to wszystko na zasadzie dobrowolności.

Dobrze, czyli mogę być żołnierzem ochotnikiem.

To co zrobić, żeby takim ochotnikiem zostać?

Jakie mam możliwości i jakie mam obowiązki też jako taki żołnierz?

Każda osoba, która myśli o tym, żeby zostać żołnierzem.

Bo my też mamy świadomość tego.

Właśnie po to też została stworzona ta forma.

Ten rodzaj ochotniczej.

Tak?

Tej dobrowolnej, zasadniczej służby wojskowej.

Bo jest to szkolenie podstawowe.

Więc każdy kto jest zainteresowany.

Kto chciałby spróbować.

Jak ja to trochę mówię kolokwialnie.

Dowiedzieć się czy to jest jego bajka.

Tak?

Bo wiele słyszał o służbie wojskowej.

Widzi, że wojsko się zmienia.

Że jest to ta armia nowoczesna.

Że jakieś tam opowieści wujka, dziadka.

Jak to kiedyś tam było ciężko.

Jak dziwnie wyglądało to wojsko.

No one są już rzeczywiście taką zaprzeszłą historią.

Która nie ma racji bytu.

No i chcieliby się przekonać.

To jest ta możliwość bez takiego można powiedzieć wiązania się z armią.

Ponieważ jest to podstawowe szkolenie.

Czyli to szkolenie jest zasadnicze.

Jeśli spełnia się warunki.

Bo też musimy sobie powiedzieć o tym, że.

Zawód żołnierz jest to wyjątkowy zawód.

Ale też nie jest to zawód dla każdego.

Czyli na początku trzeba spełnić odpowiednie warunki.

No mieć obywatelstwo polskie.

Być osobą pełnoletnią.

Niekaraną za przestępstwa umyślne.

No i też trzeba przejść te badania fizyczne, psychologiczne.

Do tego, żeby komisja orzekła, że jesteśmy tak.

Jesteśmy zdolni do tego, aby podjąć to wyzwanie.

No i tym wyzwaniem jest to podstawowe szkolenie.

27 dniowe.

Kiedy je zakończymy pomyślnie.

Jak ono kończy się złożeniem przysięgi wojskowej.

I tutaj można powiedzieć.

Jest ta piłka po stronie tego ochotnika.

Czy ktoś po tych 27.

Kobieta, mężczyzna.

Też pewnie o tym porozmawiamy później.

Że bardzo dużo też kobiet podejmuje to wyzwanie.

Co czwarta osoba, która podejmuje wyzwanie.

Szkolenia w Dobrowolnej Zasadniczej Służbie Wojskowej.

Jest kobietą.

I po złożeniu tej przysięgi.

Po zakończeniu tego szkolenia podstawowego.

Każdy Polak może wybrać.

Czy chce dalej się szkolić.

Że tak, odnajduję się.

Widzę siebie.

W tej zhierarchizowanej strukturze.

Bo wojsko jest strukturą zhierarchizowaną.

I to też musimy mieć tego świadomość.

Że widzę tą swoją przeszłość w wojsku.

Chcę się rozwijać.

Bo właśnie nie przestrasza mnie to, że jest hierarchia.

Bo to będzie mnie motywowało.

Żeby później się rozwinąć.

Bo widzę, że mam do czynienia z podoficerami, oficerami.

Więc dlaczego ja nie mogłabym, nie mógłbym osiągnąć tego.

Czy też jednak stwierdzam, że może niekoniecznie.

Ten rygor wojskowy.

Te uwarunkowania.

Te prawa, które rządzą się wojskiem.

To jest coś dla mnie.

Że to może nie jest moja bajka.

I po prostu zakończę na tym swoją aktywność.

Oprócz, no później też będzie taka osoba, która ma to szkolenie podstawowe.

Zakończone przysięgą.

Na pewno będzie brała też udział w cyklicznych szkoleniach rezerwy.

Ale to już mówię, to już nie będzie taka pełna skala.

Jak to poświęcenie się do zostania żołnierzem zawodowym.

Czy te 27 dni.

Czy one mi do czegoś zobowiązują?

Ja myślę, mówi Pani o tym, że mogę potem zdecydować.

Czy jednak jest to taki obszar, w którym ja chcę się rozwijać, czy nie.

Ale czy jakby jest tak, że nie wiem.

W sytuacji kryzysowej.

W sytuacji zagrożenia państwa.

Czy ja po takim szkoleniu mam obowiązek bronić naszego kraju?

Każdy, tak jak mówiłam.

Szkolenie kończy się przysięgą wojskową.

I wie Pani, dla mnie jako dla żołnierza, dla każdego żołnierza.

Słowa przysięgi wojskowej są wyjątkowe.

Ja powiem szczerze, no jestem już ponad prawie 18 lat żołnierzem zawodowym.

A wciąż jak słyszę, przypominam sobie ten dzień złożenia przysięgi wojskowej.

To ja się wzruszam.

Bo to jest, to tak jak powiedziałam na początku.

To nie jest zwyczajny zawód.

To jest zobowiązanie.

I jeśli ja podchodzę tego z pełną świadomością.

No to ja przysięgam.

Że będę służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej.

Bronić jej niepodległości i granic.

I jest też w rocie przysięgi wojskowej to, że jeśli nastanie taka potrzeba.

To nie szczędzę wszystkiego.

I jestem w stanie poświęcić tą najwyższą wartość.

Więc tak, jeśli ktoś zakończy swoje szkolenie sukcesem.

To szkolenie podstawowe.

Złoży przysięgę wojskową.

To musi mieć też poczucie tego, że jest zobowiązany do bronienia ojczyzny.

Właśnie to ciekawe.

Bo miałam taką sytuację.

Moja przyjaciółka, jej córka.

Zdała maturę.

Skończyła szkołę średnią.

I też jakoś nie miała pomysłu na siebie.

A chciała się usamodzielnić.

Oferta na chwilę obecną jest bardzo atrakcyjna.

Bo rzeczywiście jest to, że Wojsko Polskie jest bardzo dobrym pracodawcą.

Można powiedzieć, że zapanowała trochę taka moda na wojsko.

I ona też zaczęła to rozważać.

No bo oferta, jak już mówię.

Mówimy tylko o takiej ekonomii.

Tak, że młody człowiek do 26 roku życia nie płaci podatków.

I tak naprawdę to uposażenie szeregowego to jest 6 tysięcy złotych na rękę.

Więc ona stwierdziła, że no w sumie zawsze to obserwowała.

No to może spróbuje.

No tylko, że teraz jest taka sytuacja.

Bo rzeczywiście.

No też musimy mieć tą świadomość.

Mamy wszyscy świadomość.

Że ta sytuacja bezpieczeństwa w Europie, na świecie.

Jest bardzo, bardzo dynamiczna.

No i nie jest to na chwilę obecną łatwa i prosta sprawa.

Wszyscy mamy tą świadomość zagrożenia.

Które istnieje.

No i ja też jej powiedziałam.

No bo oczywiście mama ją przesłała.

No zadzwoń do pani Steny.

No niech ona ci opowie.

Ja jej też powiedziałam, że ja nie będę oczywiście namawiać.

Powiedziałam jej jakie są zalety.

Ale też mówiłam o tym.

Że.

Żebym miała świadomość.

Że jeśli się zdecyduje zostać żołnierzem.

Złoży przysięgę.

I jeśli nadejdzie taki czas.

Że będzie musiała stanąć w obronie.

To nie jest to, że ona sobie wyjedzie.

Rzuci wszystko.

Spakuje się.

I wyjedzie do Hiszpanii.

Tak.

I co mnie to.

Bo to jest zobowiązanie.

To jest.

No to jest świadomość.

To jak mówię.

To jest wspaniały zawód.

Ale nie dla każdego.

Zawód pełen wyrzeczeń.

Ale który jednocześnie daje ogromną satysfakcję.

I też.

No to chcę to podkreślić.

Że.

Że trzeba mieć tą świadomość.

Że jeśli już.

Podejmę to wyzwanie.

I będę.

Szedł.

Szła.

No to.

Ojczyzna mi coś daje.

Ale też.

I żąda.

No tak.

Ale tak sobie też myślę.

W kontekście.

Rzeczywiście.

Tych dzisiejszych czasów.

I nowych pokoleń.

Pokolenia Z.

Na przykład.

Które ewidentnie szuka.

W tych swoich pracach.

I wyborach zawodowych.

Rodzeju misji.

I czegoś.

Większego.

I ważniejszego.

Niż tylko.

Zarabianie pieniędzy.

Mógłaby być.

Taki rodzaj.

Oferty.

Która.

Która na pewno.

Mógłaby.

Ich.

Zainteresować.

Tak naprawdę.

No dobra.

Tak wracając.

Do tych szkoleń.

27 dni.

I co.

Ja tam robię.

No.

Uczy się.

Od podstaw.

Życia wojskowego.

No bo.

Można powiedzieć.

Że.

Wojsko.

To taka.

Szkoła życia.

I.

Radzenia sobie.

Z trudnymi.

Sytuacjami.

Sytuacjami.

Też.

Osoby.

Które.

Żołnierze.

Którzy.

Szkolą.

Tych.

Ochotników.

Są to.

Podoficerowie.

Oficerowie.

Że.

No.

Często.

Ludzie.

Przychodzą.

Za jakimś tam.

Wyobrażeniem.

A rzeczywistość.

No.

Może.

Ich.

Przerastać.

Chyba.

Największy.

Jeśli.

Można.

Powiedzieć.

O.

też i uczymy się, uczymy się punktualności i uczymy się tego, że ktoś zarządza naszym czasem, a nie my.

To nie ma tak, że ja sobie wstanę, tak jak już mówię, no to jest odpowiedni rytm dnia, pobudka.

Cały rytm dnia jest rozpisany co do minuty, więc i my musimy się temu podporządkować.

To nie jest tak, że ja będę się guzrzeć w łazience i potrzebuję więcej czasu. Nie.

Nie, bo jest wyznaczony czas na to, czas na wstanie, pobudka, toaleta poranna i później mamy, czy trening poranny, no wcześniej jest śniadanie.

I śniadanie też jest w wyznaczonych ramach czasowych, bo no wojsko jest strukturą uporządkowaną, jednostki są uporządkowane

i nie możemy sobie wyobrazić takiej sytuacji, że nagle wszyscy chcieliby pójść sobie na śniadanie o siódmej.

No to wyobraźmy sobie, że nagle 600 osób postanowiło zjeść to śniadanie o siódmej.

Nie, nie.

Wojsko właśnie dba o to, żeby była odpowiednia organizacja, określone grupy.

No i też tutaj pozbawiamy się takiego indywidualizmu, bo już od tych pierwszych dni jesteśmy w grupie, tak?

Bo tak naprawdę wojsko to jest zespół.

Wojsko to budowanie zespołu, to działanie w zespole, oczywiście z liderami, z menadżerami, bo tu mam na myśli dowódców, ale to jest zespół, praca zespołowa.

I szczególnie na tym pierwszym etapie tych szkoleń podstawowych my jesteśmy w tej drużynie.

W tej drużynie, plutonie i my tu działamy, czyli nie ma takiej, tu nie ma pola dla indywidualności.

Wojsko nie zabija osobowości, ale trzeba się wyzbyć tej indywidualności, bo też na tym polega hierarchia wojskowa.

Więc na pewno jest to, trzeba się zaadaptować i radzić sobie z tą sytuacją.

Może dla niektórych to wywoływać stres, no bo rzeczywiście to jest trochę odcięcie od świata zewnętrznego.

Bo tu nie ma czasu do tego, że spędzę sobie godzinę na telefonie, bo mam taką ochotę, bo po śniadanku sobie usiądę z kawką i tam zobaczę, co tam w moich socialach i ktoś tam czy coś napisał.

Nie, nie. Tu jest zaplanowany czas i skupiamy się na tych konkretnych, bo jest też dużo.

To jest duże, intensywne szkolenie, bo i to zaczynamy od tych wojskowego zachowania się, czyli tak zwane regulaminy, musztra, ale też i przede wszystkim to szkolenie podstawowe.

Tutaj żołnierze uczą się, kiedy już otrzymają tą broń, uczą się jej budowy, no a i też później strzelania, tak, czyli i te podstawy taktyki.

Szkolenie inżynieryjno-saperskie, tak, czyli okopywanie się do odpowiednich postaw.

To są też zajęcia z broni masowego rażenia.

No, ale oprócz tego szeroko pojęte wychowanie fizyczne, bo tak jak mówimy.

W wojsku czasem zdarza się, że ci nowi, nowi ochotnicy cywile mają czasem problemy z tą lekką nadwagą, ale cóż, no normy zostały też jakby urealnione.

My mamy świadomość tego, że nasze społeczeństwo, że problem otyłości nie jest tylko problemem w Polsce, no to jest problem w całej Europie, w całym świecie i w gruncie rzeczy każdy taki potencjalny kandydat na żołnierza, on nagle się nie pochodzi z Marsa.

To jest po prostu społeczeństwo takie, jakie mamy, takich mamy obywateli, tych młodych ludzi, więc wojsko jest w stanie odchudzić, bo to jest regularność posiłków, więc można powiedzieć, że taki styl fit mamy osobistego wręcz trenera i odpowiednia ta doza tych posiłków, no trochę żartem, no ale tak jest, bo no tutaj nie ma czasu, jak ja mówię, na siedzenie w telefonie i podjadaniu, tak, bo trzeba się szkolić.

Są te zajęcia zorganizowane tak, żeby właśnie może dużo nie myśleć o głupotach, a właśnie skupić się na tym, bo to są i też jest szkolenie medyczne, czyli mówię, takie szerokie spektrum podstaw, elementy walki wręcz po to, aby no taką, tą pigułkę tej, tej wiedzy, tego zachowania wojskowego ci ochotnicy mogli, mogli pojąć w tym czasie.

To co ja tak naprawdę potrafię jako kompletny laik i nie mający niczego?

Nic wspólnego wcześniej z wojskiem, ani ze szkoleniami wojskowymi, po takim 27-dniowym szkoleniu podstawowym. Czy ja potrafię strzelać celnie?

Tak, tak, tak.

Czy ja potrafię bić się wręcz?

Na pewno, nie będzie może pani oraz wojownikiem, ale te podstawy, tak. To wszystko też, no tutaj dużo zależy też od samego ochotnika, jak on jest zaangażowany.

Bo też to nie jest to, że...

Jak ja to nazywam, to nie jest podpisywanie cyrografu, tak, z diabłem, że w każdej chwili ochotnik może zrezygnować ze szkolenia i tak, są, my to nazywamy, wykruszenia, nie wszyscy, tak jak mówię, adaptują się, to jest czasem, niektórych przerasta, tak, no przerasta to, że, no trzeba mieć też świadomość, że warunki nie będą czterogwiazdkowego hotelu.

Jest sala żołnierska, są te wojskowe łóżka i na sali nie jest się samochód.

Bardzo trudno to napisać, bo to jest nawet nie po prostu na samemu, może być się w sali pięciodziesięcioosobowej, więc tutaj też jest to, no właśnie to, wojsko to też takie przełamywanie pewnych barier, tak.

To jest takie wyzwanie, bo sami siebie stawiamy, no ochotnicy, sami stawiamy siebie, no w takiej sytuacji może często ekstremalnej, bo no ten komfort, tu już jest, ja bym to nazwała, to jest prawdziwe wychodzenie ze strefy komfortu, tak.

tak, bo no cóż, no nie ma, można powiedzieć, posiłki są zbilansowane,

no ale to też, no nie dostosujemy indywidualnie do potrzeb każdego.

Tak jak mówię, no nie ma luksusowej łazienki, jest to, no są te takie podstawy zapewnione,

więc część ludzi, no rezygnuje, bo tak jak mówię, miało jakieś inne wyobrażenie,

nie stwierdza, że to może jest zbyt ciężkie, no też jest ten, to wyzwanie,

bo w wojsku mówimy, że w wojsku nie ma złej pogody, pogoda jest taktyczna, tak,

czyli leje deszcz, śnieg, żar z nieba, a szkolenie się odbywa.

I to też czasem, no te fizyczne zmagania, no też wygrywają z ochotnikami,

że jednak stwierdzają, że nie, to jest za, no ponad ich siły i no i wtedy,

wtedy też rezygnują, tak. No tak jak mówię, każdy, każdy ma jakieś tam swoją własną motywacją,

każdy ma też oczekiwania i no i też musi tym im sprostać.

Na przykład jest też, mamy ten projekt Wakacje z Wojskiem, tak, trzy edycje,

więc one skierowane jest, szczególnie właśnie wakacje, jest ten czas, gdzie młodzi ludzie,

bo to jest dla młodych ludzi, którzy no są pełnoletni, nie przekraczają 35 roku życia

i właśnie mogą zrobić ten, to szkolenie.

To jest szkolenie podstawowe i powiem szczerze, uśmiechnęłam się, bo jak ruszyło to szkolenie,

to chyba widziałam gdzieś na mediach społecznościowych, ministerstwa,

że pan był taki, jakiś komentarz, że zbulwersowany, bo on chce mieć odpowiedź,

czy on będzie miał pojedynczy pokój i czy, czy będą posiłki też wegańskie.

No i, no i właśnie, to jest, to jest to zderzenie, to jest to zderzenie, że no wojsko jest,

jest, no rządzi się swoimi prawami i no jeśli, jeśli chcemy dołączyć do tej wojskowej rodziny,

to też musimy poddać się tym wyrzeczeniom, czyli no przełamać się, tak,

i, no i jakoś potrafić zbilansować nasze oczekiwania, ale jednak z tą strukturą schierarchizowaną,

w której się znajdujemy, tak.

No dla wielu ludzi też jest.

I z problemem to, bo wojsko działa, mówimy działa na rozkaz, no i to jest to, że uczymy się pokory,

bo na pewno jeśli ktoś skończy takie szkolenie podstawowe, nawet jeśli nie będzie chciał kontynuować,

bo to później jest szkolenie specjalistyczne, to na pewno wyniesie dużą dawkę pokory.

Oprócz tej, mówię, punktualności, zorganizowania czasu, to, to ta pokora, no i też działanie pod, działanie pod wpływem stresu,

bo tak jak już mówiłam.

Szkolenie rozgrywa się w różnych warunkach klimatycznych, to nie ma zmiłuj się, deszcz pada, trudno, zimno,

bo szkolenia turnusy dobrowolnej, służby odbywają się przez cały rok i to jest lato, jesień, zima, bez, niezależnie od tego, jakie, jakie są temperatury,

więc tutaj też trzeba, no radzić sobie z tym swoim stresem, radzenie sobie na zmęczeniu, tak, no bo, no to są też czynności, które wcześniej ktoś nie miał,

no może odszedł od...

że tak powiem, biurka, tak, a tutaj musi być, no cały czas w takim czuwaniu psychicznym i fizycznym, tak, więc jest to też na pewno wyzwanie.

A jaki procent się wykrusza? No bo to rzeczywiście brzmi jak ogromne wyzwanie, nie tylko fizyczne, jak pani mówi, ale myślę, że też psychiczne, prawda?

Wie pani co, to zależy od, zależy od turnusu czasem, no tak jak mówię, zależy też od jednostki, bo, no te, mamy jednostki też bardziej wymagające,

na przykład czy to desantowo-szturmowe, no to, to już też jest, no służba w takiej jednostce jest wyzwaniem i też, no instruktorzy podchodzą tam do, no bardzo rygorystycznie momentami,

więc też może dla niektórych być to, że, no niestety, no nie każdy musi zostać spadochroniarzem, tak, bo i często nawet ta adaptacja i już później, jak ktoś zostanie żołnierzem,

może jest ten strach, nagle się okaże, że jednak ktoś nie czuje się na siłach, żeby, żeby skakać ze spadochronu czy, czy być w tych oddziałach rozpoznawczych, tak,

więc powiem tak, no nie mam na chwilę obecną ze sobą danych, to jest różnie, czy, czy może nawet dochodzić,

do, i, i dziesięciu procent, to jest tak, jak mówię, w zależności od tego, ale chcę tu podkreślić, że wbrew pozorom, wcale więcej kobiet nie rezygnuje, tak, no jeśli można porównać liczbę kobiet do liczby mężczyzn,

wcale więcej kobiet nie rezygnuje niż mężczyzn, jeśli tak chcielibyśmy porównać.

Czy ja dobrze rozumiem, że te szkolenia podstawowe też się różnią od siebie w zależności od jednostki?

To jest raczej program, który jest,

jest realizowany we wszystkich jednostkach, tak, tylko wiadomo, każda jednostka też ma swoją specyfikę, bo jeśli jest jednostka logistyczna, czyli to szkolenie taktyczne,

to bardziej jest ukierunkowane na jednostkę logistyczną, taktyka w jednostce destytutowo-szturmowej też będzie wyglądała inaczej.

Te podstawy, bo czy żołnierz ma się nauczyć strzelania, okopywania, czy zapoznać się z środkami przed bronią masowego rażenia,

szkolenie saperskie, te podstawy, a to są właśnie podstawy, ono jest wszędzie takie same, tylko mówię, tu już jest później taka specyfika jednostki,

jeśli jest zróżnicowana pod względem, no wiadomo, że jeśli chodzi o wojska lądowe, jest ta różnica, wojska lotnicze, tak, czy marynarka wojenna, to już jest taka, mówię, specyfika.

Ale to, te podstawy są, no, realizowane wszędzie, w każdej jednostce.

Może z tą swoją specyfiką już tej konkretnej jednostki.

No i co mówią ludzie, którzy to skończyli? W takim bardziej nawet osobistym kontekście. Czy te 27 dni jest w stanie zmienić trochę człowieka?

Wie pani, no to trzeba by było chyba już porozmawiać tak osobiście z tymi osobami, ale na pewno, jeśli, myślę, że dobrym momentem jest to, żeby pojechać na przysięgę po takim szkoleniu, bo no jednak jest tam ta atmosfera takiej euforii, zadowolenia i myślę, że wiele osób, też z którymi tam miałam styczność, no są z siebie dumni.

Tak? Szczególnie, jeśli właśnie.

Właśnie, to były jakieś niesprzyjające warunki pogodowe, że ta satysfakcja jest chyba podwójna, że dało się radę. No i też, że w pewnym sensie odczarowują może coś, wyobrażenie o wojsku, tak?

Że może przychodzili z nastawieniem, że jest tam lekko i że w ogóle to jest super i co tam żołnierz robi i nagle się okazuje, że to wcale nie jest aż takie lekkie, tak?

Tak, że jednak.

Tak, no wojsko to też na pewno, oprócz jak już mówię, działania na rozkaz szeroko pojęte, bo działamy na rozkaz nie tylko od poniedziałku do piątku, tak?

I przekonują się te osoby, że wojsko, służba w wojsku to nie jest jak, no to nie jest praca w korporacji, że przychodzę jak do fabryki od 7 do 15, tam wyrabiam te swoje godziny, biorę torebkę czy plecak i idę.

Tak?

Tak.

Tak.

Tak.

To już jak mówię, w późniejszych etapie, jeśli ktoś się zdecyduje, no ale też jako, jako ten żołnierz szkolenia podstawowego, że zaistnieje jakaś taka sytuacja i trzeba wykonać zadanie, które jest po 15.30, tak?

I tak jak jesteśmy żołnierze, dzisiaj się szkolimy na poligonie, pada rozkaz, jest taka potrzeba i żołnierze jadą na granicę, więc to zarządzanie czasem, no trzeba też nastawić się.

do tego, że tak jak jeszcze raz

powtórzę, to jest wyjątkowy zawód

i no to nie jest

my, żołnierze

mówimy, że my nie pracujemy,

my służymy i

dobrze i warto, aby

każdy, do których

kto chce podjąć to wyzwanie,

miał to zawsze z tyłu

głowy, że to jest służba

dla ojczyzny, że to jest coś

wyjątkowego,

nie zawsze to będzie,

że tak powiem, w barwach tych

różowych, ale jednocześnie

to jest taka, ta satysfakcja,

szczególnie

z mojego doświadczenia,

ta satysfakcja u żołnierzy

zawodowych

jest w tym właśnie

działaniu takim, jak ja to nazywam,

na żywym organizmie, tak, bo mieliśmy

misje wojskowe,

ja byłam też na dwóch misjach

w Afganistanie i też sama działając,

ale obserwując też działanie,

bo

wojsko szkoli się na poligonie,

zawsze mamy to powiedzenie, że im więcej

potów na ćwiczeniu,

tym mniej krwi w boju

i rzeczywiście ta

specyfika misji wojskowych,

szczególnie tych misji,

misji bojowych, tak, a takie były

w Iraku, w Afganistanie, w Iraku jeszcze

cały czas

tam już zmniejszona ta ilość,

ale działamy i to

jest to, że tu

wiemy, że to nie jest już poligon,

że to nie są ćwiczenia, a każdy

żołnierz ma

tą swoją działkę i to działanie

naprawdę przekłada się

na życie i zdrowie, bo

co jest też, o, bardzo ważne,

uczymy się

i nawet w tym

szkoleniu podstawowym, tak jak wspomniałam,

wojsko to zespół,

chodzimy na posiłek w drużynie,

z drużyną,

plutonem i my w tym

też zespole musimy się zgrać

i to jest takie wyzwanie też dla

cywila. On w tej sali

śpi, ona, pięcio, dziesięcio

czy piętnastoosobowej.

On działa, działamy w tym zespole,

w tej drużynie przez te dwadzieścia siedem

dni. Oczywiście nie wszyscy się

pokochamy, bo to jesteśmy ludźmi,

ale właśnie tu chodzi o to, że

my musimy się zgrać,

bo tak jak na misji,

często od mojego

zachowania, od mojego działania,

od mojej czujności zależało nie tylko

moje życie i zdrowie.

I tak samo na poligonie,

w batalionach, od mojego działania

zależy życie,

zdrowie moich

kolegów, koleżanek

z mojego teamu,

z mojej drużyny plutonu, kompanii,

batalionów, więc to

jest taką wartością też bardzo

dodaną, ta praca w zespole,

uczenie tej odpowiedzialności,

bo później też, jeśli ktoś

zdecyduje się, że tak,

jeszcze raz to powiem, to jest moja bajka,

chcę w tym działać, to później

też uczę się bycia liderem,

uczę się odpowiedzialności ze swoich podwładnych,

a to już jest naprawdę

bardzo ważne.

Czy są jeszcze jakieś inne

takie

skillsy, czy umiejętności,

które zdobywamy podczas tego szkolenia?

Mówiła Pani o

punktualności, zorganizowaniu,

braniu

odpowiedzialności, pracowaniu

w zespole. Czy coś jeszcze

wynosimy z tego

jako taką wartość dodaną, rozumiem,

do tych technicznych umiejętności, które

pozwalają nam się

obronić, bronić ojczyznę?

No możemy też,

chyba

na pewno i wiem, że tak jest,

niektórzy odkrywają taki też

swój gen przywództwa,

tak, bo oczywiście

tutaj szkolimy się, to są podstawy,

ale już można też powiedzieć,

że wśród tych

ochotników są osoby,

które wykazują już takie,

no, ten

dobry gen lidera,

w przyszłości i to

też można zobaczyć, że on

staje się też może nieformalnym liderem

w takim pozytywnym

aspekcie, że potrafi zmotywować,

bo też ci tutaj,

no, tak jak mówię, są te trudy i znoje

tego szkolenia podstawowego dla tych,

dla tych cywili, którzy, no,

wskoczyli na tą głęboką wodę

i tutaj też jest warta takie,

taka mobilizacja. Ona oczywiście

przychodzi od dowódców, czyli

tych podoficerów, oficerów, ale

jest też ta mobilizacja wewnętrzna,

tak, w tej grupie, że

tu się mobilizują, że może

nie rezygnuj jeszcze, zostań.

No to wiem właśnie z opowieści tam,

przekonywanie, że słuchaj, nie, może

nie będzie tak źle, damy radę

i to też tutaj później

się to rozwija, że ktoś stwierdza, że

jednak w sumie fajnie się odnalazł,

może nigdy wcześniej nie podejrzewał się o to, że może

być dobrym motywatorem

dla innych w tej, no, nazwijmy

to niedoli szkolenia,

szkolenia podstawowego w tych trudach,

tak, bo tak jak mówię, ta satysfakcja,

satysfakcja przychodzi już na ten koniec

i wtedy to jest,

no, poczucie ogromnej

satysfakcji, tak, że

jest się tym bohaterem

dla tych najbliższych, ale chyba najważniejsze

jest to, że jest się tym takim

bohaterem samym dla siebie, że

podjęło się to wyzwanie i

zakończyło się sukcesem, dało się radę.

Ciekawe, co pani mówi o tym, że

ten gen lidera nie objawia się wcale

umiejętnością zarządzania

innymi na tym poziomie,

tylko jednak taką umiejętnością mobilizacji

i motywacji innych.

Tak, no, bo tutaj

jeszcze w wojsku zawsze,

no, mówimy to, że jest dowodzący,

bo nawet jak jest dwóch szeregowych,

no, to któryś, jeśli jest ich dwóch,

no, to któryś dostanie to zadanie, że

jest tym starszym,

można powiedzieć, więc

to jest to, że

no, to

przywództwo, bycie

tym menadżerem jest, no, taką

szczególną tą wartością, którą

możemy

wynieść, bo i też

później, w późniejszym czasie, jeśli

myślimy o tym, jak

żołnierze zawodowi się

odnajdują, to też mają bardzo dobre

predyspozycje do tego,

bo tutaj też i żołnierz,

ten ochotnik uczy się,

że

wojsko ma określone

reguły i

jeśli jest zadanie, to ono

ma też, zadanie stawia się

konkretne i też osoba

konkretnie. Tam nie ma czegoś takiego, nie wiem, jak

sobie, no, cóż jestem żołnierzem, nie

pracowałam nigdy w korporacji, ale

to tak z takich obserwacji, zróbmy coś,

super, działajmy,

bo w

wojsku to może też jest,

ale nie ma czegoś takiego działajmy,

bo jak powiemy, zróbmy to,

no, to żołnierz powie, no, ale kto ma to

zrobić, tak, bo to jest i

każdy z nas i oficerów,

no, właśnie tych liderów

wie, że trzeba

postawić konkretne zadanie, że

ty i ty zrób to, ty zrób to,

i to, no i później jest też

zarządzanie, zarządzanie

tymi, tymi zadaniami.

A co z przekładaniem

tych umiejętności w tym naszym cywilnym

życiu, no, bo rozumiem, że

po takim szkoleniu jesteśmy już

żołnierzem ochotnikiem,

że składamy przysięgę.

Co z tymi umiejętnościami,

o których rozmawialiśmy, rozmawiałyśmy przed

chwilą, co, jak one przekładają się,

jaki wpływ mają trochę na to nasze takie

codzienne życie

w cywilnym świecie? Czyli mówimy o tym,

że jeśli ktoś kończy, tak, to szkolenie

podstawowe i już stwierdził, że jednak

nie będzie, nie będzie

kontynuował tego swojego... Tak, ja nie wiem,

mam większą pewność siebie, czy

lepiej na przykład

zarządzam swoim czasem w pracy,

którą mam na co dzień, czy to się

jakoś przekłada?

No, myślę, że, że zdecydowanie

tak. Ja śmiem twierdzić, że

po wymagającym

szkoleniu, kiedy

tak, zdecydowaliśmy się,

jako ten, ja

zdecydowałam się być tym ochotnikiem,

to rzuciłam się jednak na tą głęboką wodę

i teraz nic nie będzie

mi straszne. No, ja znam z perspektywy

swojej, no bo też byłam,

można powiedzieć, cywilem, skończyłam

studia cywilne,

miałam tam doświadczenie,

byłam przez rok nauczycielem, wcześniej byłam

jeszcze au pair w

Londynie i, no i

poszłam na roczne studium oficerskie

i później trafiłam po rocznym studium

do brygady pancernej, w której

spędziłam prawie blisko

10 lat, no dwa wyjazdy

na misje z brygadą do Afganistanu,

ale

to jest to, że rzeczywiście

człowiek nabiera tej pewności, że

no to już nie

przerażają takie sytuacje, bo

tak jak mówię, ta sytuacja stresu,

bo żołnierz bardzo często jest

poddawany na stres.

Nieraz ten żołnierz podczas

tego szkolenia podstawowego

usłyszy krzyk sierżanta,

żeby się bardziej go ten krzyk zmotywował.

No nie oszukujmy się i nie udawajmy

że będzie, wojsko też

nie działa na tej zasadzie, że

ja bym bardzo prosił, prosiła, żeby pani

łaskawie

to zrobiła.

Nie, nie, to nie działa, dlatego mówię,

wojsko rządzi swoimi prawami,

się, swoimi prawami i

jest to instytucja hierarchizowana,

tak, więc znamy swoje

prawa i obowiązki,

oczywiście

jest poszanowanie praw, bo

no to jest bezdyskusyjne,

ale każdy ma też

to, no swoje te obowiązki,

ta zadaniowość, więc tu jest

nie ma czasu na

jakieś dywagacje,

jest prosta komenda

i proste działanie,

więc myślę, że po takim

szkoleniu każdy będzie

szanował swój czas, potrafił

nim dobrze zarządzać,

a jednocześnie też będzie

no chyba bardziej podatny,

mniej podatny właśnie na takie sytuacje

stresowe, że na zmęczeniu,

gdzie już cię tam

przeczołgał, przebiegł

ileś tam kilometrów

z bronią,

gdzieś był na jakimś

parku ćwiczeń

i nagle jeszcze coś musi zrobić,

ale on by już nie chciał, albo ona by już

nie chciała, ale no

niestety tak trzeba, więc

więc myślę, że to jest taka ta

wartość dodana, że prawdopodobnie

już wiele rzeczy

tak człowieka nie zaskoczy negatywnie

w takim znaczeniu, że pomyślić sobie,

dał radę w tym mrozie

kopać tą

saperką i biegać

to i da radę

wykonać jakieś to

niespodziewane zadanie, które

na niego spadnie.

Czy to nas trochę,

no bo tak myślę, że żyjemy trochę

w takim świecie, który

i szczególnie te młode pokolenia,

one są trochę, nazwijmy to

niepełnosprawne, jeżeli

chodzi o taką

no właśnie organizację życia, myślę, że jakby

wyłączono nam internet

nagle, wyłączono prąd, to naprawdę

ludzi, którzy byliby w stanie przeżyć

zostałoby niewiele, no bo nikt nas

tego nie nauczył.

No i pytanie, czy tego typu

szkolenia trochę

przygotowują do takich sytuacji ekstremalnych

i uczą cię jak

przetrwać?

No te podstawy

takiego, no też to oprócz

tego, co rozmawiałyśmy wcześniej, czego

się uczą ochotnicy,

to też na pewno

jest czujność,

no taka świadomość,

tak, to jest poszerzenie,

poszerzenie tej świadomości.

Też no uczą się

takiej, oprócz

adaptacji do nowego środowiska,

no bo to też jest bardzo ważne, że

właśnie podczas takich szkoleń,

gdzie nagle jest ten świat cywilny,

zostawiamy za sobą, telefon

bardzo często musimy mieć wyłączony,

nie mamy do niego dostępu

i uczymy się adaptacji

do nowego środowiska.

Więc myślę, że ta

umiejętność jak najbardziej

może być bardzo przydatna

w różnych sytuacjach ekstremalnych.

Bo tak jak mówię, no też tu

uczymy się

jak znaleźć

schronienie, to jest też wśród tych

podstaw, tak, że reagowanie

na alarmy, udawanie

się do schronów, tak, te wszystkie takie

podstawy, jak można powiedzieć

takiego

jak przeżyć w tych niekorzystnych

warunkach, jak

można powiedzieć zniwelować

to niebezpieczeństwo i przygotować się

na nie jest jak najbardziej

jak najbardziej żywe.

Bo też tutaj

no uczymy się

takiego globalnego spojrzenia

na świat, bo weźmy na przykładzie

broni, tak, bo mamy już

no do czynienia z tą bronią,

uczymy się jej budowy,

ale też już mamy świadomość jak

jakim potężnym

narzędziem jest

broń, jak trzeba się z nią odpowiednio

obchodzić, no bo

jest to narzędzie

służące do likwidacji,

tak,

no nieprzyjaciela

i napastnika, więc tu też

ta poszerza nam się

ta perspektywa.

No już nie mówiąc o takiej

trochę też tej samodyscyplinie,

tak, bo no musimy zachować

adaptując,

dostosowując się do tych

no często ekstremalnych warunków dla

ochotnika, no też musimy

w tą taką samą

samodyscyplinę w sobie

wyszkolić, żeby być w stanie

odpowiednio reagować

na sytuacje, które

nie są codzienne dla nas.

Mówiła pani, że co czwarty

ochotnik to kobieta

i co, czy te

benefity dla kobiet

są większe, no bo

to nie jest naturalne środowisko,

obrona, walka,

agresja

w cudzysłowie, jednak trzeba wykreślić,

wykreślić z siebie jakiś rodzaj odwagi,

prawda, żeby

chociażby atakować

wroga. Czy to są

takie umiejętności, które

które kobietom

są dzisiaj bardziej

potrzebne albo przydatne?

Wie pani co, zastanawiam się, czy nie ma takiego

no nie już chyba

żyjemy w takich czasach,

gdzie ten stereotyp

takiej kobiety kruchej, biednej,

niezaradnej,

no chyba odszedł do lamusa, ja przynajmniej

ja przynajmniej tak to postrzegam,

bo właśnie spotykam

wiele kobiet i to

można powiedzieć w różnym,

w różnych stopniach, tak, i czy to są

panie szeregowe, podoficery,

część jest

podoficerami, oficerami

i jednak, no dla mnie jest to

budujące, że kobiety są

przede wszystkim bardzo ambitne

i to ma

przełożenie na tym, że

kobiecie jak się postawi zadanie,

to ona je zrealizuje

i nawet jej, tu jest

dla moim

zdaniem ta wyższość kobiet,

jeśli chodzi o tą wielozadaniowość,

tak, kobieta sobie poradzi

w warunkach. Oczywiście możemy

wrócić do tego stereotypu,

że jeszcze, no do niedawna

pokutował, że świat

wojska to jest taka domena

typowo męska,

ale tak jak mówię, wojsko

na przestrzeni ostatnich lat

cały czas wojsko się zmienia,

rozwija. Mamy coraz bardziej

nowoczesny sprzęt

i do obsługi tego sprzętu

no oczywiście my dbamy

o kondycję fizyczną, bo też to

nie można tego zanegować. Żołnierz musi

być sprawny, bo tego się od niego oczekuje.

Tego oczekuje społeczeństwo,

ale tą wartością nadrzędną

u żołnierza jest mózg

i

żołnierz wygrywa

w wielu przypadkach nie siłą swoich

mięśni, bo nie oszukujmy się, kobiety

będą fizycznie

słabsze od mężczyzn,

ale uwielbiam

tą anegdotkę, że

a jak kobieta na polu walki wyniesie

rannego i co?

Nie, nie, to kobiety się nie nadają, nie mogą.

Tak jak mówię,

wsadźmy trochę to

do historii

trochę sfrustrowanych mężczyzn,

którzy nie mogą przeżyć tego, że

kobiety weszły do ich

środowiska, ale już tak

całkiem poważnie to jest właśnie to,

że kobiety potrafią się odnaleźć

na wielu stanowiskach

i nie ma tego zróżnicowania,

czy to będzie stanowisko techniczne.

Mamy wojska cyber,

mamy logistykę, ale mamy też i kobiety,

które są dowódcami okrętów,

statków powietrznych,

więc tu naprawdę nie ma

tej różnorodności. Ja zawsze też podkreślam,

że wojsko

jest firmą, gdzie

panuje pełne równouprawnienie.

Dlaczego? Bo uposażenie

przypada według stopnia.

Niezależnie od tego, czy to jest pani

kapitan, czy pani pułkownik,

czy pani sierżant, czy pan sierżant,

tabele są, jeśli chodzi

o stopnie. Oczywiście

kobiety trafiły do

struktur stosunkowo później.

Była to rzeczywiście domena

męska, ale wejście

Polski do NATO otworzyło

nam szeroko te bramy, że nie tylko

już tam wcześniej był tylko

personel medyczny, żeński

obecny, tak, a

w 1999 otworzyły się

szkoły wojskowe.

Kobiety mogły wstępować

do szkół oficerskich i

tak naprawdę, ja

nie widzę już teraz, to chyba nie jest

tak naprawdę zdziwienie, tak jak było.

Ja zaczynałam swoją służbę właśnie w pancernej

brygadzie, byłam jednym z pierwszych oficerów

na brygadzie i to było trochę takie,

no czułam, widziałam,

czułam na sobie ten

wzrok, to zdziwienie.

Ja jeszcze miałam żołnierzy służby zasadniczych,

czyli ja pamiętam dobrze ten dzień, kiedy ja

stanęłam przed nimi, dowódca kampanii powiedział,

że to jest wasz nowy dowódca

plutonu i

nastała taka głęboka cisza u tych

jak się później okazało

bardzo dynamicznych żołnierzy,

bo oni

sami mogli wyjść z podziwu, jakich

to czasów dożyli, ale tak jak mówię,

czasy, kiedy kobieta

była jakimś jednorożcem w armii

już dawno minęły i

no i nie widzę tutaj jakichś

różnic, a wręcz

bardzo dużą wartość dodaną

jaką kobiety wniosły, tak jak już mówię,

ta wielozadaniowość,

to dbanie o detale,

szczegóły, wbrew pozorom, to też jest

bardzo ważne, jeśli mówimy

o precyzji wojsku, więc

wszystko jest

jak na najlepszej drodze.

A czy to równouprawnienie dotyczy również

szkoleń, czyli te szkolenia, które

odbywają

cywile, jeżeli chcą być żołnierzami,

ochotnikami, czy dla kobiet

i dla mężczyzn są identyczne?

Tak, nie ma tutaj

żadnego zmienienia, że panie to pójdą

inną ścieżką, a panowie

pójdą inną, nie.

Nie, jest ten sam program

szkolenia jest realizowany

dla wszystkich, dlatego tak jak mówię,

żołnierz jest, no tylko

płeć, kobieta żołnierz,

żołnierz mężczyzna, ale nie ma

tutaj, no oczywiście są zachowane te warunki, bo

sala żołnierska dla kobiet

nie ma sal koedukacyjnych,

oczywiście

i te sanitariaty, toalety,

prysznice dla kobiet i to też

no to jest

wspaniałe, tak jak mówię, na przestrzeni tej

mojej długoletniej już służby,

no pamiętam te początki, że

ja nie miałam toalety

dla kobiet na swoim pododdziale,

a o prysznicu to już nawet nie

mogłam marzyć, w końcu wywalczyłam jakieś tam

pół godziny, że kobiety od siódmej

czy czterdzieści do ósmej mogły

korzystać z prysznicu i mogły tam

zdobyć ten klucz, ale to

mówię, to były, no to był 2007

czy tam ósmy rok, więc

to były takie czasy

zaprzeszłe

i jest no ten

duży progres, więc to nikogo to nie dziwi,

że są toalety dla kobiet, prysznice

wydzielone i

no i też

to szkolenie ma, nie ma

rozróżnienia, jedynie już

ja później przy żołnierzach

zawodowych, bo też to warto podkreślić,

że kobiety w Polsce

są dopuszczone do wszystkich stanowisk, tak,

w latach chyba już dziewięćdziesiątych

kobiety mogły pełnić

służbę na wszystkich stanowiskach

poszliśmy tutaj bardzo nowocześnie

nawet i dopiero

w niektórych armiach zachodnich kobiety

zostały dopuszczone tam do stanowisk dowódczych

trochę później nawet niż w Polsce

jedynie przy egzaminie z

wychowania fizycznego, ale to już żołnierzy zawodowych

są po prostu trochę

zróżnicowania jeśli chodzi o normy

no ale tak jak na olimpiadzie, trochę inne czasy

wykręcają mężczyźnie, a trochę inne

kobiety. Na szczęście nie jest to

Iron Man, więc

nie ma tutaj wyścigu

o to kto przebiegnie szybciej

nie oczekuję od kobiet, że

będzie G.I. Jane, ja zawsze też to podkreślam

nie trzeba być G.I. Jane

ale naprawdę można

bardzo dobrze się sprawdzić

i spełnić w takim

zdroworozsądkowym znaczeniu

Jakie jest procent teraz tych kobiet w tym

zawodowym wojsku?

No jest

naprawdę wysoki

dane z marca tego roku

mówią o tym, że jest ponad

siedemnaście tysięcy kobiet

czyli to jest około

trzynastu procent

i jak ja pamiętam gdzieś to nawet mam

o zapisałam sobie

że w dwa tysiące trzynastym

roku było to około trzy procent

więc po jedenastu

latach jest

to już trzynaście

więc no brzmi to

bardzo optymistycznie i tak jak mówię

kobiety też podejmują

to wyzwanie, chcą zostać żołnierzami

i chwała im

za to. A dla kogo

nie są te szkolenia? No bo tak myślę

jak

słucham tego, że

to naprawdę ma mnóstwo benefitów

bardzo różnych i jakby na poziomie fizycznym

na poziomie psychicznym, na poziomie

adaptacji tych umiejętności

w tym życiu i cywilnym, ale

również w takich obszarach

przetrwania po prostu, które

mogą się przydarzyć, bo

żyjemy w takich czasach, że wszystko może się

zdarzyć, wszystko się bardzo szybko zmienia

to

kto nie powinien

albo nie nadaje się do tego

żeby takie szkolenie

przejść. Na pewno ktoś

kto ma problem

nie wiem czy to dobrze też

nazwę

z posiadaniem jakby

kontroli autorytetu nad

sobą, tak? Bo wojsko

działa na rozkaz. Może właśnie to

byłoby potrzebne takiemu

komuś, żeby

trochę popracował ze swoim ego.

Jest to ciekawe

zdarza się, bo to już tak mówię z

tego mojego doświadczenia, że czasem

bo każdy kto chce

rozpocząć przygodę z wojskiem

i też jako ten ochotnik, bo

żeby zostać i żołnierzem zawodowym

trzeba przejść przez to szkolenie dobrowolnej

zasadniczej służby wojskowej, czyli trzeba

odwiedzić na pewnym etapie

Wojskowe Centrum Rekrutacji

i niestety. Są to sytuacje

marginalne, ale się zdarzają,

że na przykład

jakaś mama dzwoni

czy wręcz przychodzi

ciągnąc za rękę swojego syna,

że ona chce go zapisać, że zróbcie

z niego mężczyznę.

Tak, więc no jest to

no może to trochę

humorystycznie to zabrzmi,

ale jednocześnie trochę taki jak dla mnie

śmiech przez łzy, no bo

jednak no wojsko, no może to jest

ten trochę stereotyp, tak? Wojsko zrobi

z ciebie mężczyznę.

No to jednak takie

osoby zdecydowanie nie powinny

iść, bo jeśli ktoś no naprawdę

nie czuje tego, tak jak mówię, że

nie będzie się w stanie poddać

temu

rygorowi, tej dyscyplinie,

tak? Bo to jednak jest ta dyscyplina,

poddawanie się

tym poleceniom,

zwierzchnictwu nad sobą.

No też na pewno osoby,

tak jak już ten wspomniany pan, który chciał mieć

jedynkę i odpowiedni

catering dostosowany do swoich preferencji,

no to też te zdolności

jej adaptacyjne, tak?

Jeśli ktoś ma problem z adaptacją,

jest zbyt dużym

indywidualistą,

to indywidualizm też

nie jest pożądaną

cechą, szczególnie

na tym takim

etapie żołnierzy,

czy szeregowych podoficerów,

oficerów, bo no

ten indywidualizm jest na pewno

taką wartością dodaną,

jeśli już mówimy o tym szczeblu

menedżerskim, tym najwyższych dowódców,

tak? Czyli coś, takie niekonwencjonalne

podejście, czy też

no indywidualizm,

w takich no szczególnych

sytuacjach, ale na tym poziomie

to nie jest

też no dobrze postrzegane,

bo tak jak mówię, to jest zespół.

Wojsko to jest

działanie zespołowe,

my się uczymy właśnie jako ochotnicy

działania w tym zespole,

motywowania siebie,

odpowiedzialności za siebie, za innych

i no i taka osoba, która

nie postrzega

żadnych autorytetów i chce być

no wiecznym, tak jak pani

wspomniała, no ma trochę rozmuchane swoje

ego, no nie wróżę

tam przyszłości.

Z drugiej strony myślę, że gdyby

taka służba,

przeszkolenie do służby ochotniczej

27-dniowe

było obowiązkowe dla wszystkich,

to też nie jest to rok,

nie jest to 2 lata, jest to

trochę ponad 3 tygodnie,

a jednocześnie

jednak skonfrontowanie się trochę

samemu ze sobą,

ze swoimi ego,

ze swoimi potrzebami,

ze swoimi słabościami też, prawda,

i fizycznymi, i psychicznymi, to

jak pani myśli, przydałoby się takie?

Ja myślę, że jest

warto

podjąć takie wyzwanie, bo

to szkolenie uczy, tak jak mówiłyśmy

o tym, jak wiele rzeczy możemy się nauczyć

i też no

sytuacja dzisiejsza

jest, wymaga

od nas tego, abyśmy

mieli świadomość, że

jest, że

czyha na nas niebezpieczeństwo,

że sytuacja może się okazać ekstremalna

i że warto podjąć to

nawet nie dla siebie, ale też dla swoich rodzin,

tak, bo na tym szkoleniu

możemy się, wiele rzeczy

się uczymy, szkolenie

udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej,

jak znaleźć odpowiednie

schronienie, wzbudzanie

tej czujności w sobie,

no poszerzania tych

horyzontów i jak najbardziej

ja jestem za,

wie pani co, wbrew pozorom

bardzo dużo ludzi jest

chętnych do tego, bo

i te kampanie

Trenuj z Wojskiem, one

się rozpoczęły w 2022 roku, była

pierwsza edycja, które właśnie też było takie

zapotrzebowanie społeczne i jest

teraz już piąta edycja, teraz

będzie się kończyć

ta letnia i tak

naprawdę to cieszy się,

to szkolenie, to ośmiogodzinne

w tych wybranych jednostkach

w sobotę, właśnie taka, tych

podstaw, cieszy się ogromnym

zainteresowaniem i

to też świadczy o tym, że

ludzie chcą

poszerzać tą swoją

świadomość, chcą wiedzieć

jak

jeśli mogą w tym,

no każdy, oczywiście cywil ma jakąś tam

ograniczony ten obszar, ale

chcą mieć tą świadomość,

że jak zachować się

i myślę, że tu chodzi też o to, że

chcą posiąść tą wiedzę, żeby

mieć tą świadomość,

że zrobili wszystko, aby

no, aby czuć się,

podjąć te podstawy,

aby czuć się

bezpiecznie, a przede wszystkim umieć

się zachować, jeśli nadejdzie jakaś taka sytuacja

ekstremalna, niecodzienna,

jeśli chodzi o bezpieczeństwo.

Dobrze, to co mam zrobić,

jeżeli jednak nie zdecyduję

się na te szkolenie 27-dniowe,

które jednak kończy się przysięgą,

która jednak do czegoś zobowiązuje.

Jakie są moje możliwości

w kontekście szkoleń wojskowych

jako cywila?

No, polecam

to trenuj

z wojskiem, bo tak jak mówię,

no jednak, jeśli ktoś

myśli o takim szkoleniu

długoterminowym, no to szkolenie,

oferta szkoleń takich praktycznych,

tak, to mówimy o tych szkoleniach

takich fizycznych, gdzie te umiejętności

ten cywil

się uczy, to jednak

no, w takiej

pigułce to

trenuj z wojskiem, tak, czyli to nie jest

zobowiązujące, jest to

darmowe, wybrana

jednostka, trzeba też odpowiednio wcześniej

się zapisać, bo niektóre

cieszą się ogromnym, tak jak mówię, miejsca

w Polsce ogromnym zainteresowaniem

i tam

można działać, bo tak jak mówię,

no ta oferta

jeśli chodzi o taką

długoterminowość

bez takich zobowiązań

typu, że

nie chcemy składać przysięgi

wojskowej, no to jest w pewnym sensie

ograniczona, tak,

no jeśli mówimy też o młodych

ludziach, bo to jest

ciekawe, że no żyjemy

pokolenie, tak,

pokolenie Z, młodych ludzi,

a na przykład

jeśli popatrzymy z perspektywy

wojskowej, oferta

tych szkół wojskowych

cieszy się, tych oddziałów

przygotowania wojskowego, szkół średnich,

cieszy się ogromnym

zainteresowaniem wśród młodych ludzi.

Więc dla nas żołnierzy

jest to naprawdę budujące,

że wbrew pozorom bardzo dużo

młodych ludzi, bo

na przestrzeni ostatnich lat

ilość tych szkół, które otwierała

te oddziały, otwierały te oddziały przeszkolenia

wojskowego się powiększały dwukrotnie.

Więc młodzi ludzie,

tak, chcą, chcą

działać, chcą się szkolić i to jest naprawdę

no ogromny szacunek,

bo od tych, ci młodzi ludzie

oprócz realizowania normalnych podstawy

programowej, no też muszą dać z siebie

coś więcej. To są tak szkolenia wojskowe,

jakieś dodatkowe

zajęcia,

więc brzmi to optymistycznie, że

wbrew pozorom, ci młodzi ludzie

nie podchodzą tak obojętnie

do spraw

bezpieczeństwa, spraw

służenia, służenia ojczyźnie,

a to jest tak naprawdę

najważniejsze.

No dobrze, to co? To jeżeli

czujesz się,

czujesz

potrzebę

bardziej sprawczym,

bardziej

pewnym siebie też

w takich obszarach,

w których może do tej pory nie miałeś

do czynienia, czy miałaś oczywiście.

Jeżeli

jesteś patriotą,

albo masz potrzebę

przynależenia do

tego takiego

obszaru państwowości

i ją reprezentować i bronić,

to serdecznie zapraszamy. To gdzie

znaleźć te szkolenia?

Na jaką stronę wejść?

Gdzie sobie poszukać

tych

informacji o tym,

co trzeba zrobić? Najlepszym

rozwiązaniem będzie

poszukać swojego

najbliższego wojskowego centrum rekrutacji,

ale też

i można wejść na stronę

Ministerstwa Obrony Narodowej,

można też wejść na stronę

Zostań Żołnierzem.pl

i tam

są wszelkie możliwe

dostępne informacje, ale tak jak

też jednostki wojskowe, czyli

profile społecznościowe

jednostek wojskowych, one też ogłaszają

nabory,

gdzie w określonych

miesiącach

odbywają się szkolenia,

więc zapraszam, aby śledzić

te informacje

i jak najbardziej

być,

przynajmniej podejmować

to wyzwanie bycia

żołnierzem, bo najważniejsze

jest to, żeby spróbować, bo

to warto spróbować i mieć

to swój

ogląd tej sytuacji,

bo może się okazać, że

jest to coś, w czym się

doskonale zrealizujemy, a

na przykład nie podejrzewaliśmy siebie o to,

że to może okazać się nasza

droga życiowa.

Każde doświadczenie czegoś uczy, a to na pewno,

dlatego bardzo dziękuję za rozmowę

i ja też zachęcam, bo ja chyba chciałabym żyć w takim

społeczeństwie, które

czuje, że wie co robi i potrafi,

przetrwać tak naprawdę,

bo przynajmniej ma takie zdolności, które

sprawią, że czuje się

po prostu bezpieczniej.

Dziękuję bardzo.