W podsumowującym odcinku czwartego sezonu podcastu „Moja droga” Dagmara Brzezińska i Basia Mierzwińska przywołują najważniejsze wątki rozmów z ostatnich miesięcy, dzielą się refleksjami na temat gamingu, przedsiębiorstw społecznych, biznesu filmowego i modowego.

Partnerem podcastu jest Range Rover.

Partnerem podcastu jest Range Rover.

Moja Droga to nowy podcast dla ludzi ciekawych i tych poszukujących swojej drogi.

Witajcie w podsumowującym odcinku sezonu czwartego podcastu Moja Droga przy mikrofonie Dagmara Brzezińska.

I Basia Mierzwińska. Dzisiaj spotkałyśmy się z Dagi w studio bez żadnego gościa.

Możemy się wreszcie nagadać.

Możemy się nagadać, dokładnie.

I podejmiemy już w sumie kolejny raz taką próbę wyciągnięcia z tych naszych rozmów kończącego się sezonu takich najcenniejszych wątków, najciekawszych.

I podzielenia się refleksjami, żeby się chwilę zatrzymać, nie pędzić tak z tymi rozmowami, bo były niezwykle zróżnicowane.

Bo i było o gamingu, i o przedsiębiorstwie społecznym, i o filmie, i o biznesie cateringowym, i modowym, więc ogrom, ogrom tematów.

Ale nie odmówimy.

Odmówimy sobie, będąc we dwie, rozgrzewki również naszym zestawem właśnie z czwartego sezonu.

Więc zaczynamy.

Tak, Basiu, słodki czy słony?

W moim przypadku słony. Absolutnie mogę żyć bez czekolady, ale bez pomidorów, bez oliwy, stoli.

O, ale to nie słodki, a nie słody?

Absolutnie nie.

Pomidor twoje guilty pleasure.

Także słony. Absolutnie tak.

Twoje guilty pleasure?

No właśnie.

Zdecydowanie. I tutaj uwaga, ale to ty o tym wiesz, pierogi leniwe.

Pierogi leniwe, moja absolutna miłość. Mam jedno miejsce w Warszawie, do którego chodzę, jak tylko czuję taką potrzebę.

Nie zdradzę, żeby się nie skończyły. Więc tak, moje guilty pleasure to pierogi leniwe.

Jaka jest jedna rzecz, którą zawsze zawierasz ze sobą w podróż?

Nie będę romantyczna i nikogo pewnie nie zaskoczę, ale zupełnie pragmatycznie to jest po prostu naładowany telefon.

Nie będę romantyczna i nikogo pewnie nie zaskoczę, ale zupełnie pragmatycznie to jest po prostu naładowany telefon.

Nie ukrywajmy, jakby tam są dzisiaj pieniądze elektroniczne, mapy elektroniczne, treści, które możesz przeglądać.

Nie zawsze jest czas, żeby wyciągnąć książkę i są takie warunki jak choćby przy boardingu, więc preferuję oczywiście do czytania wersje papierowe,

ale choćby właśnie stojąc w jakichś kolejkach, zawsze w tym telefonie staram się przynajmniej poczyścić ten telefon, żeby gdzieś wykorzystać ten czas marnowany.

Jakie miejsce na świecie najbardziej, Dagi, tobie się podobało?

I dlaczego?

I tu cię zdziwię.

No właśnie, zastanawiałam się, czy mnie jakoś zaskoczysz.

Tak, zaskoczę cię, bo moim miejscem, które odkryłam parę lat temu, to jest mała wysepka na Oceanie Indyjskim należąca do Seszeli, Felicite,

dlatego że ma absolutnie najpiękniejsze życie podwodne, jakie w życiu widziałam.

I to jest miejsce, w którym, jak wiesz, ja mam absolutnego bzika na punkcie ochrony wód, ale to jest miejsce, w którym, jak wiesz, ja mam absolutnego bzika na punkcie ochrony wód,

I to jest miejsce, w którym, jak wiesz, ja mam absolutnego bzika na punkcie ochrony wód,

i oceanów, mórz oceanów, i to jest miejsce, w którym odkryłam prawdziwą, naprawdę prawdziwą głębię tego, co my możemy znaleźć w tej głębi naszych oceanów.

Od przepięknych ławic, malutkich rybek, po rybki, które nas cały czas pilotowały, kiedy pływaliśmy.

Ja przyznam, to było dosyć niestandardowe, faktycznie piękne miejsce i zamiast leżeć i czytać,

Ja przyznam, to było dosyć niestandardowe, faktycznie piękne miejsce, i zamiast leżeć i czytać,

po prostu byłam cały czas z rurką pod wodą i właściwie to było całe 10 dni spędzane w wodzie, więc tyle było mi potrzebne do szczęścia.

Zdecydowanie moje miejsce na ziemi.

Świetnie, to masz dokąd wracać.

Mam.

No właśnie, ale jakie jest twoje ulubione miejsce do pracy poza biurem?

To w moim przypadku to jest domowe biuro, bo tak naprawdę urządziłam sobie, chyba tradycyjnie, jak wszyscy w czasie pandemii, był ten run na urządzanie domowych biur, bo tak naprawdę urządziłam sobie, chyba tradycyjnie, jak wszyscy w czasie pandemii, był ten run na urządzanie domowych biur, bo tak naprawdę urządziłam sobie, chyba tradycyjnie, jak wszyscy w czasie pandemii, był ten run na urządzanie domowych biur,

I ja faktycznie wygospodarowałam taką przestrzeń w części domu dalekiej, o takiej wspólnej przestrzeni, troszeczkę takiej właśnie na końcu, więc z widokiem na ogród, jasna przestrzeń, więc rzeczywiście mogę się tam skupić,

myślę, że dużo skuteczniej odbywać wszystkie kole, pracować w skupieniu, więc to jest super miejsce, a z takich mniej standardowych to zaskoczyło mnie w ostatnim czasie, że bardzo skutecznie też pracuję w samochodzie na oczywiście siedzeniu pasażera,

Chociaż zdarza mi się też prowadzić i odbywać jakieś rozmowy telefoniczne, ale dlatego też preferuję podróżowanie samochodem, bo naprawdę mam na tyle dobry ekran, że przez 8-10 godzin jestem w stanie, no nie rozprasza cię nic, bo tak naprawdę masz ten laptop na kolanach.

Na ważniejsze kole oczywiście dziś staram się synchronizować postoje, żeby to łącze było stabilne, żeby w przypadku wideokonferencji jakby wszystko działało, szczególnie jakieś tam zewnętrzne spotkania. No ale to jest dobra wiadomość dla mnie, że naprawdę jestem w stanie się skupić i w przypadku takich podróży jak na przykład do Włochy, gdzie czasami ta podróż trwa nawet 18 godzin, to jestem w stanie rzeczywiście ją wykorzystać.

Ale wiesz co, to jest ciekawe, bo do tej pory pamiętam jak zastanawiałyśmy się, jak nagrywać.

Nagrywać nasz podcast na odległość i pamiętam dostałyśmy radę, zresztą właśnie z tego studia, w którym teraz nagrywamy, nagrywajcie w samochodzie, bo w samochodzie jest najlepsze wygłuszenie, więc czemu nie, to w sumie działa.

Dokładnie. Dagi, nie wiem czy teraz mnie zaskoczysz, jeśli nie Polska to?

Nie, nie zaskoczę cię. Nie zaskoczę cię, są to Włochy, natomiast ja podobnie jak już teraz również Włosi, mam większą przynależność do regionu, więc mogę podróżować.

Chciałabym powiedzieć, jestem dumną Umbryjką i ja jestem po prostu lokalnym, lokalną patriotką, można powiedzieć i to jest Umbria, moje miejsce, jestem do bólu z tego miejsca, dumna, wychwalam, stawiam na piedestale, chociaż oczywiście widzę również te ciemniejsze strony, o których nigdy nie mówię, bo zawsze jest to moje miejsce, mój region, więc tak, jestem zdecydowanie w sercu.

Lokalny już patriotyzm włoski dzisiaj włączył.

Bardzo, bardzo.

Chciałabym przyznać, że ty spowodowałaś, że my się jakoś tak otworzyliśmy z powrotem na Włochy, bo był etap, gdzie bardzo dużo wakacji, dużo podróży, potem jakoś się troszeczkę zraziliśmy, bo jak zjedzieliśmy takie bardziej północne Włochy i zaczęliśmy podróżować na południe, troszeczkę nas rozczarowało i powiem szczerze, że rzeczywiście Umbria, twoje odkrycia tego regionu spowodowały, że zobaczyliśmy te wszystkie plusy, które mają Włochy, jak jedzenie, zabytki.

Naturę.

Natura.

Niesamowita architektura, ciepłość ludzi i niezadeptany ten świat, niezabrudzony przez turystów, którzy wpadają tam tylko na chwilę i no rzeczywiście.

Basiu, jaką chciałabyś umiejętność opanować, nową i dlaczego?

To nie jest do końca nowa umiejętność, bo ja mam straszną, ogromną frajdę z gry w tenisa i mam taki cały czas niedosyt, bo na te treningi nie ma za dużo czasu, a jest to trudny taki technicznie sposób.

Więc mam taki niedosyt rzeczywiście, żeby grać dobrze, a ten poziom intensywności treningów, który ja potrafię wygospodarować, pozwala mi gdzieś tam robić bardzo, nie do końca satysfakcjonujące postępy, więc to jest takie moje marzenie, żeby rzeczywiście w to wejść tak głębiej, bo mam z tego ogromną przyjemność, a taka rzecz, którą bym chciała jeszcze, zostawiam sobie na późniejszy etap do eksplorowania, to jest kwestia tańca, bo...

Mhm.

Bo ja w dzieciństwie tańczyłam.

To surprise, surprise.

Tak, tańczyłam w dzieciństwie i w różnych zespołach i nawet gdzieś podróżowałam po Polsce z występami i teraz czasami gdzieś te shorts mnie zatrzymają na social mediach i chyba już algorytm wyczuł i często oglądam i czuję taką chęć, żeby do tego wrócić, ale no znowu trzeba w to wejść głębiej, żeby mieć z tego radość i satysfakcję, ale myślę, że to może być też takie dobre źródło i trzymania formy i właśnie takich endorfin, także zostawiam sobie...

Jeszcze to.

Dagi, na jaką firmę postawiłabyś swoje własne pieniądze?

I teraz muszę powiedzieć, od razu robię disclaimer, to nie jest porada inwestycyjna, ale poza tą, w której obecnie pracuję, bo zdecydowanie uważam, że są świetnie postawione pieniądze, to będą to firmy z sektora biotechnologicznego, czyli firmy, które zarówno badają genetykę, jak i łączą genetykę z nowymi odkryciami, między innymi sztucznej inteligencji,

bo wierzę absolutnie w to, że...

Nasz genom jest na tyle skomplikowany, że dopiero właśnie te ostatnie postępy w technologii, właśnie sztucznej inteligencji, tego, że wreszcie jesteśmy w stanie mieć naprawdę bardzo szybkie procesory, które tę ilość informacji, którą zabierają nasze genomy, mogą przetworzyć, wierzę w to, że te firmy będą w stanie bardzo, mam nadzieję, najbliższej przyszłości przygotować lekarstwa na takie choroby, jak chociażby nowotwory.

I to jest, uważam, coś, co...

Masz jakąś taką firmę na myśli, czy raczej to jest po prostu ten kierunek?

To jest ten kierunek, natomiast tych firm trochę już jest, ale tak jak powiedziałam, nie jest to porada inwestycyjna, więc nie będę podawała, jakie to są konkretnie firmy.

Nie będziesz podbijać wyceny.

Nie, nie będę.

Basia, twoja ulubiona książka to albo jedna z ulubionych?

Właśnie z tym mam problem ogólnie, dlatego że u mnie to się bardzo zmienia, bo zwykle moją ulubioną książką jest ta, którą... jedna z ostatnich, które przeczytałam.

Mhm.

To są książki, które rzeczywiście coś odkrywają przede mną nowego, albo przynajmniej systematyzują jakieś tam też moje przemyślenia, czy refleksje, czy tematy, które mnie absorbują.

I dosyć świadomie dobieram sobie te pozycje, więc często jest tak, że trafiam na coś wartościowego i zwykle to się po prostu zmienia w czasie.

Jakbym miała się podzielić takimi... a jeszcze ważne jest to, że to, co dzisiaj jest odkryciem, następnego dnia już tak naprawdę nie jest takie olśniewające, tak?

Bo człowiek, ten mindset się bardzo szybko zmienia. Więc te książki, które choćby w czasie wakacji przeczytałam i mogę polecić, to jest z jednej strony książka Król Szczepana Twardocha i ona, powiem szczerze, mnie mega tak zachwyciła taką umiejętnością Szczepana Twardocha do odtworzenia, przynajmniej takie ja mam wrażenie, że bardzo umiejętnie odtworzył taki wewnętrzny klimat świata gangsta.

Gangsterskiego, żydowskiego Warszawy lat trzydziestych. Ale nie będę ukrywać, że nie była to lekka pozycja, bo jest tam dużo scen takich brutalnych. To jest świat właśnie taki gangsterski, bokserski.

Są też takie przykre fakty historyczne, jak choćby obóz w Berezie Kartuskiej, gdzie rzeczywiście odbywały się tortury więźniów politycznych, takich oponentów politycznych, więc to są takie przykre fakty.

Ale polecam ogromnie.

Bo jest to wciągająca historia właśnie takiego żydowskiego boksera i absolutnie mnie zachwyciła, a z takich może lżejszych pozycji, też ostatnio przeczytanych, to choćby tutaj polecę książkę naszej gościni ze wcześniejszego sezonu, czyli Jowity Michalskiej i co najmniej jest neutralna w przekazie, bo nie jest dołująca, a bardzo mi się podoba, że Jowita przeszła z takiego poziomu, jak wszyscy tu sobie pozwalamy na takie opinie pod tytułem,

że edukacja polska jest archaiczna, że system edukacji w ogóle światowej nie nadąża za tymi zmianami i technologii, i potrzeb rynku pracy i Jowita rzeczywiście mnie zaskoczyła tym, że ona schodzi już do takiego poziomu benchmarków, konkretnych analiz, dobrych przykładów, czy to system fiński wspomina, czy singapurski, bardzo fajnie też wplata w to technologię, czyli z jednej strony pokazuje, że technologia może ten system, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie, który jest w stanie.

Dostęp do edukacji zwiększyć, ale rysuje różne scenariusze, bo też formalna edukacja może jej zdaniem tak naprawdę spowodować, że ta edukacja będzie jeszcze bardziej ekskluzywna.

Natomiast podaję takie przykłady i jak technologia choćby w Chinach może być zagrożeniem, taką kontrowersją pod tytułem, że potrafią już Chińczycy odczytywać z wyrazu twarzy dzieci na lekcji, czy są wystarczająco skupione.

Ale też ma takie specjalne chyba zdaje się teraz już też opaski.

To jest w ogóle szokujące, widziałam właśnie krótki, krótki dokument na ten temat, że dzieci w Chinach mają specjalne opaski, które pokazują, w zależności od tego jak ich fale mózgowe pracują, czy są w stanie alfabeta, pobudzenia i tak dalej, i tak dalej, mają sygnał czerwony, zielony, czy są skupione, to jest zielony, czy są rozproszone, to jest czerwony i nauczyciel widzi te lampki.

No właśnie.

I tu jest, pojawia się to, czy powinniśmy...

Wchodzić do takiego poziomu, dla dobra oczywiście kształcenia tych dzieci, czy też może spowodować, że te dzieci nie będą rozproszone, bo załóżmy materiał będzie podawany w inny ciekawszy sposób, a niekoniecznie badając, czy dziecko, podchodząc do dziecka i mówiąc teraz masz się skupić, więc wszystko zależy od tego oczywiście, jak tę technologię wykorzystamy, ale to bywa też troszkę przejmujące przyznam.

Zgadza się, no takim myślę też konkretnym, który można z tej książki wynieść i to zarówno młodzi ludzie,

że rodzice, to są rzeczywiście wymienione zawody, stanowiska, które można już sobie rzeczywiście wyobrazić, zdefiniować pod kątem nawet jakichś umiejętności, które będą na tych stanowiskach wymagane, w związku właśnie choćby z rozwojem technologii.

Tutaj wspomnę chociaż stanowisko konsultantka, konsultant do spraw etyki algorytmów, czyli taki audytor sztucznej inteligencji.

Także to myślę rzeczywiście jest wartościowe, polecam, taka bardziej neutralna lektura.

Takie ciekawe pytanie. Myślę, że zawsze goście tutaj nas zaskakują tymi swoimi refleksjami.

Ciekawe, jaką ty masz właśnie radę dla siebie, dla swojej młodszej wersji.

Tak powiedzmy, a mając te dwadzieścia parę lat, jak może opuszczałaś studia, kończyłaś?

No ja studia skończyłam w wieku 21 lat, złoło dosyć szybko, bo faktycznie przyspieszyła mnie.

Natomiast po pierwsze.

Dziewczyno sucha intuicji.

To jest absolutnie, ta intuicja mnie nie zawodzi w stosunku do ludzi od wielu, wielu lat i pomimo tego, że czasami decyduje się na pewną relację, chociaż wiem, że coś jest nie tak, to później i tak, i tak ona się kończy całkowicie i jest przecięta całkowicie.

I masz na myśli i życie zawodowe, i prywatne?

I życie zawodowe i prywatne, absolutnie.

Drugie to podążać zdecydowanie za swoją własną oryginalnością i niezależnością.

Nigdy nie dostosowuj się do norm, noś głowę wysoko, absolutnie nie zastanawiaj się nad tym, co mówią o tobie inni.

Super, bardzo to jest cenne usłyszeć to właśnie od ciebie, jako osoby, która już z tym bagażem doświadczeń i być może próbami zupełnie innej strategii zastosowania dochodzi do takiego wniosku, bo rzeczywiście jako młodzi ludzie, chyba my staramy się dopasować.

Nie wierzymy do końca w tą swoją oryginalność, punkt widzenia, bo chcemy słyszeć, słuchać innych mądrzeń.

Ale paradoksalnie to stawianie na siebie procentuje i na koniec dnia dochodzisz właśnie do tego wniosku.

Super, no myślę, że to trochę łączy się z tymi radami innych gości, którzy mówią właśnie, żeby nie przejmować się opiniami innych, prawda?

Tak.

To jest w jakimś sensie podobny wniosek. Także myślę, że warto go podkreślić i stosować.

Cóż, chyba możemy przejść do tej głównej części, czyli właśnie próby wyciągnięcia dla słuchaczy i też dla nas tego wniosku.

Tak naprawdę tych najciekawszych smaczków i tej wiedzy, i wniosków, rad, którymi się dzielili nasi goście.

A tak jak wspomniałam na początku, nawet tutaj miałyśmy chwilę rozmowy przed nagraniem, że ten sezon był niezwykle różnorodny i pełen bardzo ciekawych treści.

I takich szczerych właśnie historii porażek, czy lekcji właśnie sprowadzenia biznesu, ale też wyborów zawodowych.

I tak już trochę nakreślając dla tych, którzy będą zdecydowali się teraz czy dłużej słuchać czy nie, będziemy wspominały między innymi prowadzenie biznesu gastronomicznego, cateringowego, ale też działającego w branży sportowej.

Zaczęłyśmy tak naprawdę nasz sezon w sumie bardzo szczęśliwie, bo od rozmowy z Natalią Hatalską o trendach, rozmawialiśmy też o branży mody, o powstawaniu bizu.

I to przez chwilę.

Były też osoby, które były zupełnie nieprzygotowane do tej roli, jeśli chodzi o edukację.

Potem rozmawiałyśmy o filmie producenckiej, w ogóle o całym biznesie filmowym, o reżyserii z Małgosią Szumowską.

Potem oddałyśmy głos tak naprawdę dwóm bardzo młodym osobom, więc chyba pierwszy raz, aż zeszłyśmy właśnie do rozmów z głosem pokolenia Z.

I to była Zofia Kierner, która bardzo młoda, bo w wieku kilkunastu lat.

Kilkunastu lat założyła fundację.

Piętnastu, tak.

Piętnastu.

Dzisiaj ta fundacja, co Zosia też podkreśla, że nie od razu zbudowała taką potężną organizację, ale rzeczywiście działa w skali międzynarodowej.

No i na koniec siódmy odcinek, to była branża gamingowa.

Dla nas coś zupełnie nowego.

Miałyśmy też okazję dopytać o metawers i też dużo, myślę, o takich aspektach społecznych i psychologicznych tego gamingu rozmawiałyśmy.

Dla tych, którzy nie wiedzą, czy wytrwają, to będziemy chciały się podzielić jeszcze właśnie.

Takimi planami na drugą połowę roku pod kątem zobaczenia jakichś ciekawych wydarzeń kulturalnych czy książek, które jeszcze gdzieś tam leżą na naszych półkach.

Tak, czekają w kolejce.

Także teraz może tak bardziej w detal wejdziemy i rzeczywiście przejdziemy do pierwszego odcinka.

I może dojdziemy do końca przed godziną.

Dobrze, Basiu, naszą pierwszą gościnią, tak jak wspomniałeś, była Natalia Hatalska, założycielka Instytutu Badań nad Przyszłością.

Jak sama mówi, nie ma jej.

Nie posiada kryształowej kuli, ale posiada za to ogromną ilość danych.

I wydaje mi się, że to jest jedna z takich bardzo charakterystycznych cech też dla Natalii, która od samego początku, pracując zresztą już w korporacji, bo pracowała oczywiście w WP.pl, o której wcześniej wspominała, mówiła o tym,

założyła już o wiele też wcześniej bloga, w którym opowiadała, przedstawiała najnowsze trendy w komunikacji marketingowej, a później to faktycznie ewoluowało.

Z wykorzystaniem technologii bardzo często.

Dokładnie.

Bo ona zawsze miała ten kąt technologiczny.

I tutaj w związku z tym, przez to, że była tym po prostu mocno zainteresowana, zaciekawiona tym, co się dzieje, jak te trendy się rozwijają, postanowiła stworzyć taki instytut i dzięki temu, dzięki tej pasji mogła odejść z korporacji.

To w ogóle bardzo fajna jest historia ogólnie, ponieważ pokazuje bardzo, bo to był 2008 rok, przypomnijmy, kryzys faktycznie gospodarczy i trudna sytuacja,

nie tylko na instytucjach finansowych, ale w ogóle dla wszelkich gospodarstw domowych, nie tylko w Polsce.

I to, co Natalia pokazała, to pokazała właśnie to, że fajnie jest również mieć też coś, co jest obok, co może być naszą pasją, co może być czymś, z czego się po prostu cieszymy.

Lubimy pogłębiać wiedzę na ten temat i później można na tym zbudować kolejny fundament naszej kariery.

I tego właśnie dokonała dokończona.

Dokonała Natalia.

Lekcję, jaką w sumie wyciągnęłam z tej naszej rozmowy i coś, co bardzo zapadło mi w pamięci, to pamiętam, powiedziała o takich słowach swojego szefa, który opowiadał o tym, że zanim podejmiesz decyzję, zrób te dwa, trzy kroki w tył i pomyśl, czy podjęłabyś dokładnie tę samą decyzję teraz, jeszcze mając kolejne fakty.

Wydaje mi się, że to jest bardzo dobra metoda, bo bardzo często, bardzo szybko podejmujemy jakieś decyzje.

Często już mając dość informacji, ale warto czasami zrobić ten przysłowiowy, po angielsku mówiąc, step back, żeby dowiedzieć się, czy na pewno to jest właśnie ta odpowiednia decyzja.

To, co jest też bardzo ciekawe i uważam, że może niekoniecznie dla mnie, bo faktycznie to nie ten etap już na mojej drodze kariery, ale i zresztą też nie jestem humanistką, ale ciekawe było to, że podobnie, jako Jowita, Natalia również wskazała na to, że to właśnie humaniści również,

mają ogromny wpływ na rozwój biznesu i dają ten dodatkowy element w rozwoju organizacji.

Prawdopodobnie też przez ten większy współczynnik, element empatii, którego może umysły ścisłe aż tak bardzo może nie mają.

Więc uspokajamy wszystkich, którzy uważają, że tylko i wyłącznie umysły ścisłe prowadzące wielkie badania nad rozwojem sztucznej inteligencji, rozumienia algorytmów i programiści,

mają przyszłość.

I to, co jest też ciekawe, w tworzeniu startupów, absolutnie tak nie jest i bardzo mnie to cieszy, że właśnie Natalia również to podkreśliła.

I też, co ciekawe, pomimo tego, że właśnie odeszła z korporacji, sama powiedziała wprost, że wejście do biznesu poprzez korporacje, zrozumienie biznesu, dzięki właśnie temu, że pracuje się w korporacji, jest bardzo dobrym krokiem i bardzo dobrą decyzją.

I uważam, że to jest jeden również z elementów, o których my zresztą często wspominamy, że jeżeli chcesz się nauczyć biznesu, operacjonalizacji, tego w jaki sposób wprowadzić siebie w taką dobrą rutynę pracy i też wprowadzić pewnego rodzaju myślenie bardziej uprocesowione, usystematyzowane i też zwiększyć swoją samodyscyplinę, umówmy się, bo jednak korporacja uczy tej samodyscypliny, porannego wstawania dokładnie o określonej godzinie, pewnego rytmu.

Mhm.

To jest to właściwa droga. I ja zdecydowanie również podkreślam zawsze, za każdym razem, korporacje to nie jest zło. Korporacje to też miejsce, w którym możemy bardzo ciekawe również odkrywać swoje cechy i umiejętności. Więc tak, to są takie elementy, które podejrzewam też dla słuchaczy byłyby istotne właśnie, żeby wyciągnąć z tej rozmowy z Natalią.

Tak, dla mnie też ta właśnie historia taka osobista Natalii i ten moment właśnie odejścia z korporacji i tak jak mówisz, choćby dania sobie szansy, żeby stwierdzić, że to nie jest dla mnie.

Tak, ten świat korporacji. Natalia zresztą przeszła co najmniej kilka organizacji, zanim doszła do tego wniosku i myślę, że też dzisiaj w InFiture Institute wykorzystuje, choćby tak jak mówisz, bardzo dużo wiedzy o procesach, które porządkują tą pracę, pozwalają realizować cele, stosuje w swojej organizacji.

Także choćby z tego względu, żeby te ciekawe benchmarki wynieść od osób, które stworzyły coś większego już, to jest na pewno dobry pomysł na początek kariery.

Ja jeszcze wspomnę o takich trendach społecznych, które w ogóle bardzo dużo, jak sobie przygotowywałam się do tej rozmowy, to też podsumowując te odcinki, dużo takich właśnie społecznych refleksji, nie tylko biznesowych, przychodziły mi do głowy.

Niestety nie do końca takich pozytywnych, ale Natalia wspomina właśnie w naszej rozmowie m.in. o trendzie osamotnienia, czyli tym paradoksie, który też wypływa z jej książki, o której rozmawiałyśmy.

Tego, że te wszystkie social media, które otworzyły nas na relacje, choćby z lat szkolnych, odszukiwanie tych znajomych i ta sieć kontaktów teoretycznie i w telefonie i na tych social mediach jest ogromna, to paradoksalnie to nam nie zastępuje tej prawdziwej relacji osobistej.

Więc ten trend osamotnienia, analfabetyzm funkcjonalny, czyli z jednej strony rośnie współczynnik ludzi wyedukowanych formalnie, ale ja też obserwując,

młode osoby widzę, jak są czasami pogubione, jaką mają taką obawę przed załatwianiem normalnych spraw.

Myślę, że to znowu jest trochę lekcja do zrobienia przez nas, rodziców, że my często ich wyręczamy, mając ogromny know-how, robiąc kariery, będąc po szkoleniach właśnie nawet biznesowych, chcielibyśmy wszystko skutecznie, szybko, efektywnie, czasowo, najlepiej wyrazić to, o co nam chodzi i idziemy do dyrektora, przesuwamy dziecku zajęcia, załatwiamy wszystkie wizyty.

To tylko dodajmy, że to jest...

Tak, ale ten analfabetyzm funkcjonalny to nie tylko dotyczy dzieci, bo to jest też jednak bardzo ważne.

Wydaje mi się, że w dużej mierze też wynika on z tego, że duża część dorosłych też często nie nadąża i też nie chce nadążać za tymi zmianami technologicznymi, które postępują i naprawdę ciężko mi się również dziwić, bo w momencie, kiedy...

To dotyczy i młodych, ale też osób, które powinny nadążać, a trochę wypadają ze względu na choćby właśnie konieczność obsługi aplikacji, bo teraz już taksówki mało kto dzwoni, szczególnie w godzinie szczytu trudno się dodzwonić, więc trzeba tą aplikację ściągnąć i umieć z niej skorzystać.

Ale czy te trendy są tylko i wyłącznie negatywne? Bo ja z kolei wysnułam mimo wszystko taką dosyć smutną konstatację, że dużo tam było negatywów, dużo jednak mimo wszystko tych trendów negatywnych,

a ja mimo wszystko nie chcę i nigdy nie patrzyłam na świat przez pryzmat szklanki do połowy pustej, tylko absolutnie zawsze do połowy pełnej i wydaje mi się, że jednak za dużo też moim zdaniem skupiamy się na tym, co jest negatywnego.

I niestety to jest też ten, moim zdaniem, osobisty trend, który widzę. Klikbajtowe, negatywne informacje sprzedają się o wiele lepiej, aniżeli to, co się dzieje pozytywnego.

Zresztą teraz ja tu muszę to powiedzieć.

Absolutnie prośba o podpisywanie petycji na stop hate w internecie, bo uważam, że właśnie ilość deepfake'ów negatywnych, które żywią się właśnie tym, co jest negatywnego.

Zaglądajcie na stronę Awazu, tam jest właśnie ta petycja do podpisania. Uważam, że naprawdę jest to jeden z elementów, którym powinniśmy my, tak jak tu wszyscy siedzimy, zacząć działać, ponieważ w sytuacji, w której nie jest łatwo, w której gdzieś tam jest widmo recesji, którą cały czas słyszymy i ona wisi od czasów, po prostu, że jest to, co się dzieje pozytywne, to jest to, co się dzieje pozytywne.

Cały czas otaczanie się informacjami, mediami, które podają negatywne, cały czas negatywne informacje, nie jest fajne. To znaczy, to jest coś, co naprawdę wpływa na nas po prostu źle i ja akurat jestem za tym, żebyśmy potrafili również w tym całym zalewie negatywnych informacji znaleźć coś pozytywnego i pokazywać trendy pozytywne również.

Zdecydowanie. Ja też traktuję te trendy, o których mówi Natalia.

Jako takie okazje, czyli jeżeli widzimy, Natalia o tym mówiła, że nie traktujmy tego jako scenariusz, który jest już zdefiniowany, zapisany na twardo i się wydarzy, tylko są to takie sygnały ostrzegawcze i mamy pewną sprawczość, więc jeżeli widzimy, że też choćby jak ona wspomniała też o tym, albo w trendach wyczytałam o tym renesansie psychodelików, to znowu jest coś, co wisi nad nami, ale możemy edukując młode osoby i nie tylko młode osoby,

tylko ostrzegać przed tym, że choćby ten fentanyl, który nam grozi też, co już, że tak powiem w zachodnich społeczeństwach na ogromną skalę jest problemem zdrowotnym, mocny środek przeciwbólodwy, który bardzo szybko uzależnia, przestrzegajmy i nie pozwalajmy tym trendom się tak naprawdę zmaterializować.

Ale przychodząc do bardzo pozytywnej historii, przyspieszyć. Kolejni goście to była, tak jak wspomniałam, para w życiu, pierwsza chyba taka sytuacja i właśnie w biznesie.

Marta Jachym-Raczyńska i Paweł Raczyński, którzy weszli razem w biznes zarówno cateringowy, czyli taki dietetyczny catering otworzyli, jak i prowadzą treningi.

Paweł założył swego czasu taki klub sportowy w Warszawie i te dwa biznesy razem kontynuują. Myślę, że bardzo cenna była z innej strony historia ich rozpoczynania działalności tej cateringowej, bo tutaj wspomnieli o paru lekcjach,

odrobionych po doświadczeniach Pawła, który miał okazję popełnić te błędy z poprzednim pracodawcą i tutaj...

Nie pracodawcą, wspólnikiem.

Być może nawet wspólnikiem, tak. Czyli takie trochę przeinwestowanie i to ich podejście na zasadzie takiej, żeby nie inwestować w swoją kuchnię, tylko korzystać już z zaplecza, które istniało, stopniowo skalować ten biznes, to były cenne, myślę, wskazówki.

No i bardzo ciekawy wątek tej marki osobistej, tak?

Tak.

Czyli fakt, że oni...

Tak.

No, osiągnęli taką rozpoznawalność ogólnopolską, dostali się ze swoim formatem, powiedzmy, o odchudzaniu do telewizji, no pozwolił im też na pewno wypłynąć na szersze wody, ale też bardzo uczciwie nam opowiedzieli historię o tym, jak musieli kilka razy usłyszeć nie, żeby się przebić, także ta droga budowania marki osobistej nie jest nigdy prosta, ale w ich przypadku rzeczywiście pozwoliła osiągnąć sukces.

Z mojej perspektywy, zdecydowanie patrząc na...

Na to, w jaki sposób...

Co mi się bardzo spodobało również, to to, że oni faktycznie nie przeinwestowali swojego biznesu.

Ale też myślą o ekspansji międzynarodowej, to cię też zaintrygowało, pamiętam.

Tak, natomiast widzę, że...

To, że oni będąc teraz na szczycie, nie zatrzymują się, tylko myślą o skalowaniu już za granicą.

To prawda, natomiast chyba większym dla mnie takim, mówię, bardzo, bardzo pozytywnym elementem było właśnie to, że Paweł powiedział, nie, to już drugi raz zbankrutowałem w tym samym obszarze, a mimo wszystko...

Uważam, że wyciągnąłem dobrą lekcję i mogę znowu w tym obszarze powalczyć.

Czyli nie przeszedł gdzie indziej, nie zraził się, wszedł znowu w to samo i zdecydowanie nie przeinwestował.

To znaczy tutaj razem z Martą powiedzieli, podzielili się z nami, że zainwestowali 8 tysięcy złotych i bardzo sprytnie podeszli właśnie do tematów kosztowych.

Nie zawsze założenie własnego biznesu oznacza ogromne zapożyczanie się, pójście do banku, otworzenie linii kredytowej.

Na początku.

Nie, po prostu zacznij. Jest taka metoda, gdzie jeżeli nie wiesz, w jaki sposób zacząć, masz mnóstwo pomysłów, masz swój ten biznes niezwykle już rozpracowany i myślisz sobie, no to jest po prostu gigant.

To jest wielki słoń, którego ja nie jestem w stanie nic z nim zrobić, w związku z tym ja lepiej zostanę w tej pracy, w której jestem i nie podejmę tego wyzwania.

Po prostu zacznij. I to zacznij, to jest właśnie te 8 tysięcy złotych. To jest piękna metafora właśnie tego, w jaki sposób my bardzo często zaczynając pewne przedsięwzięcia,

poddajemy się, bo uważamy, że musimy mieć właśnie ogromne pieniądze albo jakieś wielkie zaplecze.

Doprecyzowane etykiety, logo przez najlepszego projektanta zaprojektowane. Zgadza się, ale to jest super link, takie przejście właśnie do historii.

Blanka podobnie zresztą, jak właśnie Marta i Paweł, zainwestowała chyba tutaj w ogóle 6, czy 6,5 tysiąca złotych. To też była ciekawa historia, bo razem z Zuzaną Wachowiak, czyli siostrą rodzoną Blanki,

założyły firmę, markę modową Bizu, która teraz oczywiście znana jest też wszystkim, ponieważ stworzyła stroje dla naszych, na Igrzyska Olimpijskiej, dla kadry polskiej.

I tutaj wydaje mi się, że sama historia też tego, że Blanka jest osobą, która kończyła prawo, która nawet zaczęła pracę w zawodzie i to już jest chyba nasza trzecia gości.

Klątwa prawników.

Tak, klątwa prawników.

Tak, klątwa prawników.

w kreatywnych zawodach. Więc to jest też trzeci odcinek, który dla mnie był niezwykle też ciekawy, bo Blanka wspominała o tym, jak szybko spaliła się i największym jej błędem było właśnie wejście międzynarodowo, czyli nie spieszmy się w momencie, kiedy mamy już świetnie działający biznes, żeby wyjść międzynarodowo, bo jednak jak się okazuje, musimy wtedy wiedzieć, że mamy na tyle wystarczające fundusze, żeby w Polsce biznes, który robimy utrzymywał się niejako sam i inwestycje, inwestować pieniądze, które zarabiamy właśnie z biznesu polskiego,

przekładać się na biznes międzynarodowy, więc musimy być przekonani co do tego, że biznes w Polsce działa i ma się dobrze i nie potrzebuje być dodatkowo jeszcze wspierany inwestycjami, tylko te inwestycje mogą z profitu, z zysku, który jest wypracowany w Polsce, mogą spokojnie pójść na ten biznes międzynarodowy.

I to jest bardzo cenna lekcja dla tych, którzy już mają swoje firmy, którzy już w tym momencie zastanawiają się nad tym, jaki jest dalszy krok. Pomyśl dwa razy, zanim to zrobisz.

Tak, masz rację, to było bardzo szczere ze strony Blanki, bo myślę, że przyznanie się, że to był jej pomysł i tak naprawdę gdzieś osoby wewnątrz firmy przestrzegały ją przed tym, ona się uparła i myślę, że tam z jednej strony być może inwestycyjnie trochę ich to przerosło, ale też Blanka powiedziała, że udało im się pozyskać nawet kontrakty w Niemczech na targach,

ale że też organizacja nie była na tyle dojrzała, żeby sprostać.

Na przykład terminom dostaw, czyli chodziło o szybkość przygotowania kolekcji i wydolność logistyczną.

Skalowanie. Absolutnie.

Także tutaj jej chyba taką wskazówką, taką radą to była taka ekspansja zagraniczna poprzez platformy zakupowe.

Nie będziemy tutaj reklamować, ale wiadomo, co w branży mody działa i można pokusić się później o szerszą ekspansję i niezależność.

Natomiast dla, tak jak powiedziała Blanka, dla testowania,

badania rynków, badania potencjału, to jest chyba takie bezpieczne podejście i przy minimalnych kosztach można rozpoznać preferencje tych konsumentów zagranicznych

i znaleźć te rynki, którym jesteśmy w stanie rzeczywiście zapewnić produkt, na który czekają.

Czwartym gościem naszym w sezonie, również czwartym, był Przemek Tarnacki.

Wróciłyśmy trochę właśnie do tych klimatów sportowych i nawet żeglarskich,

bo wcześniej gościłyśmy Mateusza Kusznierewicza.

Przemek jest również mistrzem Polski i świata, nawet w żeglarstwie, w swoich dyscyplinach.

Natomiast oprócz tego prowadzi skutecznie firmę, która działa w branży yachtingu.

Dla nas zupełnie nowość, więc bardzo było też ciekawie o tym posłuchać, a jest to niewątpliwie branża premium, bardzo wymagająca.

I tutaj podzielenie się,

przez Przemka, tymi strategiami, które on z jednej strony stosuje wobec swoich załóg,

jako kapitan, jako lider w czasie zawodów, a z drugiej strony właśnie w procesie sprzedażowym,

myślę, że były też bardzo cenne.

I to, co mnie jeszcze bardzo zatrzymało podczas tej rozmowy,

to fakt, że Przemek z taką ogromną pokorą mówił o właśnie tym takim kulcie wygrywania,

o tej kulturze permanentnego zwyciężania.

To, co zresztą jest widoczne we wszystkich social mediach, od Linkedina przez Instagram,

że wszystkim się udaje, wszyscy otwierają firmy i podbijają kolejne rynki,

lączują te właściwe produkty, ale gdzieś tam z tyłu dzieje się tysiące sytuacji.

I tutaj znowu on odczarował tą porażkę, która de facto zdarza się nam codziennie.

Czyli musimy się nauczyć żyć z porażką.

I traktować ją jako te lekcje, doświadczenia, a sukcesy to są tak naprawdę chwile w życiu.

Ale też powiedział jedną rzecz, bo oczywiście Przemek to kopalnia w ogóle wiedzy.

I dla mnie absolutnie typowy przykład stoika, zresztą o tym mówił.

Więc dzięki Przemku wróciłam do Seneki, dzięki Tobie.

Natomiast Przemek też, tak jak powiedziałaś, on ma niezwykłe doświadczenie w zarządzaniu zespołem.

I nie zawsze te osoby, które...

Tak.

Zarządzają zespołem w taki niestandardowy sposób dla nas.

Czyli nie w firmie, tylko na morzu.

Gdzie jednak ceną za pewnego rodzaju niesubordynację albo brak kontroli nad zespołem może być po prostu niebezpieczeństwo.

Realne niebezpieczeństwo, zagrożenie życia.

I Przemek ma dzięki swojej niezwykłej wiedzy i takiej dojrzałości liderskiej,

ogromną wiedzę na temat tego właśnie jak być efektywnym liderem.

I to co powiedziałaś o zwycięstwach.

On miał kilka niezwykle też interesujących sentencji, które też chciałam tutaj zacytować.

Mianowicie takie, że zwycięzca nie delektuje się tym, co przyniesie i że na pewno będzie miał ten sukces.

Tylko właśnie szansą na osiągnięcie tego sukcesu.

Czyli ta szansa już daje mu, ta droga do osiągnięcia sukcesu daje mu właśnie tę adrenalinę i tę przyjemność.

A druga rzecz, którą pamiętam i zresztą zawsze mam taką jedną wątpliwość.

I to jest jedna mądrą osobą, która zawsze to powtarza.

Pycha kroczy przed upadkiem.

Przemek ma świetne właśnie podejście do tego, w jaki sposób budować zespoły.

I też wydaje mi się, że zwrócił uwagę na kilka ważnych elementów, takimi jak cechy charakteru, na przykład determinacja i samokontrola.

To są też dwa elementy, które zwłaszcza właśnie na wodzie, ale też w trudnych sytuacjach.

Bo też nie oczywiście to musimy powiedzieć wprost.

Byłyśmy też u Przemka na jachcie i odbyłyśmy takie regaty.

Widać, że jest to krótki moment, stosunkowo krótki moment do tego, co my mamy załóżmy w firmach zazwyczaj na co dzień.

I w tym krótkim czasie ta samokontrola, pełna determinacja i też pewnego rodzaju ukierunkowanie załogi jest krytyczne.

I dzięki temu, to było jak w soczewce, można było obserwować to, w jaki sposób powinno się zarządzać tym zespołem.

Czyli on nawet na moment, nawet kiedy czytał te książki swoje na pokładzie, kiedy tam ten przechył był taki, jaki był.

Miał cały czas pełną kontrolę nad tym, co się dzieje.

Niektórzy walczyli wtedy z chorobą morską.

Niektórzy walczyli z chorobą morską. Wskazuje oczywiście palcem kto.

I Przemek faktycznie dał nam takiego niesamowitego też kopa do tego, że każdy z nas ma w sobie lidera.

I to jest coś, o czym zawsze warto pamiętać.

Bo to nie stanowisko stanowi o tym, że jesteś liderem.

Tylko to, jaką jesteś osobą i co chcesz sobą również przedstawić.

Ja tylko jeszcze jedno.

Bo jak mówiłaś o tym właśnie zachowaniu na jachcie i o tym właśnie linku pomiędzy strategiami żeglarskimi a biznesowymi,

to przypomniała mi się ta jego myśl też na temat wizualizacji.

I ja to naprawdę biorę i od Mateusza i od Przemka, że to hasło wizualizacja może nie każdy od razu jakby chwyta o co chodzi,

ale to jest tak naprawdę po pierwsze generowanie scenariuszy,

a po drugie przygotowywanie się.

On mówił o tym, żeby właśnie ta pokora, to jest też docenianie okoliczności,

ale my musimy być przygotowani na to, że te różne okoliczności powstaną.

W jego przypadku to jest udanie się na akwen, obejrzenie jachtu, wyobrażenie sobie wszystkich ruchów przy każdym poziomie wiatru.

A w naszym przypadku, jeśli idziemy na spotkanie, czy przygotowujemy się choćby do takiego nagrania,

to co ma pójść gładko wymaga przygotowania.

Absolutnie.

To jest praca tego, żebyśmy już nie na spotkaniu były zaskoczone podczas negocjacji czyimś stanowiskiem,

tylko próby wejścia w rolę skupienia się przed spotkaniem, wejścia w rolę tego partnera biznesowego

i rzeczywiście wyobrażenia sobie tych wszystkich sytuacji trudnych i przygotowania swojej reakcji na nie.

I wtedy już możemy się zająć wdrożeniem, a przynajmniej oszczędzamy sobie tego momentu zaskoczenia.

Także ta wizualizacja...

Antecypowanie. Antecypowanie tego, co nadejdzie.

Generowanie scenariuszy i opracowywanie naszych najlepszych, optymalnych reakcji na te różne okoliczności.

Więc wizualizacja to nie jest to samo, co afirmacja, która teraz bardzo jest popularnym określeniem.

Nie siedzimy każdego dnia i nie afirmujemy w pozycji lotosu, co oczywiście dla niektórych, jeżeli działa, to super.

Ja jestem trochę bardziej sceptyczna, jednak wierzę w wizualizację taką, która jest realna i faktycznie zakłada i antycypujemy dokładnie kolejne kroki w tym, co powinniśmy zrobić.

Czy przygotować się na kolejne scenariusze?

Zdecydowanie tak. Zresztą a propos scenariuszy, piękne nawiązanie już do kolejnej naszej gościni, scenarzystki, ale przede wszystkim reżyserki filmowej i producentki Małgosi Szumowskiej.

Małgosia, jak to sama powiedziała, był to dla niej taki dość zaskakujący podcast, ponieważ była to rozmowa o biznesie.

Czyli coś, o czym sama wspomniała, chciałaby być i chciałaby zostać taką rekinką biznesu.

Małgorzata jest osobą, która ma w sobie też niezwykłą determinację i to mi się niezwykle podoba, natomiast ma też coś jeszcze.

Ujęła mnie niesamowicie tym, że ma w sobie niezwykłą lekkość tego, że zawsze to się wszystko uda.

I pozytywne nastawienie też, o którym mówiłaś.

Niezwykle. Pomimo tego, że ona sama tego nie określiła w ten sposób, natomiast przesłuchałam właśnie przedwczoraj ten podcast jeszcze raz i przez nią przemawia właśnie to, że spokojnie, da się zebrać.

Te wszystkie pieniądze.

Pomimo trudnych doświadczeń życiowych, które ma na swoim koncie.

Absolutnie. Natomiast jest to osoba, która tym swoim właśnie takim pozytywnym nastawieniem, tym, że ona chce stworzyć firmę producencką, dzięki której wszyscy się utrzymają, ci, którzy są zaangażowani i ona to zrobi.

Ja w to absolutnie wierzę. Przez to, jaką jest osobą, jak zjednuje sobie też ludzi. Nie jest na pewno najłatwiejszą osobą w naszym społeczeństwie, ponieważ jest bardzo asertywna.

To nie jest osoba, która ma niską samoocenę. Ma wysoką samoocenę.

I to jej też bardzo, bardzo pomaga właśnie wybić się poza polską, również poza polskim światem filmowym.

Więc wydaje mi się, że ten jej czarujący tupet jest taką cechą, którą ja niezwykle cenię.

I co mogę z tego wynieść? No kurczę, no niezwykle mnie intryguje to, w jakim kierunku pójdzie jej producencka kariera.

I też nie ukrywam, że jest to fascynujące.

Tak.

Ale też pod kątem inwestycji. Zaczęłam o tym naprawdę myśleć potem, że jako jeden z elementów w portfelu inwestycyjnym, zainwestowanie w film jest naprawdę bardzo ciekawym rozwiązaniem.

Więc dało mi to dużo do myślenia.

Tak, ja myślę, że Gosia nas tak trochę kokietowała, mówiąc, że ona by chciała być tą rekinką, ale jak sobie spojrzymy na jej karierę i jej przedsięwzięcia, które realizowała jako właśnie takie firmy, które w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku, w tym roku.

I to jest bardzo ciekawe, że de facto stawiała, bo każdy jeden film to jest właśnie projekt, na który ona pozyskuje finansowanie, zatrudnia do niego ludzi, realizuje go i za każdym razem uzyskuje odbiorców, czyli tak naprawdę klientów na ten swój produkt.

Także myślę, że ona ma tutaj za sobą dowody na to, że jest bardzo skuteczna jako przedsiębiorczyni.

I też to, co wspomniałaś właśnie a propos pomysłów na zainwestowanie w jakieś przedsięwzięcia z Małgosią.

To też miałyśmy okazję o tym trochę porozmawiać, że ona gra na długi termin, ale udaje jej się konsekwentnie tworzyć markę premium.

Bo nie idzie na skróty, chociaż twierdzi, że de facto już dzisiaj posiada taką gotową receptę na sukces, jeśli chodzi o wyprodukowanie filmu, który się bardzo dobrze przyjmie komercyjnie.

Czyli będzie tym sukcesem finansowym.

Ale ona wybrała tą taką trudniejszą drogę.

Czyli nie ma tego.

Czyli, żeby nie angażować się w projekty, które nie są zgodne z jej wartościami, nie czuje tych scenariuszy, robi rzeczy, które są jej bliskie.

Ale gra na długi termin i wierzy, że ten sukces finansowy również na większą skalę przyjdzie.

Także rzeczywiście myślę, że tutaj jest na dobrej drodze do tego.

I też to, co powiedziałaś a propos jej charakteru, to mnie też niesamowicie zainspirowała.

Ta jej taka silna osobowość.

I ja bym to nazwała takim zdrowym egoizmem.

Bo ona nawet a propos rad tutaj dla swoich bliskich, dla dzieci, takich najszczerszych, które by udzieliła już ze swoim bagażem doświadczeń, wspomniała właśnie o tym, żeby się kierować swoimi marzeniami.

I też w kontekście takich relacji damsko-męskich powiedziała, że jasne, to są ważne sprawy, uczucia, miłość.

Natomiast to nie powinno.

W jaki sposób?

W jaki sposób stłumić twoich własnych pragnień?

Bo w momencie, kiedy ta relacja się kończy, może się okazać, że ty gdzieś dryfowałaś za celami tej relacji, a tak naprawdę nie wiesz sama, do czego dążysz.

Także tak, myślę, że zarówno z punktu widzenia takiej osobowości, jak i takiego mindsetu przedsiębiorcy, który potrafi skutecznie pozyskiwać finansowanie, to Gosia dała nam dużo cennych rad.

Nawet jeżeli nie była świadoma tego, że to jest dla nas.

Ale właśnie tutaj tych swoich asetów.

Ale przechodząc do kolejnej naszej gościni, którą była Zofia Kierner.

Tak jak wspomniałam, oddałyśmy głos w dwóch ostatnich odcinkach młodemu pokoleniu, pokoleniu Z.

Aczkolwiek powiem szczerze, że jak sobie wspominam tę rozmowę, to ciężko uwierzyć, że była to przedstawicielka tej młodej generacji.

Bo od Zosi bywa taka ogromna dojrzałość.

I w wypowiadaniu się i właśnie doświadczenia, które ma na koncie ze względu na to, że założyła tą fundację już jako uczennica podstawówki, zaczęła realizować międzynarodowy projekt, oczywiście na małą skalę, była to kwestia jakiejś wymiany książek czy dostarczania tych książek do polskich szkół, ale ona zaczęła linkować ze sobą osoby, zaczęła tworzyć programy, zaczęła zaczepiać osoby, czy na konferencjach, czy gdzieś w stopkach,

stron internetowych, myślała szeroko bardzo i odważnie, bo startowała i próbowała pozyskać kontakty do międzynarodowych brandów i trzeba jej przyznać, że robiła to z sukcesem, tak?

Także ma na koncie właśnie współpracę jak choćby z firmą BCG czy z KLM, więc zarówno od strony prowadzenia fundacji i tych formalności, jak i skutecznego zarządzania międzynarodowymi projektami,

myślę, że tutaj miała dużo nam do przekazania.

U Zosi też to, co było bardzo charakterystyczne i dość niestandardowe jak na jej wiek, wydaje mi się, to jest taka niezwykła, taka absolutna pracowitość.

Mówię niestandardowe, ponieważ założyła swoją fundację w wieku 15 lat, kiedy zazwyczaj w wieku 15 lat, no dzieciaki raczej nie myślą o tym, żeby pracować i to tak intensywnie, a ona nie dość, że założyła fundację, to jeszcze poznała bardzo dobrze elementy prawne,

Mhm.

które doprowadziły do tego, że ta fundacja teraz jest w tym miejscu, w którym jest i wydaje mi się, że to jest akurat u niej ta pracowitość, to, że ona się nie obawia, tak jak powiedziałaś, że niektórzy się boją, czy tam dzieciaki boją się podbić legitymację.

No jest to mimo wszystko, od razu mam tutaj znak zapytania, gdzie tu jest problem, bo mam tutaj taką z kolei Zosię Kierner, która świetnie sobie z tym tematem radzi i myślę o tym, że jednak ta pracowitość,

to ta determinacja i ten cel są chyba najważniejsze. Wydaje mi się, że w ogóle warto rozmawiać i zresztą nie tylko jeżeli chodzi o dzieciaki, ale mam takie przemyślenia też ostatnio, rozmawiając z wieloma osobami, mam taką jedną mentee, którą też prowadzę i zawsze jej powtarzam jedną rzecz,

czyli energia idzie tam, gdzie idzie twoja koncentracja na cel.

Tak.

Kiedy myślimy o tym, że mamy jakieś marzenie, chcemy je zwerbalizować,

werbalizujemy je, układamy je w cel, cel później rozkładamy na mniejsze cele,

to w momencie, kiedy, załóżmy, chcemy prowadzić zdrowy tryb życia,

rano wstajemy i sobie myślimy, nie no, ten

zegarek tak nas jeszcze korci, żebyśmy tak jeszcze sobie zrobili snus i jeszcze poszli spać.

Ale w momencie, kiedy masz jasny cel i to

taki bardzo jasny, myślisz sobie o jednym, ale tu nie ma w ogóle, nie ma innej opcji.

Po prostu wstajesz i robisz to.

I to powoduje twoją energię i twoje emocje są przekierowane na coś bardzo konkretnego,

czego w pewnym momencie nawet nie negujesz, ponieważ ten cel trzeba zrealizować.

I ona miała bardzo jasny cel.

Ona chciała stworzyć fundację, która będzie

pomagała dziewczynom być bardziej pewne siebie i stworzyć lepszą przyszłość dla siebie samych.

Nie ktoś im je poda na złotej tacy,

tylko że te dziewczyny będą mogły same jej wypracować.

Natomiast to, co mi się również spodobało, to to, jak Zosia zupełnie taki,

to mi się bardzo podobało, taka lekkość, jak ona o tym mówiła.

Zadałyśmy jej pytanie odnośnie sztucznej inteligencji, czy angażuje sztuczną

inteligencji i Zosia mówi, w sumie to chyba nie, aczkolwiek zrobiłyśmy chyba coś takiego,

że zaczęłyśmy faktycznie łączyć mentorki z mentee poprzez algorytm, bo faktycznie

poszłyśmy do jakiejś tam agencji, która to zrobiła.

Dla niej to było takie mała rzecz, ale

dla wielu firm to jest nie do przeskoczenia, bo dla niej to było

naturalne, że ona musi mieć rozwiązanie zautomatyzowane,

które świetnie będzie łączyło właśnie mentorki ze swoimi opiekunkami,

z dzieciakami do opieki, które będą mogły w pewnym momencie

stworzyć fajny duet i wypracować świetne wyniki.

I ona po prostu powiedziała to z taką

lekkością, bo ona już jest z tej generacji, która faktycznie tę sztuczną inteligencję,

algorytmy

ma jako coś całkowicie naturalnego.

Natomiast też tę niezwykłą ciekawość my z

kolei miałyśmy przy ostatnim naszym podcaście, odcinku z Wiktorią, która

jest byłą gejmerką, właśnie nie wiem czy byłą, czy wciąż jest gejmerką, ale zakładam,

że teraz nie mam pewnie na to czasu za bardzo.

I Wiktoria współtworzy agencję, firmę

InStreamly, której jest CMO, czyli zarządzającą całym, całym

marketingiem, komunikacją marketingową, która zrzesza już teraz ponad 150 tysięcy

streamerów, gejmerów, mikro gejmerów.

I to jest właśnie bardzo ciekawe, ponieważ

ona wykorzystała, zauważyła, że jest ogromna, ogromny potencjał w tym, jeśli

zbierze się właśnie 150 tysięcy gejmerów, którzy mają nawet po 100, 150

obserwujących na tak zwanych właśnie live streamingach.

I to oni tworzą,

niezwykle zaangażowaną społeczność.

Bardziej może być to nawet efektywne, aniżeli posiadanie jednego, dwóch wielkich

influencerów, którzy mają milion takich live obserwujących albo w ogóle followersów.

I to jest akurat bardzo ciekawe, ponieważ

nie dość, że stworzyła ciekawe miejsce dla właśnie tych streamerów, żeby

zarabiać na tym, co robią, a z drugiej strony połączyła ich z bardzo

dużymi i renomowanymi markami, firmami, takimi jak chociażby.

Netflix, Disney, Knorr, Lipton, gdzie faktycznie dzięki nim

to jest, mogą w tym momencie te dwie platformy ze sobą współpracować, czyli

marki właśnie z takimi streamerami, a streamerzy razem ze swoimi

obserwującymi, którzy są w to niezwykle zaangażowani.

To było dla mnie coś, co kompletnie, kompletnie rozłożyło mnie na łopatki, bo

nie sądziłam, że można być zainteresowanym tym, jak ktoś gra,

gra albo i toczy się to nie przez pięć minut, tylko to jest coś, co jest włączone,

trwa kilka godzin i obserwuje się to przy okazji, pracując na przykład.

To jest w ogóle coś, co zupełnie zburzyło mój światopogląd, że można w ten sposób

spędzać dzień, ale absolutnie nie neguję tego.

Uważam, że każda rzecz, tak jak zresztą Wiktoria słusznie podpowiedziała,

wszystko w umiarze jest okej.

Ale jak zajrzyłyśmy przy okazji właśnie

przygotowań do tego podcastu w Cyfry i okazało się, że prawie 40 proc.

polskich internautów przyznaje się do grania w gry codziennie albo prawie

codziennie, to okazuje się, że jesteśmy w mniejszości.

Może jeszcze nie w mniejszości, aczkolwiek wydaje mi się, że druga połowa gra w gry.

Plus też ciekawe jest to, że z jednej strony Wiktoria sama doświadczyła

bycia po tej drugiej stronie i po prostu grania w gry, tudzież streamowania.

Ale dołożyła do tego ten komponent technologiczny i rzeczywiście ze swojej

pasji, a być może nie chcę tego nazywać uzależnieniem, ale takiego etapu w życiu,

który odciągał ją trochę od kariery zawodowej, uczyniła świetny koncept

biznesowy, wniosła do firmy ten swój know-how i ogromna rola też w technologii.

Nie będziemy tutaj chyba, Wiktoria, o 40 takich narzędziach, tudzież technikach, które są

wykorzystywane na ich planach.

Ale to jest tak naprawdę bardzo ważne, żeby te narzędzia, które są w naszej platformie,

żeby tak naprawdę prezentować te marki bardzo kontekstowo, reagując na to, co się,

co piszą osoby obserwujące podczas streamu, czy co mówi streamer.

Także tutaj wchodzi ta technologia i takie unikalne też narzędzie dla właśnie

korporacji, dużych, międzynarodowych marek, jak tak naprawdę dotrzeć do tych

zaangażowanych społeczności do pokolenia Z, które nam jest trudno zrozumieć.

Trudno jest uchwycić ten moment, kiedy mamy ich uwagę, a tutaj się okazuje, że rzeczywiście

jest to, jest to dobre narzędzie.

Podsumowując w ogóle ten cały nasz, cały nasz sezon, wydaje mi się, że dużo w nim

akurat faktycznie tej nowej technologii i od tego nie uciekniemy.

Natomiast my też musimy nauczyć się z nią

funkcjonować i też nauczyć się wyłączać dla naszej czystej i czystej głowy tego, żebyśmy

mieli odpowiednią jakość snu, odpowiedni moment na regenerację, bo mimo wszystko,

patrząc na postęp technologiczny versus postęp naszego mózgu i tego, w jaki sposób

człowiek ewoluuje pod kątem fizjologicznym również, patrząc na pracę mózgu,

my naprawdę nie jesteśmy w takim, nie jesteśmy aż tak przyzwyczajeni do tego i

nasza głowa nie jest w stanie przeprocesować takich ogromnych ilości

informacji, jakie otrzymujemy na minutę.

Więc ja jestem w stanie, że to jest bardzo trudne.

I to, że jestem z tych, którzy będą zawsze prosili o ten taki detoks, to nie jest łatwe,

bo pracujemy z danymi, pracujemy oczywiście zawsze w formie elektronicznej.

Kto pamięta wydrukowane maile?

Ja pamiętam, jak zaczynałam pracę, dostawałam mail wydrukowany na swoje

biurko i pamiętam, to było jeszcze w latach 98 roku, słuchaj, wyobraź sobie.

I faktycznie było coś takiego, że takie wiadomości przychodziły do mnie na biurko.

I ja wtedy akurat asystowałam w jakichś tam negocjacjach jako tłumaczka

symultaniczna niemiecko-angielska, więc w ogóle to było kuriozum.

Ale faktycznie pamiętam taki moment, w którym to ten moment był o wiele dłuższy

nawet na przygotowanie się do negocjacji i tak dalej.

Teraz jak się przygotowujemy do negocjacji, to jest ten moment, w którym musimy

musimy dużo, dużo informacji nagle w jedną chwilę po prostu przetrawić.

Widzę, że kończy nam się czas, a miałyśmy jeszcze powiedzieć,

o tym, na co czekamy.

Ja bym tylko chciała dodać takie swoje podsumowanie, bo też chyba bym się skupiła

na tym, że bardzo mocno tutaj ten temat technologii zdominował, jakby te nasze

rozmowy i roli technologii, zresztą my bardzo świadomie też wyciągałyśmy ten

wątek od naszych rozmówców, ale ja też chciałam jako takie podsumowanie

wyciągnąć, zatrzymać właśnie przy tej Radzie Przemka Tarnackiego właśnie o tym

dobrostanie, o tym, że

że trzeba dbać o swoją głowę i chyba taką zasadę, jeśli chodzi o technologię, to bym

chciała wdrożyć, że w życiu zawodowym tak, jakby żeby być sprawną biznesowo,

korzystać z tych narzędzi, ale wszędzie tam, gdzie jest alternatywa, jeśli chodzi o

życie prywatne, czy tak jak rozmawiamy o książkach, jakimś momentu, momencie, czy

czasie wolnym, to jednak korzystać z wszelkich możliwości spędzania tego czasu,

po prostu bez elektroniki.

Ale wiesz co, też pozytywne jest to, ja też chciałabym o tym powiedzieć, ponieważ

piszecie do nas też na różne konta również w social mediach, na nasz Instagram

jako moja droga, ale też na nasze Instagramy prywatne i napisała do mnie akurat,

powiedziałam absolutnie, że wspomnę o niej, napisała do mnie dziewczyna Weronika

Szwajk, która zmieniła zupełnie swoją drogę, wyszła z firmy, którą współzakładała, ze

swoją wspólniczką i poświęciła się całkowicie fotografii i powiedziała, wiesz co, tam nie

było drogi na skróty, tylko tam była ciężka, konsekwentna praca i teraz robi kampanię dla

bardzo dużych firm modowych, wydaje teraz swoją nową książkę, album i przy okazji ma

swoją własną wystawę, więc słuchajcie, można się wypiąć z tego wszystkiego i znaleźć swoją

alternatywną rzeczywistość, czego wszystkim Wam życzę i na uspokojenie wydaje mi się właśnie

takie nie digitalowe wejście. Ja mam trzy rekomendacje, jeżeli chodzi o wystawę i mówię,

na pewno zajmie mi to trzy minuty, bo tutaj już mamy times out.

Pierwsza to jest zdecydowanie wystawę

Fresh Air Beauty, czyli wystawa kolekcji fotografii, jak wszyscy wiecie, jestem

absolutnym pasjonatką też fotografii, Eltona Johna i Davida Furnisha w V&A,

Victoria & Albert Museum w Londynie.

Ona jest do stycznia 2025, więc spokojnie macie jeszcze czas, żeby ją obejrzeć.

Świetna wystawa, nie będę mówiła więcej, ponieważ wystawa jest podzielona na sekcje.

Warto przy okazji skoczyć na piętro wyżej na wystawę Naomi,

która jest wystawą oczywiście też retrospektywną Naomi w świecie mody.

Dlaczego? Bo każdy mógłby zadać pytanie po co, dlaczego modelka akurat jest w takim

miejscu, ponieważ ona jest właśnie jedną z największych aktywistek w świecie

mody, która przełamała schematy odnośnie po pierwsze swojego koloru skóry, ale

również tego, w jaki sposób traktuje się modelki

w świecie tak restrykcyjnym i tak czasami brutalnym.

I trzecia wystawa, słuchajcie, to jest,

właśnie to nawet nie wiem, czy Biennale podać w Wenecji, czy Ewa Juszkiewicz też w

Wenecji, więc w sumie to można powiedzieć jedno i drugie.

Ewa Juszkiewicz jest tylko do pierwszego.

Destynacja ta sama, trzeba zaplanować.

Tak, do 1 września jest Ewa Juszkiewicz, nasza wybitna malarka.

Można znaleźć zresztą jej dzieło

na limitowanej edycji Torby Louis Vuitton nawet, którego nie dostaniecie zapewne, bo

tych chyba było 15 sztuk, żebym się nie myliła.

Natomiast oczywiście Biennale zdecydowanie to jeszcze przede mną,

więc ja sobie zostawiłam Biennale na koniec sezonu, ale Biennale mamy do listopada,

więc też ewentualnie macie szansę.

Jeżeli chodzi o książki, nie powiem.

Piszcie do mnie, jeżeli potrzebujecie

rekomendacji, ja z chęcią, jak niektórzy z was wiedzą, odpisuję

i daję wszelkie moje rekomendacje odnośnie książek.

Jeśli chodzi o książki, to ja się przygotowałam, bo myślę, że dla

przeciwwagi moich takich cięższych pozycji, które sobie wrzuciłam na wakacje,

to zrobiłam research takich pozycji luźniejszych dla mnie i chciałam się

podzielić, bo świeżą pozycją, wartą przeczytania, jeśli ktoś, tak jak ja, lubi tenis i klimat,

takiego utalentowanego pana Ripleya, tudzież White Lotusa go pociąga, to jest taka

książka The Winner, Tediego Wayne'a, bardzo świeża, z maja 2024,

i książka Adair Rivers, Petera Hesslera.

To jest z kolei książka, która zagląda

od bardzo ciekawej perspektywy w system edukacji i transformacji Chin, bo jest to

historia opisana

z pozycji nauczyciela, który ponad dwie dekady temu pracował jako nauczyciel

angielskiego w Chinach i po ponad dwóch dekadach ponownie

wraca do Chin i odnawia te swoje kontakty z tamtymi wcześniejszymi studentami

i ma wgląd też w system edukacji i rozwoju społeczeństwa chińskiego obecnie.

Także takie na koniec polecajki od nas.

I cóż...

My dziękujemy.

Bardzo. Przede wszystkim gościom za to, że byli z nami.

Po drugie słuchaczom za ten naprawdę bardzo ciekawy sezon oraz Marce Range Rover Polska

za to, że byliście z nami przez ten cały sezon i bardzo wam dziękujemy za wasze wsparcie.

No i chyba w takim razie jedyne co, no to czekamy na sezon piąty, bo już listę gości mamy.

Ja tylko jeszcze chciałam zrobić taki wake up call, bo minęliśmy półmetek tego roku.

Jeszcze taką myślę lekcją, którą odebrałyśmy od wcześniejszego gościa, który był w poprzednim sezonie,

w jednym z poprzednich sezonów w naszym podcaście, to jest lekcja, żeby nie odkładać rzeczy na późno, na później,

żeby dbać o te relacje i o swoje zdrowie, bo jest to osoba, która mierzy się teraz poważną chorobą i chyba taką lekcję chce nam przekazać, tak?

Że...

Myślę, że to jest cel wielu z nas, żeby zająć się swoim zdrowiem i tymi prawdziwymi relacjami w świecie rzeczywistym.

Także jeśli to jest też wasz priorytet, to nie odkładajmy tego na koniec roku, na kolejny rok, tylko chwyćmy za telefon, umówmy nasze wizyty, badania,

ale też właśnie spotkania z osobami, które są dla nas ważne.

Także dziękujemy ogromnie za to, żebyście z nami przez wszystkie te odcinki, dla tych, którzy nie mieli szansy ich wysłuchać, one są wciąż aktualne.

Dziękuję.

Zapraszamy do słuchania, są dostępne na wszystkich platformach.

I cóż, widzimy i słyszymy się w kolejnym sezonie.

Do zobaczenia.

Partnerem podcastu jest Range Rover.