Of het nu groot of klein is, anoniem of niet, eenmalig of maandelijks, elke bijdrage helpt ons om dit fascinerende verhaal voort te zetten en meer verborgen verhalen aan het licht te brengen: https://fooienpod.com/kunstmaffia

Zeer veel dank mochten jullie iets voor onze podcast over hebben! Wij maken momenteel geen gebruik van adverteerders!

De podcast behandelt de intrigerende zaak van Sean Greenhalgh, die in de kunstwereld beroemd werd als een meestervervalser. Hij creëerde een nepportret, bekend als de Amarna Princess, dat de aandacht trok van de Britse koningin en het Bolton Museum. Dit beeld, dat aanvankelijk als authentiek werd beschouwd, bleek in werkelijkheid een kunstwerk te zijn dat door Sean zelf was vervaardigd in zijn tuinhuis, gebruikmakend van eenvoudige gereedschappen en vervagingstechnieken. De familie Greenhalgh had een ingenieus systeem ontwikkeld om vervalsingen te verkopen aan musea en kunsthandelaren, waarbij ze gebruik maakten van vindingrijke verhalen en nep-documentatie. Het verhaal onthult niet alleen de slimheid van de Greenhalghs, maar ook de kwetsbaarheid van de kunstwereld voor fraude, wat leidt tot een diepere reflectie over authenticiteit en waarde in de kunst.

Takeaways:

• The Amarna Princess, once thought to be a genuine ancient artifact, was actually a clever forgery by Sean Greenhalgh.
• Sean Greenhalgh's family played a crucial role in his art forgery schemes, leveraging personal stories to deceive experts.
• Despite its authenticity being questioned, the Greenhalgh family's methods initially fooled many art historians and institutions.
• The Greenhalghs created convincing provenance narratives that filled gaps in art history, making their fakes appear credible.
• Sean's talent for forgery was so advanced that even seasoned experts failed to identify his works as fakes.
• The subsequent investigation revealed a long history of fraud that involved millions in profits for the Greenhalgh family.

Companies mentioned in this episode:

• British Museum
• Christie's
• Sotheby's
• Art Institute of Chicago

Het verbeeld de zus van Tutankhamen, de zoon en dochter van Pharao Akhnaton en koningin Nefertiti, het beroemdste gezin van het oude Egypte.

Het museum heeft het gekocht van een bejaarde inwoner van Bolton, George Greenhouse.

Drie jaar later wordt een man aangehouden die een reeks antieke artefacten aan het British Museum in Londen heeft verkocht.

Vervalst antiek, ook deze man komt uit Bolton.

Sterker nog, het is Sean, de zoon van George Greenhouse.

Dit is Kunstmafia, een podcast over roof, vervalsing en zwendel...

in de internationale kunst- en antiekwereld...

met Rick Bouwman en Robert Tetereau.

Deze keer zaak 43.

Vervalsen als familiebedrijf.

Hij was een oude kleine verzamelaar die vroeg of de experts van het museum wilden komen kijken.

In de tuin van zijn eenvoudige reitjeshuis stond namelijk een oud beeld waar ze misschien interesse in zouden hebben.

Een Egyptoloog wist niet wat hij zag.

Een uniek beeld in de Armarna stijl.

George beweerde dat het er al jaren stond.

Hij toonde een vergeeld aankoopbewijs.

Iedereen was laaiend enthousiast.

Zelfs de geraadpleegde deskundige van Christie's en het British Museum.

Ja, en de prinses, gemaakt van semitransparent albas, voldeed aan alles wat je zou verwachten van Egyptisch Amarna-kunst.

Vakmanschap, authentiek verweerd door de tijd en volgens de kenners een zeldzaamheid.

Er waren slechts twee soortgelijke beelden bekend, eentje in het Louvre en een ander in een state museum of Pennsylvania.

En nu een derde, in Bolton.

Het museum wilde het per se in bezit krijgen, maar de oude baas Greenhalch, door alle ophef over de vondst een stuk wijzer geworden, wil het aan de hoogste bieder verkopen.

Tenzij het museum binnen drie weken 500.000 euro kan ophoesten.

Ja, en dan gaat het museum besluiten om alles op alles te zetten.

Het hele aankoopbudget wordt op tafel gelegd.

Publiekelijk geld.

En daarna gaan ze langs fondsen en lokale bedrijven.

Het is een groot succes.

Het schitterende beeld uit de 14e eeuw voor Christus moet HET kroonjuweel van de Egyptische collectie worden.

De verfijnde sculptuur blijft in Bolton als de belangrijkste aankoop in de geschiedenis van het museum.

Na het bezoek van de koningin bleven ze zelfs het drukste bezoekersjaar ooit.

Kijk, dat was een goede marketingstunt in ieder geval.

Maar wat men alleen niet weet, is dat het beeld in werkelijkheid gemaakt is door George's zoon Sean.

Die bekwaamt zich al jaren in het vervalsen van de meest uiteenlopende soorten kunst en antiek.

Hij maakt van alles in het tuinhuis van hun reitjeshuis.

Sean blijkt een waar genie.

Hij bijtelt de Amarna Princess in drie weken tijd uit een half meter hoog blok met gereedschappen die hij gekocht heeft in de lokale bouwmarkt.

Om het beeld te verouderen smeert hij het in met een mix van thee en klei.

De grote vraag is waarom zagen de experts niet dat het om een vervalsing ging?

Wel, doordat Greenhelds heel slim inspeelde op de trots van de hogere kunst- en antiekregionen.

De familie, want moeder en broer deden ook mee, bedachten verhalen die niet alleen aannemelijk klinken, maar ook leemtes in de kunstgeschiedenis vullen.

Ze wisten donders goed van de twee bestaande beelden, maar door de afstand ook dat het zeer moeilijk zou zijn om ze vergelijksmateriaal te gebruiken.

Toen het beeld op zijn zogenaamde provenance werd beoordeeld, bleek dat het valste aankoopbewijs klakkeloos werd geloofd en terzijde geschoven.

Want die graaf uit de vorige eeuw stond in de kunstwereld bekend als een verwoed verzamelaar van Egyptische kunst.

En de queenshelds deden net of ze dat niet wisten.

Heel geslepen mensen dus.

Maar we kunnen niet zomaar voorbij gaan aan de gouden handen van Sean.

Hij had het sculptuur zo overtuigend gemaakt dat geen expert aan de echtheid twijfelde.

En dit was zeker niet het eerste werk dat hij gemaakt had in het tuinhuis.

Als hij een aantal jaren later niet door een toevalligheid tegen de lamp was gelopen, stond het beeld waarschijnlijk nog steeds op de eregalerij van het museum.

Maar genoeg over dit beeld.

Wie was Sean Greenhouse eigenlijk, Rick?

Hij groeide dus op in het huis van zijn ouders, George en Olive, in een arbeiderswijk in Bolton.

En hij bleef daar ook zijn hele leven wonen.

Hij had geen kunstopleiding gevolgd, maar hij bleek een ongekend vaardig natuurtalent.

Zijn vader, die altijd al in de duistere handeltjes zat, had dat snel in de gaten.

En die spoorde hem aan.

En van jongs af aan begon Sean met zijn vervalsingspraktijken.

dat ze voor meer dan twintigduizend verkochten.

De overhaaste koop van een hebzuchtige kunsthandelaar werd binnen een week teruggedraaid nadat de verf begon af te bladderen.

Ja, en dat was dus blijkbaar de tijd dat hij nog volop aan het experimenteren was.

Er was een kort politieonderzoek, maar de handelaar trok wijzelig zijn aanklacht in, waarschijnlijk uit schaamte.

Deze blunder wilde hij natuurlijk niet in de krant hebben.

Sean en George, die meestal de verkoop regelden, kwamen met een schrik vrij.

Sean vervalste de verdwenen Risley Park Lengs, een Romeins zilveren schaal die hij voor een klein fortuin verkocht aan een antiekhandelaar.

Sean kreeg het idee nadat hij in de bibliotheek een beschrijving vond van de schaal die door grondarbeiders op een bouwplaats was gevonden.

Het had de kranten in de jaren 20 gehaald.

Ja, en dan in een archeologisch rapport stond dat de arbeiders de schaal in zes stukken hadden gebroken om deze buit te kunnen verdelen.

Daarna was deze legendarische schaal voor altijd verloren, dacht men.

Sean besloot de schaal na te maken, brak het in zes stukken en soldeerde deze vervolgens weer aan elkaar.

Toen George, vader dus, het te koop aanbood, vertelde hij dat zijn oude oma, die vroeger aan Risley Park woonde, hoe bestaat het, het elke week zou poetsen.

Ze was er dol op en niemand mocht eraan komen.

Hij vertelde niets over het rapport en de oude berichten.

Dat liet hij over aan de antiek handelaar, die natuurlijk het verhaal zelf ging uitpluizen.

En die ontdekte vervolgens hetzelfde verhaal.

Het rapport en de in zes stukken gebroken schaal, die betaalde er flink voor en verkocht het door voor meer dan een ton aan rijke verzamelaars.

Ja, dat is toch wel allemaal heel sneaky gedaan.

In de jaren 90 maakte Sean een onbekend, maar groot aantal kunstobjecten.

Bijvoorbeeld een schets en een aquarel van Thomas Moran, die hij ook aan het British Museum in Bolton verkocht voor 10.000 pond.

Ook vervraste hij de faun, een keramisch beeld van de beroemde beeldhouwer Paul Gauguin.

Ook hier paste de familie dezelfde truc toe.

Sean vond in de bieb de enige bekende afbeelding van dit werk in een gepubliceerd schetsboek van Gauguin.

Toen zijn vader het bij Sotheby aanbood, meende de curator, na eigen onderzoek natuurlijk, een verloren gewaamd meesterwerk geïdentificeerd te hebben.

Zo staken de Greenhalgers weer zo'n 35.000 pond euro in hun zak.

Ja, en de trots van de enthousiaste vinders maakte hen dus blind voor degelijk onderzoek.

Want als ze eenmaal naspurringen deden, vonden ze precies die bewijzen waar de Greenhalters alleen maar op gehint hadden.

Later werd het beeld geveld en door het Art Institute of Chicago gekocht voor 125.000 pond.

De Greenhills-methode was dus briljant in zijn eenvoud.

Moeder Olive en Sean gebruikten oude veilingkatalogissen en obscure kunstboeken als basis voor Sean's vervalsingen.

Bij de verkoop verwees zijn vader George vaag naar grootouders of langoverleden kennissen, waar de werken vandaan kwamen.

Hij verkocht de vervalsingen tegen een fractie van de waarde, vaak aan musea en kunsthandelaren.

Jean's broer regelde de financiën.

Greenhouse BV.

Maar in hetzelfde jaar verkocht de familie nog eens 24 vervalsde schetsen van Thomas Moran.

een Engels-Amerikaans kunstschilder en etser aan een galerie in New York.

Daarna volgde een Middeleeuwse helm en in een buste van de derde president van de Verenigde Staten, Thomas Jefferson, zogenaamd gemaakt door de beroemde 19e-eeuwse beeldhouwer Horatio Greenoth.

Sotheby's betaalde er griff 50.000 dollar voor, waarna het geveild werd voor een fortuin.

Ook liet Sean de experts zelf de juiste documentatie ontdekken, die hij zelf als veelvoorbeeld had geraadpleegd.

Sean maakte drie oeroude Assyrische reliefs, die hij probeerde te verkopen aan het British Museum.

Hij meldde dat hij ze in de garage van zijn ouders had gevonden en dacht dat ze wel bijzonder waren.

Maar door de automatisering van de systemen zag de chef van de Assyrische afdeling dat deze meneer Greenhelps wel erg vaak unieke antieke stukken verkocht aan zijn collega-afdelingshoofden.

Pas bij een diepgaand onderzoek vond een Assyroloog een paar stilistische fouten in de reliefs.

Het leidde tot de aangifte van het museum bij Scotland Yard.

En die is erg groot.

Een Scotland Yard besluit tot een inval in het reitjeshuis in Bolton.

In het armoedige onderkomen van de familie vindt de politie een stortvloed aan bewijs.

In elke kamer ligt wel wat.

Schilderijen onder het matras van de inmiddels zeer bejaarde George en Olive.

om ze te kreuken.

In elke lade liggen kleine vervalste objecten.

Ze vinden Sean in een kamer die hij deelt met zijn tante.

Daar zit hij te bladeren in lang vergeten veilingcatalogues, op zoek naar verloren gewaande antieke kunst.

Zijn werkplaats, het tuinhuis, is een schatkamer vol met onafgemaakte meesterwerken en verloren gewaande kunst.

Ja, en dan is het zover.

De familie Greenhelds wordt in de boeien geslagen en afgevoerd.

Een rechtszaak bevolkt, want de autoriteiten hebben zich goed voorbereid.

Vader George, inmiddels dik in de tachtig, verschijnt bevend in een rolstoel.

De rechter strijkt over zijn hart als hij de miserabele conditie van de oude baas ziet.

Maar de buren uit de straat kijken verbijsterd naar de zaken op het journaal.

Geen van hen had George ooit ook maar in een rolstoel gezien.

De bankrekeningen die de broer van Sean bijhoudt tonen een totaalbedrag van 850.000 pond.

De rekeningen gaan echter maar een paar jaar terug.

Dus over de hele periode van twintig jaar denkt de politie dat de familie miljoenen moet hebben verdiend met hun lucratieve zwendel.

Toch blijft het een raadsel waar de familie het geld aan uitgegeven heeft.

Want het huis was eenvoudig en luxe goederen werden nergens gevonden.

Sean neemt alle schuld op zich en pleit schuldig aan vervalsing en witwassen.

Hij gaat voor vier jaar achter de tralies.

Jean geeft bij herhaling aan dat hij zich altijd al miskend voelde.

Hij was maar een eenvoudig jongen uit Bolton.

En dat is vaak gehoord motief van briljante vervalsers.

Je zou zeggen eind goed, al goed.

Maar ook nu zit er een prijzige staart aan dit verhaal.

dat hij geschreven heeft in de gevangenis.

Daarin beweert hij dat zijn vroegste vervalsing, La Bella Principessa, The Beautiful Princess, was.

Dat schokt de kunstwereld.

Want dat portret wordt al jaren betwist als een werk van Leonardo da Vinci.

O, dat is serious value.

We zijn echt op een hoog niveau aangekomen nu.

De kunstexperts zijn verdeeld.

Het kamp echt denkt dat de grootmeester het met gekleurde krijtjes en inkt tekende op perkement.

Ja, dat was een soort Gucci.

Het kamp Niet Echt meent dat het gaat om een werk uit de Duitse school in de stijl van Da Vinci.

En dateert het uit het begin van de 19e eeuw.

Experts besluiten de provenance nog eens goed tegen het licht te houden.

Maar waar precies, dat weet ze niet.

En van voor die tijd is er helemaal niets bekend van dit werk.

Het staat dan nog bekend als een 19e-eeuwse kopie.

Ja en deze Peter Silverman maakt na zijn aankoop direct bekend dat het gaat om een echte Leonardo da Vinci.

Silverman brengt het naar verschillende tentoonstellingen om het werk onder de aandacht te brengen.

En dat is natuurlijk een veel gebruikte tactiek.

Op die manier krijgt een kunstwerk steeds meer bekendheid en krediet in de kunstwereld.

Zeg maar het opbouwen van een goede cv.

In de pers spreken kennis over uiteenlopende schattingen.

Volgens sommigen moet het meer dan 160 miljoen waard zijn.

Tenminste, als het echt is.

De kunstexperts en dealers blijven verdeeld.

En dus wordt ook Sean's verhaal nog eens goed tegen het licht gehouden.

En wat is dat precies, Robert?

Ja Rick, het is een liefdesverhaal.

Toen Sean als 17-jarige een baantje krijgt als vakkenvuller in de lokale supermarkt van Bolton, raakt hij verliefd op Sally, het knapste meisje van de kassa's.

Hij durft haar niet aan te spreken, maar thuis begint hij, helemaal in de wolken, aan zijn magnus opus.

Op een oud stuk perkement, uit de bieb, tekent hij het lieflijke gezicht van Sally, in de stijl van Leonardo da Vinci.

En dat was dus twintig jaar voor het werk voor het eerst officieel in een veilingkatalogus geschijnd.

Silverman vindt de bewering hilarisch en belachelijk.

Voor hem staan er miljoenen op het spel.

Maar ja, Rik, worden de mooiste en de grootste kunstwerken niet uit liefde geboren?

Luister jij graag naar Kunstmafia en wil je Rik en Robert ondersteunen?

Ga dan, als je wat kan missen, naar vooiepot.com.

En geef daar een digitale vooi.

Dus vooiepot.com.