Świat, w którym nie ma zmartwień i życie, w którym nie ma zobowiązań: stałych związków, dzieci, odpowiedzialności za drugiego człowieka. Jest za to: dobra zabawa i spore pieniądze płynące z niezbyt ciężkiej - przynajmniej na pierwszy rzut oka - pracy. Brzmi jak marzenie, czy jednak jak udręka? A może brzmi niemoralnie, kiedy innym zaczyna się żyć coraz ciężej - ponieważ wojna, ponieważ inflacja i ponieważ światowy chaos? O tym wszystkim rozmawiam z komikiem Michałem Kempą, zaś powodem rozmowy jest jego książka „Ostatni rok lekkiego życia”.

Kempa opisuje w niej życie wielkomiejskiego trzydziestolatka, który wciąż nie dojrzał - i powoli zaczyna mu to ciążyć; wciąż przesuwa w lewo i prawo profile na Tinderze, jeździ po świecie, choć skończył studia prawnicze, zarabia na życie rozśmieszaniem ludzi w komediowych klubach i w telewizji. Podczas gdy jego znajomi dawno zdążyli się ustatkować, on - nie. W pewnym momencie ta beztroska staje się straszna, i tym, za czym się tęskni, okazuje się troska właśnie. Co wyniknie z tej tęsknoty? I czy nadmiar życia spędzonego na próżnowaniu nie sprawia, że człowiek ma ochotę stwierdzić, iż było ono nic niewarte?